In de eerste jaren der Fransche Omwenteling kreeg een der eerste Londensche huizen last van een Amsterdamsch kantoor, om iemand, die de andere helft van eene doorgesnedene kaart, welke in den brief gesloten was, vertoonen zou, 40,000 Livres te betalen. De man met de halve kaart kwam, doch antwoordde op de vragen des bankiers niets, dan dat hij betaald
[pagina 770]
[p. 770]
wilde zijn. De bankier, wien deze geheimzinnigheid verontrustte, geloofde pitt zulks te moeten mededeelen. De Minister vroeg, of hij den naam des mans wist, die het geld ontvangen had. Men wist dien niet. Of de bankier hem kennen zou, als hij hem zag. Zonder twijfel. Nu haalde pitt uit eene lade verscheidene portretten, waaronder de bankier weldra zijn' man herkende. ‘Geef dezen zoo veel hij vordert,’ zeide pitt: ‘hij besteedt het niet slecht.’
Auteursrechtvrij