Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1820

Oorsprong van den titel, Medicinae Doctor.

De titel van Medicine Doctor schijnt het eerst in de 13de Eeuw, door de beroemde School van Salerno, aan diegene, welke door haar tot het uitoefenen der Geneeskunst werden toegelaten, gegeven te zijn geweest. Vóór dien tijd werd dezelve alleen door hen, die als Leeraren onderwijs gaven, gedragen. - De oprigting der Akademie of Hoogeschool te Napels, door den Duitschen Keizer frederik II, heeft waarschijnlijk aanleiding tot deze nieuwe titulatuur der Geneesmeesters gegeven. De Keizer had aan de Hoogleeraren in de Geneeskunde aan zijne nieuwe Hoogeschool, zoowel als aan die der reeds toen voorlang bestaande School van Salerno, het regt opgedragen, om de Studenten in de Geneeskunst te examinéren, wanneer zij zich eerst drie jaren op de voorbereidende, letterkundige en wijsgeerige, vijf jaren op de geneeskundige wetenschappen hadden toegelegd, en daarenboven één jaar, onder opzigt van een bekwaam Geneesheer, de kunst hadden uitgeoefend. Zij verkregen dan de vrijheid ter kunstoefening, licentia artem exercendi, en werden dus Licentiaten. Die van Salerno, zich wegens de oudheid en beroemdheid hunner School een hooger regt toekennende, voegden bij de vrijheid van kunstoefening het regt van onderwijzen, en verhieven dus hunne kweekelingen tot den rang van Doctores. In Duitschland is die titel in de 14de Eeuw, in de tegenwoordige beteekenis, in zwang gekomen. - Vergel. Commentar. de reb. in sc. natur. et medic. gest. XXXIII. 543.

[p. 271]

‘Mijnheer en Vriend!

Te regt beklaagt gij u, indien het anders beklag waardig is, dat ik hoe langs hoe trager word, om eenige bijdragen tot uw Maandwerk te leveren. De ondervinding, hoe gereedelijk men gevolgtrekkingen maakt en gissingen vormt, dikwerf even ongegrond als onaangenaam, is misschien geene der minste redenen voor deze vertraging. Gij begrijpt dus ligtelijk, hoe weinig het er naar gelijke, dat ik mij bij een ander soortgelijk Tijdschrift, als medeärbeider, zou verbonden hebben. Neen, Vriend! van wien mijner naamgenooten dit gelden moge, geenszins vin mij.

Om intusschen uwen vereerenden drang niet met onheuschheid te beantwoorden, zend ik hiernevens een bagatelletje, dat, in allen gevalle, geene ergere beschuldiging kan ondergaan, dan die van laf te zijn; iets, dat ook van de geestigste werken wel eens gezegd is, en waarna het nog altijd hoogere beslissing vordert, of de spijs dan of de eter smakeloos zij.

Onder minzamen groet teeken ik mij als

Uw' dienstv. Dienaar en Vriend N.S.’
‘Amsterdam, 4 April, 1820.’