Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1821

Berigt, aangaande eene nieuwe Indische sutee, of weduwe, die zich, op den 26sten november 1820, met het lijk haars mans vrijwillig verbrandde.

(Uit den Brief van eenen Ooggetuige.)

Burdwan, den 27sten November, 1820.

Gisteravond was ik ooggetuige van de verschrikkelijke plegtigheid der verbranding eener weduwe met het lijk haars mans. Men bragt mij in het huis des overledenen, die tot de kaste der landbouwers behoorde. Ik vond het lijk op eene mat liggen, terwijl de weduwe naast hetzelve gezeten was, daar men bezig was dezelve het haar te kammen. Zoodra zij mij in het oog kreeg, schoof zij op de knien naar mij toe, en openbaarde mij haar voornemen, om zich met het lijk van haren echtgenoot te mogen verbranden.

Zoodra het verlof tot deze verschrikkelijke plegtigheid van wege de overheid gekomen was, leiden de bloedverwanten het lijk op eene baar, op welke de weduwe mede hare plaats nam, en zij werden beide weggedragen. Zij werd tot op de plaats des doods door eene groote menigte volks vergezeld, over 't welk zij geroost koorn strooide. De brandstapel was in eenen kuil van vier voet diepte opgerigt, terwijl de opening vijf voet middellijn hield. De wanden waren met droog hout bezet, terwijl het midden met andere brandstoffen was aangevuld. Nadat de weduwe zich in eenen nabijgelegen' vijver gebaad had, werd het lijk in dezen kuil geplaatst. Destijds was de vrouw zoodanig afgemat, dat een van hare maagschap haar op zijne armen moest dragen.

[p. 630]

Toen hij haar weder nedergezet had, scheurde zij een stuk van haar kleed, en wikkelde haren oudsten zoon, een' knaap van omtrent acht jaren, daarin. Hierop vielen vele mannen en vrouwen haar te voet, en kusten haar. De Sutee bemoedigde de vrouwen, om in dergelijk geval hetzelfde te doen. Het kind wierp nu eene aangestokene fakkel in den kuil, uit welken daarop de vlam hoog opsteeg. De weduwe ging nu driemaal om denzelven heen, dragende een' pot in den arm, uit welken zij pek in het vuur wierp, om hetzelve te feller te doen branden; waarop zij zelve daarin sprong, en zich naast het lijk plaatste. Dadelijk was zij van de vlam omgeven, welke de omstanders, door het inwerpen van vlas en andere brandstoffen, nog zochten te vermeerderen. Zij klapte onophoudelijk in de handen, en voer daarmede voort, tot dat de huid reeds geheel verbrand was. Eindelijk zonken hare handen neder, en - zij was mede een lijk! Het ligchaam bleef echter zijnen stand behouden, en geleek naar een beeld van ebbenhout in het midden der vlam.

Het volk juichte hierbij onophoudelijk, en betuigde, nog nimmer eene Sutee van zoo veel vastheid van geest gezien te hebben. De opziener der politie, die, uit hoofde van zijn ambt, bij vele dezer plegtigheden was tegenwoordig geweest, betuigde almede, dat hem nog nimmer een offer was voorgekomen, dat zoo gelaten en tevens zoo kloekmoedig was. Ik stond slechts op drie schreden afstands van het vuur; de rampzalige had het aangezigt naar mij gekeerd, en nimmer zal ik dat afgrijselijk schouwspel vergeten. Aanvankelijk zag haar gezigt verwilderd; naderhand, echter, rustig en gelaten; hierop zwak, afgemat en hevig aangedaan; maar, toen zij om den brandstapel ging, was haar gelaat weder volkomen gerust en stil. Zij scheen mij toe, vijftig, en de man zestig jaren oud te zijn geweest. Zij liet drie kinderen na; eene dochter van twintig jaren, die reeds gehuwd was, en twee zoons.