Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1820

Geloof, Hope, Liefde, Vreugde, tot eenen krans voor het menschelijke leven gevlochten. Naar het Hoogduitsch van K. Lappe. Te Amsterdam, bij A.B. Saakes. 1818. In gr. 8vo. 59 Bl. f :-14-:

Een niet onaardig stukje, dat zich glad laat lezen, en

[p. 108]

waarvan wij nu ook al niet veel meer kunnen zeggen. De idéën zijn alle met elkander welbekend en dagelijksch; en wanneer Rec. een buitenlander was, hij zoude bij den eersten opslag niet zeer gunstig kunnen denken over den staat der letteren bij een volk, hetwelk zulke dingetjes zelve uit eene andere taal moet hebben. De stijl is de gewone, rollende romanstijl, tusschenbeide niet zeer juist in de beelden en in de redeneringen. ‘Gelijk de bladen in de lente (bl. 17) zijn wij opgeschoten’ (bladeren schieten niet op), ‘gelijk de vlinder in het voorjaar zijn wij te voorschijn gekomen, spelen nu in het lieve licht der zon, en wandelen’ (vlinders wandelen niet) ‘onder den schoonen hemel, zonder te weten van waar de adem is, die van onze lippen vloeit’ (met des Schrijvers permissie! dat weten wij wel), ‘noch het begin der baan te kennen, op welker midden het bewustzijn ons overviel’ (dat bewustzijn valt ons dan wel op het lijf, gelijk een dief in den nacht!) ‘Zoodra een dag achter ons verzinkt, is hij verloren. De oogenblik, welke ons zoo even ontvlood, is weg en vergeten. Met moeite kunnen wij ons het gisteren herinneren,’ (eene korte memorie!) ‘en het heden zal met ons ontslapen, zoodra wij des avonds gedachteloos het oog sluiten.’

De taal in dit boeksken mag nu nog zoo mooi klinken, er is onwaarheid op onwaarheid in. De Apostel oordeelde Geloof, Hope en Liefde genoegzaam tot eenen krans voor het menschelijke leven; maar de Schrijver oordeelt, dat de Vreugde er nog bij moet, en schijnt dus niet van meening te zijn, dat gene drie de ware menschelijke vreugde voortbrengen. - Nu, nog eens: het stukje is, in zijne soort, wel genoeg. Wij willen ook gaarne toestemmen, dat er lezers en lezeressen zijn, die welligt niets godsdienstigs zouden lezen, kregen zij niet zoo een ligt kostje voor hunnen geest; maar ook nog eens: moeten wij dan alles, tot zulke vervullingen toe, juist van buiten hebben?