Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1819

Het onweder op Isle de France, den Isten maart 1818.

Het volgende is een uittreksel uit een' brief van den Heer coudray, Leeraar aan het Collegie op Isle de France, aan een' zijner landslieden te Mons, en behelst het ongeluk, hetwelk, onder vele honderd anderen, ook de familie van Mevrouw lemaitre trof.

Mevrouw lemaitre, welker echtgenoot kort te voren naar Frankrijk vertrokken was, bleef op hare plantaadje La nouvelle Découverte, vierdehalf mijl van de haven verwijderd, terug. Haar huis was tamelijk hecht gebouwd; hare huisgenooten bestonden uit hare kinderen en eenige zwarte slaven van beiderlei geslacht. Tegen twee ure des morgens werd zij door het geloei van den wind en den overal indringenden regen uit den slaap gewekt. Een oogenblik daarna kwam de opziener der plantaadje met al de Negers, wier hutten door den storm omvergesmeten waren, om bij hunne meesteres eene

[p. 767]

schuilplaats te zoeken en haar bijstand te bieden. Naauwelijks waren zij om haar heen verzameld, of een rukwind scheurde een gedeelte van het dak af, en voerde het als een' bos stroo weg.

Daar nu de regen bij stroomen indrong, moest men eene andere schuilplaats zoeken: meer dan een uur ver van elke woonplaats verwijderd, herinnerde Mevrouw lemaitre zich eene natuurlijke grot in een' slechts honderd vademen verwijderden heuvel in het bosch. Derwaarts dacht zij met hare kinderen en slaven te vlugten. Na ongeloofelijke moeite en inspanning kwamen zij aldaar aan, maar vonden, tot hunne smart, dat een sterke stortvloed zijn' weg naar deze grot genomen had. Na weinig minuten was deze vloed tot een' stroom aangezwollen, en het gelukte den slaven slechts met moeite, hunne meesteres en hare kinderen aan de golven te ontrukken. Nu moest eene andere toevlugt gezocht worden. Da naaste buren van La nouvelle Découverte waren aan den eenen kant Mevrouw curtius, en aan den anderen, maar langs een' afschuwelijken weg, de Heer jacob, de zoon. Men besloot naar Mevrouw curtius te gaan. Het was vier ure. In dit oogenblik klaagde een van Mevrouw lemaitre's kinderen, hetwelk een zwarte op den arm droeg, over koude; werkelijk bibberde de kleine, en was van koude verstijfd. ‘Loop naar de plantaadje, en haal eene wollen deken; red mijn kind!’ smeekte Mevrouw lemaitre een' jongen slaaf, wiens onverschrokkenheid zij kende. De slaaf vloog pijlsnel naar het huis terug; naauwelijks treedt hij binnen, of het stort in, en verplet hem; vier dagen daarna werd hij onder de puinhoopen gevonden. Het gezin vervolgde inmiddels zijnen weg in het bosch, onder donder, bliksem en stroomen van regen. Dit oogenblik geleek den zondvloed. Na een uur gaans, onder duizend gevaren en afgemat, waren de arme zwervers omtrent bij het huis van Mevrouw curtius aangekomen, toen zij een' diepen, meer dan honderd voet breeden stroom zagen, die hen van hetzelve afscheidde. De bezitster van het huis was zelve in den grootsten nood; haar gansche oogst van kruidnagelen was, benevens de voorraadsgebouwen, vernield, en zij was van het eene oogenblik tot het andere in gevaar van door haar huis verplet te worden.

Van haar was nu noch hulp noch toevlugt te hopen. Dit

[p. 768]

oogenblik van volslagene vertwijfeling is onmogelijk te beschrijven.

Men moest nu langs denzelfden weg, waar de gevaren door de steeds toenemende woede des storms verdubbeld waren, terugkeeren, om bij den Heer jacob te geraken, en te dien einde een voetpad, of liever een' trap van vier honderd treden, over den berg Glissoire opzoeken. Een gedeelte der slaven ging vooruit, om den weg te banen; een ander droeg de kinderen, en ondersteunde hunne vermoeide meesteres; de overigen omringden haar, om haar zoo veel mogelijk voor den regen en afgescheurde takken te beschermen, die de wind in het rond zweepte, en die, met geweld door denzelven voortgedreven, de wandelaars kwetsten, en ligt nog gevaarlijker schade hadden kunnen toebrengen.

Eindelijk hadden zij den top van de Glissoire bereikt; maar hier wachtte hen geen troost, maar de aanblik van duizendvoudig gevaar, waaraan slechts een wonder hen kon onttrekken. Het onweder was in zijne hoogste woede. Het was nu zes ure. Er bleef geene keus; men moest hier op den bergtop van koude en gebrek omkomen, of in den afgrond afdalen.

De arme moeder vertrouwde op God, die haar tot hier toe zoo wonderbaar behouden had, en op de getrouwheid harer slaven. Door deze ondersteund, daalde zij den berg af. Hier was geen spoor meer van een' weg; het was eene cascade, ja veeleer eene bergkloof, waarin boomstammen, aardklompen en steenen, door den stroom voortgesleept, naar omlaag rolden; regts en links stortten boomen met ontzettend gekraak neder. Hoe dikwijls bad de teedere moeder, wanneer zij rotsklompen zich losrukken en naar beneden donderen hoorde, God, dat Hij hare kinderen zou bewaren!

Bij zulk een dringend, rondom dreigend gevaar kon hen slechts een wonder redden: het geschiedde ook; want om zeven ure kwam de ongelukkige moeder, uitgeput, half dood, in eene soort van stompzinnigheid, bij den Heer jacob aan. Hij was juist met zijne gansche familie bij zijnen vader bij de Pont du Tombeau. Deze omstandigheid had voor de geredden zeer treurig kunnen uitvallen, hadden zijne slaven zich niet op het hartelijkst beijverd, om de vrienden van hunnen heer te ontvangen, en hun, die in dit oogenblik geene toevlugt op aarde hadden, allen bijstand te verleenen.