Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1823

Predigt zur Feyer seiner fünfundzwanzigjährigen Amtsführung, bey der Evang. Lutherischen Gemeine zu Amsterdam. Gehalten am Sonntage Septuagesimä, den 3 Februar 1822, von C.H. Ebersbach, Deutschem Prediger der genannten Gemeine und ausserordentlichem Professor der Theologie am Königlichen Seminario für die Lutherischen Gemeinen in den Niederlanden. Amsterdam, bey M. Westerman. 1822. gr. 8vo. f 1-:-:

Waarom ons hier zoo wel de Vertaling als de oorspronkelijke Leerrede van den waardigen ebersbach, in hetzelfde boekje, en dat wel met doorloopende aanwijzing der bladzijden, gegeven worde, bevatten wij niet, of het moest zijn, dat sommige hoorders van dezen Leeraar de Hoogduitsche taal niet genoegzaam magtig zijn, en echter het oorspronkelijke niet gaarne ontbeerden. Ten gevalle van dezen mogen zich dan de overige lezers den natuurlijk hierdoor vermeerderden koopprijs menschlievend getroosten. Doch dit doet weinig ter zake. De Leerrede is eenvoudig schoon; en gezegend de Leeraar, die, - want het is hier duidelijk de ongehuichelde taal van het hart - na eenen 25 jarigen arbeid, zóó tot eene Gemeente, naar aanleiding van Philipp. V:3-7, spreken kan; gezegend

[p. 103]

voorwaar eene Gemeente, die zoodanig eene toespraak verdient, waaraan in dit geval geene de minste reden tot twijfel is. Zonder gedurig van nieuws opgewekte hoogachting voor den Leeraar en zijne Gemeente zal niemand deze Leerrede lezen, even weinig als zonder het aandoenlijkst gevoel van medelijden met den waardigen, diepgewonden Vader, die, bij het nog naauwelijks geslotene graf van twee volwassene, geliefde Dochters, met een bloedend hart, ter dankbare vermelding van Gods groote en onverdiende weldadigheid, den Christelijken leerstoel beklom, meesterlijk zijn Christelijk gevoel uitdrukt, en de thans zoo natuurlijke aandoeningen opwekt en weet te matigen. - De Vertaling door den Eerw. roll, en de Aanspraak, 30 Januarij, bij het graf der twee gezusters, door den Eerw. lagers, zijn volkomen zoo als men die van zoodanige waardige Mannen wachten kon.