Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1821

Jeugdige Gedichten van G. Outhuys. Te Franeker, bij T.J. Tuinstra. 1820. In gr. 8vo. XII en 172 Bl. f 2-8-:

‘Als men mij slechts het veniam schenkt, en de laus, die ik zelfs nu nog door mijne Mufe nooit verdienen kan, geheel achterhoudt, heb ik alle reden, om mij over het uitgeven van dit bundeltje geenszins te beklagen.’ Wie zoude zulke heusche pretensie niet met heuschheid beantwoorden? Recensent wil althans niet anders, dan Do. outhuys, dien hij hier voor 't eerst ontmoet, tevreden stellen, en, wat hem betreft, betuigen, dat deze Gedichten naar de vervulling der op meerdere gegevene hope hem doen verlangen. Wie zoude het ook in zijn hart durven hebben, om iemand het genoegen te bederven, van zelf een blijvend gedenkteeken te stichten van hetgene hij, in de onbewolkte dagen zijner jeugd, van zijn 15de tot zijn 22ste jaar, deed? want outhuys nadert nu reeds het vijfde kruis, en deze Gedichten, zegt hij zelf, die echter nooit over zichzelven tevreden is, zijn meer dan bloote rijmeltaal. Met zijnen Kerkeraad den Koning begroetende, wilde hij die ontmoeting

[p. 314]

vereeuwigen voor hem en zijne dorpelingen, door vrijheid to verzoeken, om dit bundeltje, met welks uitgave hij (hoe ongelukkig kan somtijds zelfs een man worden!) zoo lang was zwanger geweest, aan hem te mogen opdragen; en dit is hem dan ook terstond gelukt. Het spijt ons wel, dat Do. outhuys, die als kind reeds verzen maakte, wiens jeugdige Zangster meer dan rijmeltaal sprak, wiens uitspanning blijft, de bazuin van het Evangelie, nu en dan, met de luit van thalia te verwisselen, zelf bekent, dat hij nu nog zoo weinig is vooruit geraakt, dat hij nooit, in dit vak, lof kan behalen; maar ons dunkt, dat kan bijna het geval niet wezen, als wij deze jeugdige Gedichten laten gelden, wat ze waardig zijn. Zoo de bewijzen komen, die hij leveren gaat, dat hij voortgegaan is met de beoefening der poëzij, zal, hopen we, onze gunstige verwachting bevestigd worden. Maar, laat ons niet te veel rekenen op een' tweeden bundel van latere Gedichten: want vooreerst is de Predikant van Minnertsga een man van veelvuldige letterblokkerijen, niet van de gemakkelijkste soort, en bevracht met levenszorgen; en, ten andere, het hangt van sommige uitzigten af, die hem, gelijk zoo vele anderen, geheel kunnen mislukken, wiens lot bijna altijd eene gestadige worsteling was met gedurige tegenkantingen en teleurstellingen. Nu, zoo lang als de man nog leeft, die er in 1793 al zoo bleek uitzag, maar wiens wangen toch het oogverrukkend hagelwit der zachte lelieblâren evenaarden, (adres aan Fyllis, bl. 72) en wien nu het leliewit reeds op den schedel dreigt te komen, (Voorrede, bl. 7) is er toch hoop.

En dan houden we ons verzekerd, dat wij door geen rund, noch geen lam, dat nu blaat of dat loeit, zullen gestoord worden, en dat geen geklemd beekje zal spoeden op fulpenen voetzolen. Ook geloeven en hopen wij niet, dat Domine, even als toen hij zijne intrede deed in een Studenten-dichtgezelschap, nu nog Jehovah's liefde zal verkondigen, die den Godmensch aan het kruis hechtte voor doemelingen; want, zie! al tilde hem dan de gunst van die oude Tantes, die nu geërgerd zijn mogen over den Student, die hare malle fabelgrollen telgen van den donkren tijd noemt en bij rottenkruid vergelijkt, (bl. 74) ja al verhief hem ook dier mannen gunst, die zoo menig Domine, tot teleurstelling van zoo vele verdiensten, kan opheffen, nog zoo hoog in eere, dan zouden wij toch foei! zeggen. Wij gelooven ver-

[p. 315]

der niet, dat Do. outhuys, tot God biddende, aan der Goden heerlijk bruiloftsfeest (en, hoe heerlijk! de kelen der Serafs maken daar muzijk!) zal denken, (bl. 88) of, ons wijzende op het einde onzes geloofs, toeroepen: ‘Dan heerscht ge, als eens konings zoon, met uw broeder, op zijn troon, om zijn bloedvergieten,’ (bl. 95.) Dit gelooven wij niet, omdat deze jeugdige Gedichten daartoe reeds te veel uitmuntends boven eene menigte van dien naam behelzen, en zich, zelfs niet als jeugdige Gedichten beschouwd, van vele zijden gunstig aanbevelen.

Geene geringe waarde ontleent deze bundel van hetgene aan de nagedachtenis der Hoogleeraren scheidius, h.a. schultens, broes en hollebeek is toegewijd, en hetgene ieder, wien die nagedachtenis dierbaar is, met dank en lof van outhuys ontvangen zal. Verder vindt men hier nog 35 min of meer uitvoerige stukjes van onderscheiden aard en waarde, van welke met weinige aan de Liefde zijn toegewijd; vier navolgingen van horatius, en eene van ovidius; eene Romance; twee voor Vriendenrollen; een gelegenheidsvers aan 's Dichters ouders, op hunne zilveren bruiloft; drie, naar aanleiding van gewijde of ongewijde geschiedenis, en voorts op den dood van een' Vriend; van een Zoontje eens Vriends; de Lente; het Landleven; de Nacht; de Morgen; het Genoegen; de ware Adel; het Geweten; Klagt van Mycon; (geestelijk gezang) en de Vriendschap. Wij durven den lezer verzekeren, dat hij hier niets zal aantreffen, dat des jongelings aanleg tot een' waardigen wedijver in de baan des dichterenroems niet gunstig bewijst, en niet, zoo als wij te kennen gaven, tevens bewijst, dat het wel zeer te bejammeren zijn zoude, indien het zoo naar waarheid, als nederig, van outhuys gezegd ware, dat de Man nooit, als Dichter, lof kan behalen, dien toen niet alleen de Jongeling verdiende, maar die nu nog - en dat zegt, na zoo veel tijdsverloop, en bij de thans billijke onvoldaanheid met het middelmatige, wat meer - aan deze jeugdige Gedichten, over het geheel, niet mag onthouden worden.