Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1819

Schipbreuk der Fortuna aan de Engelsche kust.

Het schip Fortuna, gevoerd door den nog zeer jongen Kapitein E., die zijne eerste reis als zoodanig deed, verliet tegen het einde der maand Junij dezes jaars (1819) de haven van Hamburg, om passagiers en lading naar de Havannah te brengen. Na vier dagen in zee geweest te zijn, bemerkt de Stuurman in den nacht, dat het schip niet rigtig ging, (men bevond zich in het Kanaal) en treedt met de woorden: ‘Heer Kapitein! het staat niet goed met ons; ik vrees, dat wij de kust te digt genaderd zijn,’ in de kajuit. De Kapitein snelt naar het verdek; dan, op eenigen afstand in zee eenen helderen lichtglans ontdekkende, zegt hij: ‘Ei, wat praat gij! daar is immers de vuurtoren; wij zijn rigtig.’ Intusschen waren het visschers aan de Engelsche kust, die, om niet overzeild te worden, bestendig een sterk vuur bij nacht aanhouden; eene, elken ervaren' zeeman, zeer bekende verschijning.

Naauwelijks had hij deze woorden gezegd, of het schip ontvangt een' zoo geweldigen stoot, dat het terstond, als ware het, in vier stukken splijt, en even zoo vele naauwelijks

[p. 617]

te zamen hangende wrakken wordt. Thans schreeuwt Kapitein E.: ‘Heere God! wij zijn verloren. Ieder berge zich, zoo goed hij kan!’ Tot vermeerdering van het onheil, verheft zich straks een storm, en schuimend breken de woedende golven op het rotsrif, dat het schip verbrijzelde; deze storten zich, bij het terugkaatsen, met verdubbeld geweld op het wrak, en rukken opééns het grootste deel der manschap van het verdek in zee. Men tracht de beide booten, de groote en kleine, los te maken, maar kon in de verwarring de knoopen niet ontbinden; een matroos grijpt de scherpe timmermansbijl, en roept eenen anderen toe: ‘Houd het touw strak!’ De ongelukkige gehoorzaamt aan dien roep, - daar ligt opééns zijn arm met het afgehouwene bootstouw op den grond! In den angst en haast had de kappende matroos niet gelet, hoe hij de bijl bestuurde, en alzoo zijnen makker dien rampzaligen slag toegebragt. De zoon eens verdienstelijken apothekers te Altona, de Heer maas, in dit oogenblik eigen' nood geheel vergetende, en zich herinnerende, dat hij in eene kas bij zijne kooi een' volledigen toestel had tot het verband, laat zich aan een' strik in het geheel onder water slaande scheepsruim neder, ten einde al het mogelijke tot redding des gewonden te beproeven. Deze jongman was uit zucht tot den zeedienst, tegen den wensch zijner treurende ouders, als overcompleet matroos medegegaan, om - zijnen dood in de golven te vinden! Hij vond in het scheepsruim gelukkig de kas, greep het benoodigde, en keerde tot den gekwetsten terug, dien hij, zoo goed hij zulks in zoodanige omstandigheden vermogt, verbond. Naauwelijks, echter, is deze liefdedienst volvoerd, of eene golf rukt den ellendigen van zijne zijde in den gapenden afgrond weg!

Op een ander gedeelte van het scheepswrak greep intusschen een ontzettend aandoenlijk schouwspel plaats. Een jonge, eerst sinds een jaar gehuwde Zweed, met zijne jeugdige, schoone echtgenoote, die hem vóór korten het eerste kind gebaard had, looft een' grooten schat, looft zijn gansche vermogen uit, voor de redding van vrouw en kind. Vergeefs! Elk is alleen op eigen lijfsbehoud bedacht, en kan aan geen gewin, aan geenen rijkdom denken. Eindelijk ontwaart een wakkere kerel, de Onderstuurman, het steeds dringender wordende gevaar dezer ongelukkigen, en besluit, het

[p. 618]

mogelijke ter redding van de vrouw en het kind te beproeven. Hij dringt tot hen door, en stort zich, in de hoop van, zwemmende, de beladene en wegzeilende kleine boot nog te bereiken, met hen in de schuimende golven. Hij reikt haar de hand - reeds is het kind aan hare zwakke armen ontrukt - (men vond het daarna aan de Engelsche kust) en poogt haar voort te slepen; maar de vastgeklemde hand hindert hem in het zwemmen, en hij beduidt haar, dat zij zijnen voet grijpe; zij doet zulks, heeft echter geene kracht genoeg zich boven te houden, en begint te zinken. Hij ziet het, en grijpt haar bij de schoone, lange haren, die hij om zijne hand slaat. Al zijn pogen, echter, om al zwemmende de kleine boot met haar te bereiken, is vruchteloos; en hij besluit, haar naar het schip bij haren echtgenoot terug te brengen, die, aanschouwer van zijne vergeefsche pogingen, zich nog aan den grooten mast houdt vastgeklemd. In het oogenblik, dat hij het schip nadert, heeft men de groote boot losgemaakt, en laat dezelve af in zee. De beklagenswaardige vrouw wordt tusschen deze en het schip geprangd en - verbrijzeld! Den edelmoedigen redder besterven hare haren, met een gedeelte van het hoofd, in zijne hand.... Kort daarop wordt ook haar echtgenoot door den vloed in den afgrond weggesleept. o, Waarom niet eenige oogenblikken vroeger, eer hij die ijsselijkheid moest aanschouwen!

De manschap in de kleine boot verdwijnt almede spoedig - de golven slaan haar omverre; en, na verloop van een half uur, zijn nog alleen de Kapitein, de Onderstuurman en de Scheepstimmerman, met den jongen maas, overig. De drie eerste grijpen het losgescheurde voorste deel van het schip, en worden met hetzelve naar eenige boven de oppervlakte der zee uitstekende klippen gedreven, welke zij vatten en gelukkig beklimmen; terwijl maas, op een ander stuk van het wrak, drie dagen en nachten voor hunne oogen omdrijft, en zich niet redden kan. Eindelijk bezwijken zijne krachten; en, een half uur voordat men zijne drie overige lotgenooten van de Engelsche kust ter hulpe snelt, verzinkt hij in den vloed.

De drie geredden zijn, door honger, angst en vermoeijenis uitgeput, te Hamburg aangekomen. Mij schijnt hun lot, (en vooral dat des Kapiteins) na de aanschouwde ijsselijkheden, weinig minder beklagenswaardig, dan dat hunner verongelukte lotgenooten.