Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1821

Hermanni Bosscha Poëmata &c. D.i. Latijnsche Gedichten van Herman Bosscha, uitgegeven door deszelfs Zoon Petrus Bosscha. Te Deventer, bij A.J. van den Sigtenhorst. 1820. In gr. 8vo. f 2-:-:

De Heer p. bosscha heeft den minnaren der oude Letterkunde eenen aangenamen dienst bewezen, door de Latijnsche gedichten van zijnen waardigen Vader in het licht te geven. De Vader, die dat voornemen had opgevat, en ongeveer halfweegs gevorderd was in het herzien en bijeenverzamelen zijner gedichten (pag. 78), werd door den dood verhinderd daarin voort te gaan. De Zoon draagt dezelve op aan zijne twee Broeders, in eene aandoenlijke en welgestelde aanspraak. Jammer, dat die aanspraak door eenige drukfouten ontsierd wordt. Hierop volgt eene voorrede van den Schrijver zelven, welke veel wetenswaardigs bevat. Het waren ons dierbare woorden, omdat het de laatste woorden zijn van eenen man, die, in de beoefening der letteren, tot eer des vaderlands, grijs geworden, verklaart, dat de Latijnsche poëzij niet uit dien algemeenen band der oude wetenschappen kan gerukt worden, zonder dat alle er door benadeeld worden. De jeugd van bosscha viel in eenen tijd, toen deze studie in groote eere was. Burmannus secundus leefde nog; wetstein, van roijen, schrader, van santen, de bosch en ruardi bloeiden. Tijdgenooten van bosscha, van koten, nodel, van ommeren en anderen, traden in dezelfde loopbaan, en gaven proeven hunner vordenngen in 't licht. Bos-

[p. 309]

scha wachtte daarmede wat langer, en 's mans Musa Daventriaca was, gelooven wij, zijne eersteling. De gedichten, tot staatkundige gevoelens en verdeeldheden betrekking hebbende, die in de Musa Daventriaca voorkomen, zijn hier wijsselijk weggelaten. De minste zijn op Amsterdamschen bodem voortgekomen, waar het in het verkeer met h. de bosch, voor iemand, die de Zanggodinnen kende, onmogelijk was te zwijgen. De gedichten van den Heer bosscha zijn in twee afdeelingen gesplitst, van welke de eerste Caelia sive lusus juveniles behelst, de tweede Aduliioris atatis carmina; beide naar het voorbeeid van de meeste aanzienlijke Dichters. Wij zeggen ons oordeel alleen met deze woorden: Bosscha was ook als Latijnsch Dichter zijns waardig, en heeft den roem van ons vaderland in dit vak staande gehouden. Het is hier de plaats niet, en het vereischt een te lang betoog, om dit door beredeneerde voorbeelden te bevestigen. Wij hebben gegronde hoop, dat den verdienstelijken man eene waardige hulde zal worden toegebragt in de geschiedenis der Latijnsche Dichteren van de Nederlanden; gelijk de Heer hoeufft hem die hulde reeds heeft toegebragt in den Parnasus Latino-Belgicus, door het volgende Epigram:

Sic opere in medio, me deseris, optime bosscha!

Materiem invito te mihi dasque novam.

Nempe jaces, et, quos vivo tibi spargere vati

Speraram, flores jam tumulatus habes.