Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1821

[p. 706]

Het leven en de wandelingen van meester Maarten Vroeg.

IV.
Aprils-weêr.

Druk bezig met het overschrijven van het meesterstuk van welsprekendheid, waarmede mijn vriend wakker mij verheugd had, en met een zeker welgevallen de nette letters beschouwende, welke ik op het papier had gebragt, stiet ik ongelukkig, met mijn schrijfkistje, de melkkan omver, zoodat de gladgeboende tafel overstroomd werd. Ik beken openhartig, dat ik, dien melkstroom ziende, heviger ontstelde, dan van de hevigste bloedstorting, welke ik ooit bij mijne lijders waarnam: want ik wist, bij ondervinding, wat mijne ooren zouden te lijden hebben! Het duurde ook geen oogenblik, of ik kwam in de gelegenheid, de radheid der tongspieren en de bruisende vaart van den stroom der gedachten in mijne lieve wederhelft te bewonderen. Zoodat ik, na verloop van een half uur, op alle mogelijke wijze overtuigd was, dat ik de grootste lomperd ben, die er staat en gaat, dat ik geene oogen in mijn hoofd en geene handen aan mijn lijf heb, en dat het onbegrijpelijk is, hoe de lompste boer mij zijne kin durfde vertrouwen, veel minder een' tand laten trekken, of eene lating doen.

Ik weet niet, of mijne vrouw, het hoofdstuk mijner chirurgicale onbekwaamheid doorloopen hebbende, ook tot andere kapittels zoude zijn overgegaan; maar er werd geklopt, en er kwam eene boodschap, om terstond op het kasteel te komen, want dat eene der Freules ongesteld was. Ik heb wel eens gehoord, dat men, door eene bijzondere machinatie, te Amsterdam in een' oogwenk het tooneel verandert. Maar ik geloos niet, dat zij het zoo schielijk kunnen, als toen de tronie van mijn wijf, hare houding en stem. Een woeste najaarsstorm

[p. 707]

was eensklaps een liefelijke lentemorgen. ‘Op het kasteel, manlief! waar anders altijd Doctor B. moet komen?’ Met deze woorden hielp zij mij den besten rok aantrekken, schuijerde mijn' hoed, reikte mij den stok aan, gaf mij een' hartigen zoen, liet mij uit, en oogde mij nog huizen ver na.

Het had den ganschen dag geregend; maar de lucht was nu opgeklaard, en de zon brak door. Dit trok mijne opmerking; wij waren in April; het weêr is dan wispelturig, en ik kwam er gaandeweg toe, het weêr in de lucht en dat in mijne vrouw te vergelijken. Volkomen heldere dagen, zonder wolken, vond ik niet; slagregens niet zeldzaam; meest echter druilig weêr, waarop men geen staat kan maken. Het is niet anders. De wandelaar moet den natten April voor lief nemen, waarin de landman zich verheugt; en wie weet, waartoe de Aprilheid mijner vrouw mij, mijn huisgezin, mijnen kinderen kan dienstig zijn?

Men verwijt de vrouwen doorgaans, dat zij wat wispelturig vallen. Ik heb wel eens hooren zeggen, dat men dit bij de Dames in de stad caprices noemt, en dat dit een leelijk woord is. Ik kan mij niet begrijpen, hoe de Heeren in de stad zoo ongemakkelijk vallen, of, laat ik liever zeggen, zoo dood onnoozel zijn, en niet begrijpen, dat vrouwen - vrouwen zijn. En, inderdaad, wij moeten haar dan ook kwalijk nemen, dat zij een teêr vel hebben, kleine voetjes, eene sijne leest, levendige oogen, enz. Het een is onafscheidbaar van het ander. Hoe is het mogelijk, dat een paar oogen, hetwelk, eer men omziet, alle streken van het kompas doorloopt, de ziel tijd kunnen geven zich te bezinnen? En kunnen wij ons in zulk een fijn ligchaam anders, dan eenen zeer beweegbaren geest voorstellen? Zoo als nu een gevoelig weêrglas door de minste veranderingen in de lucht wordt aangedaan, moet eene vrouwenziel hevig getroffen worden door het minste, dat haar aandoet. Zij is dan ook, als het vocht in den contrôleur, aan een bestendig rijzen en dalen onderhevig. Hoe het elders is, weet ik niet; maar bij mij in huis blijft de contrôleur zelden lang op mooi

[p. 708]

weêr staan, meest op veranderlijk, ook wel eens storm. Maar ik heb in natuurkundige werken gelezen, dat dit in ons luchtgestel zoo wezen moet, en dat de Aprilswispelturigheid eigen is aan onzen dampkring. Hiervan overtuigd, ben ik het met mijzelven eens geworden, mij zoo gelaten nat te laten regenen als een perenboom, al hopende, dat de zon met den tijd door zal breken, en het land des te ruimer vruchten geven. Ontmoet ik dan eene regenbui op mijne wandeling, zoo denk ik maar in 't vooruitzigt op het najaar; en zelden mist het, of het gezigt van mijn' volgeladen boomgaard zet mij zoo in vuur, dat het mij eindelijk onzeker voorkomt, of ik nat ben van den regen, dan van mijn zweet.

