Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1821

Bespiegeling.

't Leven schijnt een droom.
't Dobbert op den stroom
Van den tijd daarheen.
Ach! hoe veel verdween
In dien diepen vloed!
En in wiens gemoed
Rijst de weedom niet,
Als hij rugwaarts ziet
Op den wijden plas,
Die misschien zoo ras,
Daar geen noodkreet helpt,
't Overschot bestelpt?

Wat hem ook ontkwam,
Eenmaai barst de dam;
Bogen van arduin
Brijzelen tot puin;

[p. 381]

 

Zuilen van metaal,

 

Burg en marm'ren zaal,

 

Tempel en paleis,

 

Alles doemt de zeis

 

Van den wreeden tijd

 

Ter vergank'lijkheid.

 

 

 

Waartoe dan gesloofd?

 

Waartoe breekt men 't hoofd

 

Om een weinig eer,

 

Goud en have meer,

 

Dan de landman heeft,

 

Die vergeten leeft,

 

Minder zorgen torscht,

 

Maar wien in de borst,

 

Bij miskenden staat,

 

't Hart geruster slaat,

 

Dan het hart van hem,

 

Die, helaas! uw' stem,

 

Eerzucht! gaf gehoor,

 

Maar zijn rust verloor?

 

 

 

Aan het staatsiekleed

 

Kleeft der zorgen zweet.

 

't Kruis van diamant,

 

Aan een' ordeband,

 

Is, hoe 't blinke en gloeij',

 

Soms een gouden boei,

 

Die, wanneer zij kwelt,

 

Als eene ijz'ren knelt.

 

 

 

o! Gelukkig hij,

 

Die, van kluisters vrij,

 

Voor zijn pligten leeft,

 

En nooit angstig beeft,

 

Als een vorstengril

 

Dondert met haar' wil!

 

 

 

Als de dagbodin

 

Bloost aan de oostertin,

 

't Zilv'ren stroompje vloeit,

 

Dat langs bloemen spoeit,

 

Sling'rend door het dal,

 

Bij den hemelval

[p. 382]

 

Van 't gepluimde koor,

 

Streelend voor 't gehoor,

 

En gij dan, gerust,

 

Viert uw' zoetsten lust,

 

Walmt de zaal van 't hof

 

Nog van damp en stof,

 

En de mond, die strak

 

Niet dan vleitaal sprak,

 

Sluit zich eind'lijk toe,

 

't Lastig plooijen moê,

 

En, van 't buigen mat,

 

Ook het zwelgen zat,

 

Zoekt de rijkstrawant

 

Op het ledekant

 

Vruchteloos de rust,

 

Die in slaap u kust.

 

 

 

Ja, gelukkig hij,

 

Die, van kluisters vrij,

 

Onder 't rieten dak

 

Draagt het levenspak!

 

Zalen, trotsch gebouwd,

 

Koffers, vol met goud,

 

Zingenot en pracht

 

Dubbelen die vracht.

 

 

 

Neen, geen ad'lijk bloed,

 

Maar 't gerust gemoed,

 

Neen, geen goudmetaal,

 

Maar 't eenvoudig maal,

 

Neen, geen nektardrank,

 

Bronnat, klaar en blank,

 

Wèl hem, die dat heeft,

 

En tevreden leeft,

 

Tot de lust verdwijnt,

 

En hij, in het eind',

 

Van de reis vermoeid,

 

Door de zon geschroeid,

 

Aan het koele graf,

 

Werpt zijn pakjen af!