Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1820

De arme visscher.
Eene ware Gebeurtenis.

In November 1807 kwam zekere arbeider, met name cornelis stam, wonende te Aardswoud, in het kanton Medemblik, op den inval, om zijne fortuin met de vischvangst te beproeven. Tot dit einde kocht hij van tijd tot tijd eenig vischwant, en eindelijk voor drie gulden een schuitje, lang over steven 7, en breed 2 voet 10 duim Rijnl. over het midden, smal van boord, en van achteren zeer spits toeloopende. Hiermede stak hij in zee, en oefende zijn bedrijf tusschen gezegde plaats en het dorp Lambertschaag, op zekeren afstand van den zeedijk. Eene gelukkige vangst van scharren, gedurende vier dagen, verschafte hem eenen rijkdom van 6 hoepen, en het uitzigt op een goed bestaan, voor den op handen zijnde winter, voor hem en zijn armoedig gezin. Dit goed geluk in den aanvang diende hem zeer tot aanmoediging, zonder juist de gevaren te berekenen, die hem bij ongunstig weder, met zulk een klein vaartuig, zouden kunnen treffen. Van tijd tot tijd stouter geworden, waagde

[p. 487]

hij meermalen eene sterkere proeve. Dit ondervond hij bovenal op den 18 November van dat jaar. Dien morgen ten acht ure met eenen matigen zuidzuidwestewind en eene dikke graauwe lucht zee kiezende, roeide hij naar zijne gewone plaats, en vischte ijverig en vrij gelukkig voort, zonder zich over den sterk aangewakkerden wind te bekommeren, waarvan hij weinig of geen' hinder leed. De golven zich echter verheffende, besloot hij, ten tien ure, naar huis te keeren. Weldra ondervond hij de broosheid van zijne kiel bij zulk eenen tegenstand. De wind had zich tot storm verheven. Hij moest tegen denzelven oproeijen. Ras gevoelde hij zijn onvermogen, en, wat nog het ergste was, zijn eene riem brak aan stukken, zonder dat hij eenen anderen had, om den gebrokenen te vervangen, noch ook haak of boom tot stuur. Door schrik bevangen, wist hij naauwelijks, wat te zullen doen; te meer, daar hij in de volle ruimte rondom zich geen ander schip of vaartuig zag, van waar hij eenige hulp verwachten konde. Schipbreuk te lijden, of wel, door eene stortzee overweldigd, zijn graf in de baren te vinden, zie daar het uitzigt, dat hem overig bleef.

De smart over eigene roekeloosheid werd nog vermeerderd door het aandenken aan zijne vrouw en kinderen, die, met zijnen dood, in nog veel ongelukkiger toestand, dan te voren, zouden geraken. Het was nu reeds 12 ure op den middag geworden, en het gevaar vermeerderde elk oogenblik, bij eene holle zee, welker golven hoe langer hoe hooger stegen. Eene meerdere toenadering tot het eiland Wieringen verschafte hem eene flaauwe hoop. Zich, in den schemeravond, naar gissing slechts omtrent 200 roeden van een' kaapstand aan de zuidoostzijde van hetzelve eiland verwijderd achtende, vleide hij zich, aldaar aan strand te zullen geraken. Doch te vergeefs. Stroom en wind gingen langs de kust, en hielden hem af. Ook ware elke nadering, door den slag van het water, voor hem doodelijk geworden. Het was nu geheel avond. Daar geene ligchamelijke kracht hielp, poogde hij, door een aanhoudend geroepen gejammer, den een' of anderen eilander tot mededoogen te bewegen; doch ook dit schreeuwen werd, door den heftigen wind en het bruisen der zee, van niemand gehoord. Reeds zeven uren lang had hij nu tusschen hoop en vrees gedobberd, zonder eenig het minste gunstig uitzigt voor den aanstaanden nacht. Er bleef alzoo

[p. 488]

niets anders over, dan zich geheel op Gods genade te laten drijven. Hij bond zich met touwen aan zijne kiel vast, in de jammerlijke verwachting, dat hij welras aan dezen of genen oever aanspoelen, en men, zijn lijk opvisschende, hetzelve zoude begraven. Met den overgeblevenen riem den steven vlak voor den wind houdende, deinsde hij af, zonder te weten, werwaarts deze koers, welken hij vier bange uren achtereen volgde, hem voeren zoude. Eindelijk, door angst en het gedurig uithoozen van zijn vaartuig geheel afgemat, schijnt hij in diepen slaap geraakt te zijn. Gelijk hij van het omloopen van den wind, die in het noordwesten geschoten was, niets bemerkt had, stond hij, bij zijn ontwaken in den morgenstond, niet weinig verbaasd, in plaatse van hoog stijgende golven, de zee zeer effen en vlak te zien. Het was nu voor het eerst, dat hij het licht van den vuurtoren benoorden Enkhuizen zag, hetgene hij voor eene helder schijnende ster hield. De stroom van het wassend water bragt hem nader bij het strand, en ten 8 ure ontdekte hij de glooijing van eenen zeedijk, dien hij oordeelde tot de Vriesche kust te behooren. Door de branding geenszins langzaam kunnende uitstappen, wilde hij vrolijk aan wal springen, doch viel op de glooijing naast zijn schuitje neder, dat van dezen stoot het eene boord verloor, terwijl de golf over hem henen sloeg. Vol dankbaarheid voor zijn behoud, klauterde hij nu bij de steenen op, en bereikte al juichende den vasten grond, dien hij reeds gewanhoopt had, immer weder te zullen betreden. Met ijzing zag hij nog eens naar het ranke vaartuig om, waaraan hij zich zoo roekeloos gewaagd had, en liet hetzelve aan zijn verder lot over. Niet wetende, waar hij zich bevond, onderrigtte hem een oud man, dien hij ontmoette, dat hij zich op den Enkhuizer dijk bevond. Na zich een weinig hersteld te hebben, haastte hij zich, ondanks zijne vermoeijenis, tot zijn troosteloos gezin weder te keeren, en kwam, tot aller verbazing, op den 19den te Aardswoud in gezondheid terug, alwaar hij met opene armen ontvangen werd, en ook thans nog woonachtig is.