Ik heb dagelijks gelegenheid, die filozofie te pas te brengen. Zelden kom ik t' huis, of mijne lieve wederhelft maakt mijn gemoed zoo week, als de zwaarste slagregen mijn' hoed. Zoolang nog onze hangklok niet één uur heeft geslagen, zijn het alleen donkere wolken; en het gelukt mij soms de zon te doen doorbreken, vooral wanneer ik wat geld medebreng, of er om denk, naar de kippen te vragen, en naar het nommer van het laatste ei. Want mijne lieve vrouw berekent het geluk haars levens naar het getal eijeren, hetwelk hare kippen leggen, en die daarom ook zorgvuldig genommerd worden. Wee de kip, die haar aandeel niet aanbrengt! Zelfs als zij de soep op tafel zet, waartoe zij het arme dier veroordeeld heeft, somt zij, met een knorrig gezigt, het verdriet op, dat zij er van gehad heeft. Zwaar komt mij elke lepel te staan, en ik kan naauwelijks nalaten elken ochtend te bidden: Heer! bewaar mij voor hoendersoep! - En hebben ongelukkig de aardappelen goedgevonden gaar te worden eer ik de deur in ben, dan wacht mij nog smakelijker maaltijd; ja ik weet somtijds niet, wat te verkiezen zij, eene wolkbreuk midden op de hei, of de vloed van klagten en minnelijke woordjes, waaronder ik mijn brood slikken moet. Ik doe dan ook, wat ik kan, om ten minste een klein straaltje af te leiden. Gelukkig voor mij, als er in de buurt brand is geweest, of eene boerenmeid

[p. 709]

in de kraam is gekomen, opdat ik wat te vertellen hebbe. Mijn hoofd is daardoor altijd opgevuld met dergelijke voorvallen, en met de nommers der eijeren van onze kippen.

Het is mij niet onbewust, dat vele mijner buren mij, om deze en dergelijke redenen, een zeer ongelukkig man rekenen. Gevoelig voor hunne goedheid, doet het mij leed, of liever ben ik zeer blijde, dat zij zich zonder reden over mij bekommeren. De boeren zien het druilig weêr in April gaarne, en laten zich met genoegen druipnat regenen. Zoo gaat het mij ook. In mijn huis is alles helder en op zijne plaats; kelder en keuken zijn welvoorzien; er gaat geen zwavelstok te loor; en mijne zes kinderen zien er den laatsten dag der weke zoo frisch en schoon uit, als in het begin. Dit alles is een gevolg van den rusteloozen bedrijfgeest mijner huisvrouwe. Dit ziende, moet ik tevreden zijn, al veegt dwijl en luiwagen den grond voor mijne voeten weg, zoodat ik als een ekster het huis moet doorhippen, en ofschoon het onophoudelijk malen en drillen mij de weinige oogenblikken, die ik van mijn zwaar beroep uitrust, niet zelden tot eene ware pijnbank maakt. Dan heb ik ten minste dit gewonnen, dat de raagbol of de witkwast mij niet opjaagt, en dat ik mijn boeltje eenige weken op dezelfde plaats mag zien. Want in de twee jaren, die wij in dit huis wonen, is mijne Apotheek reeds vijf malen van plaats veranderd. Ik ben zelfs niet zonder vrees, dat mij eene zesde verhuizing voor de deur staat, en dat Eskulaap en Galenus veroordeeld zullen worden, om in een donker stookhokje, bij de keuken, te trekken.

Hoe het zij, ook dat zal mij wèl zijn. Het zoude toch dwaas en verkeerd wezen, die ongemakken niet te willen lijden, daar zij met zoo veel goeds gepaard gaan. Ik vorder immers ook van mijne patiënten, dat zij de krimpingen zullen dulden, welke mijne purgaties hun veroorzaken. En echter bestaat het nut, dat dezelve aanbrengen, niet zelden grootendeels in mijne verbeelding; terwijl de ongedurigheid mijner lieve wederhelft mij wezenlijke voordeelen verschaft.