Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1821

Abdehramen III.

(Uit een Woordenboek der Liefde, of waarachtige Avonturen en zeldzame Gevallen, door de Liefde voortgebragt.)

De Liefde heeft reeds menige stad op den aardbodem verwoest. Het trotsche Persepolis, welks raadselachtige ruïnen thans nog, na 2000 jaren, de verbazing van iederen reiziger wekken, ging met alle zijne paleizen van eederhout in de vlammen ten gronde, omdat zekere bijzit van alexander hare wraak aan deze stad wilde uitgeoefend zien. Doch de Liefde bouwde ook menige stad, en bevorderde hare stichting; in welk geval zij ons buiten twijfel veel bekoorlijker verschijnt, dan in het eerste.

Abdehramen was Kalif van Cordova, in dien tijd, toen de zeer beschaafde Mauren (Mooren) de beste provinciën van Spanje in bezit hadden. De Geschiedschrijvers van dien tijd vermelden de ongelooselijkste, maar tevens de betooverendste stalen van de pracht en verkwisting, die er aan zijn hof heerschten, niettegenstaande de veelvuldige uitgaven, welke zijne aanhoudende oorlogen met de nog vrije Spanjaarden in het Noorden vereischten. Wat echter de Liefde bij hem uitwerkte, overtreft dit alles nog zeer verre, en schijnt, hoezeer ook door de eenstemmige getuigenis aller

[p. 377]

tijdgenooten bevestigd, tot het rijk der Toovergodinnen te behooren.

‘Abdehramen,’ dus meldt ons een dezer Geschiedschrijvers, ‘beminde steeds met hetzelfde vuur, gedurende zijn gansche leven, hoe vele bezigheden hem de oorlog en de staatsverrigtingen ook geven mogten, eene zijner slavinnen. Zij heette zehra. Of zij nu dezen naam toevallig droeg, dan of de Kalif haar dien gegeven had, is onzeker, maar ook om het even, daar zij dien met zooveel regts droeg, want hij beteekent eene bloem, het sieraad der wereld. Voor eene minnares heeft reeds menig Vorst een paleis gebouwd; maar abdehramen deed meer; hij liet, op twee uren afstands van Cordova, eene stad te voorschijn komen, die hij Zehra noemde, omdat zij aan haar toebehooren, en zoo schoon als zij zelve zijn zou. Daar zij aan den voet van zeer hooge bergen geplaatst was, zoo werden hare straten gedurig door beken van versch water, dat van de hoogte afvloeide, verkoeld. Op alle opene plaatsen waren springfonteinen van dit levend water. Alle huizen waren op eenerlei wijze gebouwd, en op derzelver platte daken wandelde men gedurende de koelte van den nacht, en ademde alsdan den vollen geur der oranjeboomen in, die deze huizen omgaven. Boven de hoofdpoort dezer Stad der Liefde stond het beeld der slavin, die haar tot bestaan geroepen had.

Alle deze schoonheden werden echter door den luister van het paleis, door deze begunstigde minnares bewoond, verre overtroffen. Abdehramen had van zijnen bondgenoot, den Griekschen Keizer, de bekwaamste bouwmeesters van Konstantinopel, waar destijds de zetel der kunsten was, daartoe verzocht, en tevens twintig der schoonste zuilen van graniet ten geschenke ontvangen. Behalve deze, bewonderde men aan hetzelve niet minder dan 1200 andere zuilen van Spaansch en Italiaansch marmer. De muren eener zaal, die van het Kalifaat genaamd, waren met gouden sieraden bedekt. Verscheidene dieren, uit hetzelfde metaal gemaakt, spoten het kristallijnen water in eene albasteren kom, boven welke de beroemde parel hing, die Keizer leon eens aan den Kalif, als eene ongemeene zeldzaamheid, geschonken had. In het paveljoen, waarin abdehramen gewoon was met zijne geliefde den avond door te brengen, was het gewelf met goud en gepolijst staal bedekt, en kostbare edelgesteenten schoten, als sterren, hunne stralen op hen neder; en te mid-

[p. 378]

den van den glans, dien honderd kristallen vazen in het rond verspreidden, sprong eene fontein van zuiver kwikzilver uit een albasteren bekken omhoog.’

De sommen, tot het bouwen der stad en van dit paleis besteed, beliepen, volgens de getuigenis eens toenmaligen Geschiedschrijvers, naar onze rekening, 75 millioenen franken; terwijl er 25 jaren vereischt werden, om het werk te voltooijen.

Was nu abdehramen bij dit alles gelukkig? Hij, die vijftig jaren regeerde, en alles in zich vereenigde, wat het geluk, de welvaart en den roem van den mensch kan volmaken, liet de volgende bekentenis achter: ‘Vijftig jaren zijn verloopen, sedert ik Kalif ben. Rijkdom, vreugde, eer, alles heb ik genoten en uitgeput. Ik werd van de Koningen, mijne mededingers, geacht, gevreesd en benijd. Wat de mensch slechts wenschen kan, heeft de Hemel mij geschonken. Ik heb echter, gedurende dit ruime tijdvak des geluks, de dagen geteld, op welke ik waarlijk gelukkig was; en derzelver getal beliep niet meer dan veertien. Stervelingen! leert daaruit de grootheid, de wereld en het leven beoordeelen.’