Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1820
(1820)– [tijdschrift] Vaderlandsche Letteroefeningen–
AuteursrechtvrijDrietal oorspronkelijke, onuitgegevene, en naar het eigen handschrift gedrukte dichtstukken van Huibregt Kornelisz. Poot.Ga naar voetnoot(*)I.Aen Mr. Tomas van der Wilt, tot Delft, Konstschilder, op eenige Ovidiaensche en andere beelden, door hem geschilderd.Doorlugte van der Wilt, die met uw verspenceelen
Natuurs volmaektheyt tart, door schilderwetenschap;
Voert d'outheyt een Apel op 's werelds eertoneelen,
Vereerd met lofgeluyd en dartel handgeklap,
Om 't maelen van een streep, of naekte Mingodinne,
Of hengstbedriegerij; uw soete Danaë
Boeyt Jovis dondervuyst, terwijl hij van de tinne
Des opperhemeltrans (een God bedriegt gij meê)
Met luyster nederdaelt, in blinkend goud veranderd,
Door heylloos kerkerdak en wakkre lijfftaffiers,
Om sig ootmoedig voor Cupidoos liefdestandert
Te buygen, en sijn gloed, sijn minnekoorts vol viers
Op 't sagte pluymbedde aen de schoone te verkoelen,
Die weêr 't onsterflijk hert der Hemelgoden steelt.
Al sweert Jupijn bij 't hoofd van Plutoos jammerpoelen,
't Is kroost van vorst Akrijs; hij faelt, het is heur beeld;
Maer welk een pronkstuk! ach, hoe vaere ik speelemeijen!
'k Sie gints hoe Hermes loert: hij strijkt en sakt beneên,
Belaegt sijn Herze, d' eer der Griekse jufferrijen,
Op Pallas offerfeest, in 't uytgeleerde Atheen.
| |
[pagina 773]
| |
Dat heet regt Nazoos geest met verwen t' evenaren!
Maer slaek, o van der Wilt! dit nimphie van de rots!
Verdiende ooyt Cepheus telg dat onheyl op de baeren?
Dat watermonsterdier en aklig golfgeklots?
Dat God Neptuyn 't gezigt ten glasen stroome uytbeurde,
Hoe bijster opgeruyd door Junoos haet en wrock,
Ik wed hij 't praelgewaed van 't zeegroen lighaem scheurde,
De flonkerbaggen uyt sijn waterhulsel trock,
Om sulk een Roomse mond en poesle ledemaeten;
Hij voerde haer gewis, met syne schulpkaros,
In 't pragtig zeepaleys, geboud van parelplaeten
Op marmre pilers, en bedekt met wier en mos;
Hij perste 't silver nat van blijschap na de wolken,
Of drukte met sijn vork, die rotsen schudt en plet,
't Schuymbekkend schrikgedrogt in Nereus diepste kolken,
T'wijl 't op dees schoone maegd sijn gruweltanden wet:
Dog nu doet Amphitrijt hem voor heur liefde bukken.
Maer sagt, 'k sie Perzeüs, die sal, gram, hemels vlug,
Sijn krommen dolk het dier door schoft en ribben drukken:
Hier baet geen scherpe vin, of blauwbeschubden rug.
Soo moet men verf, penceel en schilderdoek gebruyken;
Soo strek de verf 't bedrog der Goôn alwetenheyt!
Nu mag Parrazius van schaemte in 't donker duyken,
Die maer een schildersoog, dat ligter doolt, verleydt.
En gij, o van der Wilt! ('k laat andre logens digten)
Verbeeldt naar 't leeven ons den sweem van elks gelaet.
Soo tuygen veele heere en juffren aengesigten,
Op welk een vaste voet uw konst gegrondvest staet.
Uw kleur trotst Floraes hof, daer roose en tulpen wassen.
o! Maelde uw vlugge hand een Ciperse Dioon,
Om d' oorlogs moortharpij, om Mars t' ontharrenassen;
Dan blies de Faem uw lof, van daer Latonaes zoon
Op d' incarnaete koets uyt d' oosterkim komt rijsen,
Tot daer sijn dagtoors smoort in Thetis pekelplas;
Dan zou mijn harp uw konst met scheller klanken prijsen,
En melden uwen naem aen Noord en Zuyder as.
Maer ach! Gradivus heeft tot zagtheyt oog nog ooren:
Schoon de afgesloofde Euroop heur vlegten trekt en weent,
Hij houdt sijn beeld-aard in Krestonse tempelkooren
Met poperienhout berookt, hij blijft versteend.
| |
[pagina 774]
| |
Wie siet het oorlog eens aen ketenen geklonken!
Een groote Majesteyt verleene ons deese rust.
Neptuyn dreef Eolus in donkre tugtspelonken,
Die Troijes hulk weêrhield van 's Tijbers vreedekust.
Soo moet ter goeder uur Saturnus eeuw weêr dagen;
Megeer versinken, die Euroopes quael berokt.
Maer, Zangprinces, hoe dus door oorlogs onweervlaegen
Veranderd van gesang? hoe dus van 't spoor gelokt?
Hervat uw eersten toon: of lust het u te melden,
Met welk een nijverheyt en voorspoet van der Wilt
Sijn zanggeest laaft, om hoog bij Pindus letterhelden,
Daer 't Hypocreen kristal gestadig stroomt en swilt?
Gij kunt en moet sijn stad 't Bataafse Delphos noemen;
Hem Phebus priester, ja Apolloos waerdste zoon.
De naneef zou sijn daên met heylige eerbied roemen,
En dekken 's mans gebeent met vader Febus kroon,
Bleef Fenix konst, als eer, in dankbre erkentenisse.
Maer d' eeuw van vorst August en Alexander slaept;
Men voert geen Duyts Virgijl ten hove aen konings disse,
Geen brave Apel, schoon elk aen konsten fig vergaept.
o Lusteloos geslagt! o regt ontaerde tijên!
o Groots orakelstad, en voedsterwieg en graf!Ga naar voetnoot(*)
Swijgt gij, mijn Nimph? Zing lof, ontaerd van vleijerijen,
Voor 't goede, dat aen Delft de goede Hemel gaf.
Soo moet ge, o van der Wilt! met onnavolgbre stappen,
Door deugd en eerkapel, op starrenkreytsen trappen.
(Onder stond)
huibregt kornelisz. poot. |
|