Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1820

Het eerste beklimmen der blaauwe bergen op Jamaika.

(Nouvelles Annales des Voyages, 1819, Tom. 5.)

De toppen der blaauwe bergen op Jamaika zijn langen tijd voor geheel ontoegankelijk gehouden, totdat drie inwoners der stad Kingston de mogelijkheid, om dezelve te beklimmen, in 1818 met der daad hebben buiten twijfel gesteld. Deze lieden trokken den 24 Februarij uit die stad op, en bereikten tegen den avond de hoogte van het dal St. Thomas. Hier stond de thermometer op 70^o R. (16^o 87 C.) en de barometer op 27″20, hetwelk eene hoogte van 2517 voet boven de oppervlakte der zee aanwijst. Des anderen daags namen zij hunnen weg noordoostelijk, terwijl zij eene steile, smalle, digt met bosch bedekte bergketen beklommen. Hier merkten zij vooral den Bermudischen ceder van eene reusachtige grootte ouder de boomen op. Eenige derzelve stonden, hoezeer dan ook reeds sedert lang verdord, nog altoos met opgeregte kruin, en trotseerden het woeden van storm en onweder. Tegen den middag bereikten de reizigers eene hoogte, waar de barometer, op 24″60 staande, 5682 voet aanwees, terwijl de thermometer 60^o (12^o43) teekende. Een digte nevel viel van tijd tot tijd in regen neder; en toen omstreeks 2 ure de zon de wolken verdreef, zagen zij, als door den slag eener tooverroede, op eenmaal de uiterste grenzen der bergketen, en tevens slechts nog eenen enkelen kegelvormigen top in reusachtige gedaante voor zich liggen, die echter allen verderen voortgang onmogelijk scheen te maken. Zij gebruikten dezen voegzamen tijd om nog hooger te klauteren, en zagen weldra, door een verheven, zich voor hunne oogen ontvouwend vergezigt, hunne moeite beloond, hoe zeer de vochtige nevel, die hen van tijd tot tijd doornat maakte, hen ook kwelde. Thans zagen zij het zuidelijk en oostelijk gedeelte des eilands onder hunne voeten,

[p. 321]

en zij konden den loop der stroomen, die zich door bosschen en bebouwde velden tot in de zee kronkelden, duidelijk onderscheiden. Niet min duidelijk kon men van deze plaats de in de kusten, als ware het, uitgesnedene havens, baaijen en bogten, alsmede de daarin voor anker liggende schepen, onderscheiden. Nu viel echter, ten westen, en over eene ontoegankelijke klove, den reizigers eene andere bergketen, nog hooger dan de bergrug, waarop zij zich bevonden, in het oog, die in eenen diepen afgrond eindigde. Er werden thans zaden van vele, voor deze luchtgesteldheid geschikte, planten in de aarde geworpen, en het berigt der reize tot op dat punt in eene flesch, in welke reeds vier andere, door den tijd onleesbaar gewordene, reisverhalen zich bevonden, gestoken. Deze flesch werd, welgesloten, onder eenen Afrikaanschen taxisboom (taxus elongata) nedergelegd. Deze schoone boom, ook wel yakka genaamd, wordt door de schrijnwerkers sterk gezocht, en komt, met vele soorten van Andromeda's en andere sierlijke gewassen, op deze hoogte veelvuldig voor. Een derzelve, de arundo scandeus, is den wandelaar op zijnen togt dikwijls zeer hinderlijk; en nogtans ziet hij deze plant niet ongaarne, omdat zij, weinig vochtigheid aannemende, en zekere soort van veerkracht bezittende, zeer geschikt is tot eene legerstede. De grootste hoogte van dezen bergtop bestaat uit eene lichtgele leemaarde, die met eene dunne laag tuinaarde bedekt is. Alleenlijk de rotsen, die men langs den afgrond waarnam, bestonden uit harden zandsteen en lei. Onder weg doodden zij eene slang (coeluber major.) Behalve deze, kwam hun geen enkel dier, zoo min kruipende als vliegende insekten, geene rotten, zelfs geene vogels, onder het oog. De thermometer stond op 48^o (7^o10), en de barometer, op 23″70, wees eene hoogte van 6620 voet aan. Daar nu de nacht begon te naderen, zoo maakten de reizigers toebereidsels tot het vervaardigen eener hut aan den voet dier rots. Het regende voorts den geheelen nacht door, tot op den volgenden dag des middags. Toen het weêr opgeklaard was, gingen de drie wandelaars weder terug tot op de plaats, waar de westelijke bergketen, die zij te voren waargenomen hadden, een begin nam, en besteedden het overige van den dag, om dezelve in eene noordwestelijke rigting te volgen. Gedurende den nacht was de koude doordringend. Des volgenden morgens stond de thermo-

[p. 322]

meter op 46^o. Met vernieuwden moed zette men de reis voort, doch vond nergens water. Men dacht nog bij de vitis frutex wat te vinden, maar deze was almede, tot groote smart der reizenden, nergens aan te treffen; men was dus genoodzaakt, om den dorst te lesschen, tot een paar flesschen bier toevlugt te nemen. Daar onze reizigers langs eenen steilen en hobbeligen bergrug, over hooge bergen en enkele rotsen klimmende, hunnen weg vervolgden, en zelfs door moerassige spleten dringen moesten, waar de moerasaardige hanevoet (ranunculus flammula) in bloei stond, zoo werden zij meer en meer overtuigd, dat nog nooit eenig menschelijk wezen dit pad betreden had; het spoor van wilde zwijnen alleen was in deze streken hun ten wegwijzer. Eindelijk bereikten zij den top der rotspunt, welke zij van het oostelijk gedeelte van dit gebergte hadden waargenomen. Hier bleef de thermometer op 50^o (7^o99) en de barometer op 23″20 staan; de hoogte beliep dus 7320 voet. Men vond hier wel dezelfde planten als op de eerste uitstekende rots weder; maar de verscheidenheid der soorten van mirten en Andromeda's was hier grooter. Van hier rigtten de reizigers hunne schreden een weinig noordwestelijk naar eene andere uitstekende rots, waar zij nog eene laatste klip van reusachtige gedaante te zien kregen, die dan ook de grootste hoogte der blaauwe bergen uitmaakt, en waar dit gebergte steil nederwaarts loopt. Ook dit uitstek werd beklommen. Van deze hoogte konde men de geheele oostelijke kust van Jamaika, en bij tusschenpoozen, wanneer de nevel zulks niet belette, ook de westelijke overzien, benevens een aantal schepen, in eene van derzelver havens, die de reizigers voor Falmouth hielden, ten anker liggende. De thermometer stond aldaar op 50^o (7^o99), de barometer op 23″18, en de hoogte beliep 7225 voet.