Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1820

[p. 680]

De viering van den goeden vrijdag te Jeruzalem.

(Getrokken uit het Dagboek van eenen Engelschen Reiziger in Palestina.)

Goede Vrijdag, den 9 April 1819.

De Bassa van Damascus kwam met omtrent 5000 man, en sloeg zijn leger ten noorden van de stad op. Hij werd door een salvo uit het geschut van de wallen begroet, en gedurende den geheelen dag hoorde men schieten. De Bassa begaf zich met groote staatsie naar de moskee. Des avonds waren wij bij de plegtigheden aan het heilige graf tegenwoordig. Wij namen onze plaatsen in de Latijnsche kapel in. Bijna alle monniken, die zonder eenigen dienst te verrigten tegenwoordig waren, droegen over hunne ordeskleeding nog een wit hemd. Weldra verscheen de Reverentissimo, en nam zijne plaats in den bisschoppelijken stoel, waar hij door degene, die hem vergezelden, op de volgende wijze gekleed werd: witte mouwen, hemd en schort, een rijk met goud geborduurd zwart fluweelen misgewaad, een zwarte, geborduurde gordel, eene zwart fluweelen bisschopsmuts, en een kruis om den hals, met diamanten bezet, alsmede een zilveren vergulde herdersstaf. Van de acht geestelijken, die even kostbaar gekleed waren, en hem dienden, droegen twee zilveren wijwater- en wierookvaten; twee droegen gouden herdersstaven; twee andere zilveren kruiken met rozewater, en de twee laatste den sleep van den Superior. Toen alles dus gereedgemaakt was, werd al het licht uitgebluscht, en eene Italiaansche preek gehouden; waarop de monniken, zoowel als wij, ieder met eene brandende kaars in de hand, en voorafgegaan door het koor, den omgang begonnen. Een der monniken droeg een kruis, waaraan een beweegbaar en met natuurlijke kleuren beschilderd Christusbeeld, van omtrent vier voet lengte, hing. Voor het altaar der kleederverdeeling hield de trein stil, alwaar een abt eene Italiaansche preek hield; terwijl de naastvolgende preek door een' monnik in de Spaansche taal gehouden werd.

De processie ging nu naar de Latijnsche kapel op den berg Kalvarië, waar de abt nog eens eene Italiaansche preek

[p. 681]

hield, in welke hij van onze afvalligheid van het Katholijke geloof gewag maakte. Hier werd het kruis op den grond gelegd, ter plaatse, zegt men, waar de Verlosser aan hetzelve gehecht werd. Van daar trokken wij naar de plaats der kruisiging, waar het kruis, in eene aan de Grieken toebehoorende nabijstaande kapel, op zijne eigenlijke plaats werd opgerigt. Hier hield een monnik alweder eene Italiaansche preek; waarop nu de afneming van het kruis plaats vond. De afgenomene doornenkroon werd op eenen gouden schotel gelegd, terwijl een andere gouden schotel de nagels ontving, bij welker uittrekking men van eenen hamer en nijptang gebruik maakte; beide deze schotels werden daarna voor de processie heengedragen. Tot zoo lang dat de nagels uitgetrokken waren, had men het ligchaam met een linnen windsel aan het kruis bevestigd; toen echter werd het in een linnen laken gelegd, welks vier hoeken door monniken gedragen werden, terwijl het crucifix vooruitgedragen werd.

Op deze wijze ging de optogt naar den steen, op welken Jozef van Arimathea, die door den Reverentissimo vertegenwoordigd werd, het ligchaam van Christus zal hebben gezalfd; welke plegtigheid dan ook hier verrigt werd. Het ligchaam werd op den steen gelegd, met wijwater gewasschen, en vervolgens met een mengsel van mirre en aloë gezalfd. Een der monniken hield toen eene lange preek in de Arabische taal. Het is niet te ontkennen, dat de menigte van kaarsen, de koperen kandelaren, de rijke feestgewaden der priesters, en de van rondom aandringende menigte volks, dezer plegtigheid eene treffende vertooning gaven; hoezeer men tevens niet kon nalaten, over dezen kinderachtigen eerdienst, zekere schaamte te gevoelen. De laatste plegtigheid bestond in de begrafenis: het ligchaam werd in een doodkleed gewikkeld, door vier personen gedragen, en door den Reverentissimo in het graf gelegd: eene predikatie in de Spaansche taal, door een' der monniken, maakte het besluit.