Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1820

De Vrouwen, in vier Zangen, door Mr. H.A. Spandaw. Tweede Druk. Te Groningen, bij W. Wouters. 1819. In gr. 8vo. VIII en 109 Bl. f 2-8-:

Ik vrees uw oordeel niet, dat ik eerbiedig wacht:
Waar gij de vierschaar spant, daar valt het vonnis zacht.

Zoo eindigt de Dichter, zoo spreekt hij tot de vrouwen, voor welker oordeel dan ook vooral geen spandaw behoeft te vreezen; en niet een zacht vonnis, maar lof en dank heeft hij reeds behaald, niet slechts bij de waardige voorwerpen zijner zangen, maar bij mannen en jongelingen in menigte, uit wier mond door gade of meisje reeds lang eene hartelijke lofspraak op spandaw gehoord, en uit zijne gezangen bevestigd werd. En nu moest er eens een Recensent ongunstig oordeelen, of maar wat vele aanmerkingen maken durven; welk een vonnis had hij te wachten! en - verdiend? o Ja: althans de schrijver dezer uitspraak durft naauwelijks van beoordeeling spreken, en, Lezers en Lezeressen! (gij vooral!) tot uwe geruststelling moet hij u zeggen, als hij eens het koelste oordeel zijn warm gevoel, door deze zangen opgewekt, liet beheerschen, en hij zette er zich bedaard toe, om aanmerkingen te zoeken en te vitten op gebreken, dan zoude het alles hierop nederkomen: een, twee, drie regels moesten nog wat meer zoetvloeijend zijn; de klemtoon is, vooral bl. 89 en 90, verkeerd gevallen op uit, en tot, en zij; op bl. 105 zijn twee lettergrepen te weinig in den eersten regel; bl. 9 moet men slaafsch, en niet slaafs lezen. Meer gewigtigs heeft Recensent niet aan te merken, ten ware hij durfde zeggen: ‘Ik zoude in een dichtstuk van dezen titel liefst nog iets zien opgenomen, dat er niet is.’ Maar - wapende hij niet, door zulke vitterijen, de ergste antikritiek, die der waardige voorwerpen van spandaw's zangen? Wat dan? Zal ik de Letteroefeningen versieren met een

[p. 524]

of ander uittreksel uit dezelve? Ik zocht het schoonste daartoe uit, en - daarom plaats ik niets. 't Is alles zoo schoon. En ik maakte u gaarne naar het geheele boek nieuwsgierig, die het nog niet gelezen hebt.

Zegt er iemand: ‘Ik ken dat boek reeds dertien jaren!’ ik antwoord: dat kan niet waar zijn; want, omdat spandaw zelf het Dichtstuk, dat hij toen uitgaf, aan zijne eigene strenge kritiek heeft onderworpen, met de hem gemaakte aanmerkingen voordeel doende, (dat elk jong Dichter wel van hem leeren mag) daarom is hier zoo veel veranderd en verbeterd, dat ge u nu nog meer dan toen zult verblijden, dat dit Dichtwerk niet is achtergebleven, na de uitgave van dat van nieuwenhuizen.

Ontvange spandaw met welgevallen den dank voor zijne zangen, hem ook hier toegebragt, en schatte hem steeds het dankbaar Publiek hoog! Ze klinken zoo zacht; ze streelen zoo tooverend; ze dringen zoo gemakkelijk den geest en het harte in; ze zijn zoo rein; derzelver verhevenheid is zoo eenvoudig; de geheele zwier zijner Muze is zoo behagelijk, als haar toon iets zoo eigens heeft, dat haar, onder zoo velen zelfs, die met roem zingen, altijd als de Muze van spandaw onderscheidt! Als de derde druk van dit ons dierbaar boek noodzakelijk wordt, mogen we dan, edele man! op bl. 46 niet van ons zinkend Vaderland behoeven te lezen! Mogt gij ook eens uwe Gedichten en Redevoeringen, ten jare 1803 uitgegeven, op nieuws het licht doen zien, zoo veranderd, verminderd, of vermeerderd, als gij dat zelf verkiest! Recensent heeft dit om u, om feith, om het Vaderland en om zoo veel reeds lang gewenscht. Die wensch is gegrond in het laatste dichtstuk van dien bundel. En nog iets, spandaw! In de beoordeeling van nierstrasz leest gij onzen wensch omtrent onze Godsdienstige Poëzij. Is die wensch niet de uwe ook, die lulofs zoo verstandig Christelijk troost in dezen nieuwen bundel, en van wiens Lied op een' Zaturdag avond eens een gebruik gemaakt is op een' Zondag, op den kansel, nuttiger, dan het vreemd kan schijnen, zoo nuttig, dat gij er God voor moogt danken?