Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1820

Over den luipaard van de Kaap de Goede Hoop.

(Getrokken uit eene Reis naar Zuid-Afrika, door c.j. latrobe.)

De Luipaard dezer streken onderscheidt zich bijzonder door eene schrikwekkende zucht tot vechten. Terwijl de Bengaalsche Tijger stil afdruipt, wanneer de eerste aanval mislukt is, vernieuwt dit dier het gevecht alsdan met vermeerderde woede, en rust niet voordat het overwonnen heeft, of gedood is. Twee Zendelingen, de Heeren bonatius en schmitt, begaven zich eens, des morgens vroeg, met ongeveer dertig Hottentotten, naar de hoogte van Leeuwenklaauw op de Wolven-jagt, ontmoetten ook weldra eenen, en troffen hem met een schot; doch het dier ontkwam in het bosch. De Hottentotten, die hetzelve gevolgd hadden, riepen, op het oogenblik, dat de Zendelingen, het opgevende hem weder aan te treffen, eenen anderen weg wilden inslaan, dat de Wolf in het digtst van het bosch wedergevonden was. De Heer schmitt reed dus terug, steeg af, en ging met eenen Hottentot, genaamd philip mozes, het bosch in. De hond, die hen vergezelde, verkondigde weldra de nabijheid van eenig dier, hetwelk zij echter, wegens de digte struiken, nog niet gezien hadden; terwijl de overige Hottentotten, die daarbuiten stonden, hun toeriepen, dat zij ijlings vlugten moesten, want dat dit dier een Tijger was. De Heer schmitt en philip haastten zich zoo veel zij konden, de eerste met een overgehaald geweer. Doch op eenmaal sprong, van eene zijde, van waar zij zulks niet vermoedden, een Luipaard te voorschijn, met eenen sprong van wel 20 voet lang, over

[p. 759]

struiken van 6 tot 8 voet hoog, en vloog den Hottentot met de tanden en klaauwen in het aangezigt en het bovenste gedeelte des ligchaams. De ongelukkige philip viel op den grond, en worstelde wanhopig met zijnen woedenden vijand, zoodat hij nu eens boven, dan onder lag. De Zendeling had zich, gedurende dien tijd, gemakkelijk met de vlugt kunnen redden; doch hieraan dacht hij geheel niet, maar trachtte veeleer zijnen ongelukkigen medgezel te redden. Hij naderde dus met gespannen bus, maar durfde het niet wagen vuur te geven, omdat hij vreezen moest, bij de snelle wentelingen der worstelenden, dengenen te dooden, dien hij het leven zocht te redden. Naauwelijks had echter de Luipaard bemerkt, dat de Heer schmitt op hem aanleide, of hij liet zijnen eersten vijand vrij, scheurde zich van hem, die juist boven was, los, en sprong met de snelheid des bliksems op den Zendeling toe. Deze wierp nu het geweer, dat hem in zoodanige nabijheid nutteloos was, weg, en hield zijnen gebogen' linkerarm, met welken hij het gezigt bedekte, het woedende dier toe. Dezen arm greep dus de Luipaard met zijnen muil, en sloeg met zijne pooten toe, van welke de Heer schmitt echter éénen met zijne linkerhand greep, terwijl het dier met den anderen hem hevig tegen de borst sloeg en de kleeren verscheurde. Weldra vielen beide op den grond, en wel zóó, dat de Zendeling, hoewel geheel toevallig, juist met de knie op den krop der maag van het wilde dier kwam te liggen. Te gelijken tijde greep hij ook de keel van den Luipaard, en hield die met alle geweld digt. Hierdoor van lucht beroofd, het het dier, nadat hij hem nog eenmaal in den arm gebeten had, zijnen buit los. Het aangezigt van den Heer schmitt lag digt naast den muil van het beest, hetwelk, door het drukken op de luchtpijp benaauwd, een vreessejijk gesteen liet hooren, terwijl de uitpuilende oogen als vurige kolen gloeiden. Thans riep de Zendeling den Hottentotten toe, dat zij hem toch spoedig mogten te hulp komen, omdat zijne krachten geene lange-

[p. 760]

re inspanning gedoogden, en die zijner magtige tegenpartij zich door woede en doodsangst verdubbelden. Deze besloten dan ook eindelijk, zijne roepstem te volgen en zich in het bosch te begeven, waar een hunner het geweer van den Heer schmitt opvatte, en, onder diens arm heen, den Luipaard vlak door het hart schoot, met dát gevolg, dat hij oogenblikkelijk den geest gaf.