Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1820

Wagenmensters.

Een Engelsch blad, hetwelk, in een voortgezet artikel, onder het opschrift ‘Zedenschildering,’ ons reeds eenige zeer levendig voorgestelde fragmenten leverde, spreekt met den grootsten ernst van den hartstogt van vele Engelsche dames, om hare koetsiers in het mennen van een span paarden te overtreffen. Daar deze onnatuur in ons vaderland, weinige uitzonderingen niet gerekend, geene plaats heeft, willen wij, met voorbijgang van de bewijzen en verstandsgronden, die de billijke misnoegdheid des wakkeren Brits optelt, om het teedere geslacht van eene aan deszelfs bestemming geheel vreemde uit- of liever inspanning te wederhouden, hier enkel het tafereel mededeelen, hetwelk hij van zulk eene rostemster schetst.

Ik ging, in gedachten verdiept, door Bondstreet, toen het geschreeuw van een' rijknecht mij verschrikte. Hij was mij reeds op de hielen, en achter hem een carricle, die, wanneer hij zoo voortjoeg, negen mijlen in een uur aflegde; hij werd door eene dame gereden, die zoo geweldig de teugels aantrok, dat alle muskelen van haar aangezigt opgezwollen schenen. Ik was op zijde gesprongen, en bespeurde thans, dat de tweede rijknecht, zijn' hoed afnemende, mij groette; en in dit oogenblik herkende ik in de rijtuigmenster eene mijner zeer goede bekenden. Zij glimlachte vriendelijk, hield stil, en verontschuldigde zich, dat zij mij bijkans overreden had, dewijl hare paarden, die een paar dagen op stal gestaan hadden, haar schier te magtig waren. Een paar beleefde woorden, gelijk het Engelsche complimenteerboekje medebrengt, werden nu tusschen ons gewisseld. Intusschen werd het ééne harer schoone paarden onrustig, waarvoor zij het in het Park beloofde te straffen; het andere volgde zijns makkers voorbeeld, weshalve zij, met eene geoefende hand en verbeten' mond, er de zweep duchtig opleide, waarbij zij eene tamelijk koetsiermatige vermaning voegde.

Ik zag, toen zij weggereden was, naar haar om; zij droeg een' kleinen rijhoed, zat in eene koetsiershouding, behandel-

[p. 242]

de hare zweep trots den besten stalkoning, en gedroeg zich over het geheel regt mannelijk. Zij reed op een' snellen draf; en, terwijl zij eene menigte bekenden voorbijreed, hare oogen strak op de paarden gerigt, welken meester te blijven hare uiterste inspanning vereischte, groette zij links en regts met hoofdknikken, gelijk ik huurkoetsiers en rijknechts heb zien doen, wanneer zij makkers ontmoeten, of lust hebben een' anderen voorbij te rijden.

Hoe kunnen voeten, aan de zachtste schreden gewoon, zich in een rijtuig aanzetten, om met woeste kracht een paar paarden te teugelen? Hoe kunnen handen, die men tot elken prijs zacht en blank houden wil, tot vereeltens toe aan stijve leisels trekken? Hoe eene gelaatskleur, die ieder' anderen aanval schuwt, door overmatige inspanning en stof zich bederven? IJdelheid alleen moest van zulk een manvrouwen-gedrag wederhouden; want de zedelijke terugwerking, wanneer de vrouw de eerste bekoorlijkheid, die zij voor den man heeft, hulpbehoefte, wegwerpt, wanneer zij hem niet meer als haren beschermer aanziet, (en dat behoeft hij immers niet meer te zijn, waar de vrouw zweep of zwaard voert?) deze zedelijke terugwerking schijnt zoodanig eene rostemster in het geheel niet te beseffen.