Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1823

Zeldzaam voorbeeld van zelfmoord door vrijwillige uithongering.

(London medical and physical Journal, March 1822. - Archiv für medizinische Erfahrung von Dr. horn, Mai, Juni 1822.)

Antonio viterbi werd als medepligtig aan eenen moord, dien hij echter tot zijne laatste oogenblikken standvastig ontkende, door het geregt, welks leden zijne persoonlijke vijanden waren, ter dood veroordeeld. Nadat hij te vergeefs geappelleerd had, vattede hij het voornemen op, in de gevangenis een einde aan zijn leven te maken. Om zijn doel te bereiken, onthield hij zich drie dagen lang van alle voedsel, en sloeg toen eene groote hoe-

[p. 207]

veelheid van hetzelve naar binnen, in de hoop, dat het bovenmatig gebruik daarvan, na zoo lang vasten, den dood ten gevolge zoude hebben. De natuur vervulde echter zijnen wensch niet. Daarna gaf hij zich vrijwillig aan den hongerdood over, en wankelde niet in zijn voornemen, ofschoon hij tweemaal gevaarlijk ziek werd, en eerst op den een-en-twintigsten dag den geest gaf.

Gedurende de eerste drie dagen gevoelde viterbi de steeds toenemende hongerpijn; doch hij verdroeg dezelve met moed, gelijk de eerste keer. De Minister, dien men hiervan onderrigtte, gaf bevel, hem dagelijks water, brood, wijn en soep voor te zetten. Viterbi verried geen teeken van zwakte, en schreef, met de hem eigene gemakkelijkheid, in zijn dagboek. Op den vijfden dag voegde zich bij den honger een lastige dorst, welke den zesden zulk eene hoogte bereikte, dat hij zijne lippen van tijd tot tijd bevochtigde, en de keel met water gorgelde, om de brandende pijn aldaar te verminderen. Den zesden waren de krachten een weinig afgenomen; intusschen bleef zijne stem helder, de pols regelmatig, en eene natuurlijke warmte over zijn geheele ligchaam verspreid. Eenige uren slaap in den nacht verkwikten hem.

Tot den tienden steeg de dorst, niettegenstaande het gorgelen, steeds hooger en hooger; en op dezen dag overmeesterde hem de pijn zoo zeer, dat hij eene kruik met water aangreep, en daaruit bovenmatig dronk. De zwakte was in de laatste drie dagen aanmerkelijk toegenomen; stem en pols waren zeer zwak, en de ledematen koud.

Den volgenden dag dikteerde hij zijn dagboek, hetwelk hij tot hiertoe zelf had aangehouden, en onderteekende het geschrevene. In den nacht van den twaalfden klom de zwakte tot den hoogsten trap; de pols zonk; het geheele ligchaam werd koud, en de dorst veroorzaakte ondragelijke pijn. Op den dertienden greep de ongelukkige, den dood nabij wanende, op nieuw naar de waterkruik, en dronk tweemalen. Hij verheugde zich over zijn naderend einde, legde zich te bed, en zeide, met eene soort van zelfvoldoening, tot de soldaten, die hem bewaakten:

[p. 208]

‘Ziet hier, hoe sterk ik mijzelv' beheerscht heb!’ Na een vierde uur eischte hij wat brandewijn; dan, daar de oppasser denzelven niet in voorraad had, gaf hij hem omtrent vier theelepels vol van den aanwezigen wijn, waarop hij langer dan vier uren sluimerde. Bij het ontwaken des morgens van den veertienden werd hij woedend over het toenemen zijner krachten, verweet de oppassers, dat zij hem bedrogen hadden, stiet zijn hoofd tegen den muur, en zoude alzoo een einde aan zijn leven hebben gemaakt, hadden zij hem daarin niet verhinderd.

Gedurende de beide volgende dagen weêrstond hij zijne neiging tot drinken, en spoelde nu en dan den mond met water. Des nachts gevoelde hij zich uitermate verzwakt, doch des morgens wederom versterkt, en schreef toen eenige regels.

Den zeventienden dag (des morgens ten vijf ure) waren zijne krachten bijna geheel verdwenen, de pols naauwelijks te voelen, de spraak onverstaanbaar, en het ligchaam stijf; zoodat men geloofde, dat hij het volgende oogenblik den laatsten adem zoude uitblazen. Om tien ure bevond hij zich iets beter; de pols, de stem en de warmte verhieven zich weder.

Van den zeventienden tot den twintigsten werd hij nog onverzettelijker in zijn voornemen om te sterven. Op den negentienden dag overweldigde hem het gevoel van honger en dorst zoodanig, dat hij in het begin eenige tranen stortte; maar zijn onverzettelijke wil trotseerde terstond dit offer aan de menschelijke natuur. Voor een oogenblik scheen hij wederom in het bezit zijner volle krachten te zijn, en zeide, in tegenwoordigheid van den cipier en zijne wachten: ‘Uithouden wil ik het, wat ook de gevolgen er van zijn mogen; de geest zal sterker zijn dan het ligchaam; de kracht der ziel zal niet wankelen, ofschoon ook die van het ligchaam dagelijks meer en meer afneemt.’ Terstond na deze krachtige taal overvielen hem eene huivering en sterke koude, voornamelijk langs de lenden en beenen. Gedurende dezen dag gevoelde hij van tijd tot tijd eene pijnlijke gewaarwording in het hart en ruischen in de ooren. Des namiddags werd

[p. 209]

hem het hoofd zwaar; doch zijne geestvermogens bleven ongestoord, en hij gaf zijne gewaarwordingen, naar gewoonte, door teekens met de hand te kennen.

Den twintigsten verklaarde viterbi aan den arts en den cipier, dat hij zijne lippen niet wederom wilde bevochtigen, en zeide, terwijl hij zijn einde voelde naderen: ‘Ik ben gereed deze wereld te verlaten.’ De dood vervulde dan ook eindelijk den wensch eens mans, die deszelfs komst mogelijk onder alle menschen het meest verlangd, en welken hij zoo langen tijd deze gunst in zijnen rampzaligen toestand geweigerd had. - De uitreiking van het dagboek, hetwelk viterbi tot zijne laatste oogenblikken had vervolgd, werd aan de naastbestaanden van den overledenen geweigerd.