Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1819

[p. 565]

Het laatste Lord-Mayorsfeest te Londen.

Dit feest werd op de volgende wijze den 9den November des vorigen jaars 1818 gevierd, toen de keus op den koopman atkins gevallen was. Deze waardigheid wordt voor een jaar verleend. Slechts een burger der City, het eigenlijke oude Londen, is verkiesbaar. Hij heeft het bestuur over 1,200,000 zielen, als de tegenwoordige bevolking dezer ontzaggelijke stad. Een paleis is zijne ambtswoning, het Mansionhouse. Wil hij zijn' post met waardigheid bekleeden, dan zullen 100,000 kroonen voor dat jaar een matige aanslag zijn; het inkomen van dit ambt bedraagt slechts 50,000 kroonen.

De 9de November was de dag der installatie. 's Morgens om negen ure stelden acht paarden, met prachtige tuigen, bloemen en pluimen versierd, de vergulde staatsiekoets, groot genoeg om een' Bengaalschen elefant te bevatten, in beweging, om den nieuwen Burgemeester van zijn huis naar Mansionhouse af te halen. Vanhier moet de nieuw verkozene zich naar Westminster-Abbey begeven, om den Godsdienst bij te wonen, en den eed voor den Regent af te leggen. Weldra beweegt zich de onmetelijke trein, begeleid van Herauten en Ridders, in gouden en zilveren wapenrusting, die de Britsche Koningen voormaals in den oorlog droegen. Hoog wapperen de vanen der gilden; eene ontelbare volksmenigte vervult de straten; vensters en daken zijn met kijkers bedekt. Speellieden openen en sluiten den majestueus-romanesken trein. Voor Black-friars bridge verandert het tooneel. Reeds wachten prachtige gondels, schepen en schuiten de komenden. De Teems draagt nu trotsch zijnen nieuwen eenjarigen Maire tot het aloude Westminster. Met kanonschoten begroeten hem de oevers.

Intusschen is in Guildhall voor 1500 personen een maaltijd bereid, en de trein keert tusschen vier en vijf ure derwaarts terug. De kosten van den maaltijd bedragen 3000 P. st.; 2000 P. st. geeft de stad, en 1000 P. st. de nieuw verkozene.

Tegen vier ure begaven wij ons ook naar Guildhall. Meer dan 1000 personen van beiderlei geslacht waren reeds vergaderd. Weldra verkondigden de trompetten de intrede van den Lord-Mayor; hem volgden, op afgemetene afstanden, in

[p. 566]

roode en zwarte tabbaarden en groote carré-pruiken, zijne voorgangers in het ambt, of andere waardigheidbekleeders. Ieder individu werd met de zijnen door trompettengeschal begroet, en met grootere of kleinere toejuiching, al naar het standpunt der openbare meening, ontvangen; onstuimig was de begroeting, toen wood verscheen.

Thans is alles binnengekomen, en, terwijl de tafels bezet worden, willen wij de geweldig groote eetzaal overzien. Het is dezelfde, in welke de stad Londen den zegerijken Monarch, in het jaar 1814, door een' feestelijken maaltijd hare dankbare hulde betoonde. Men kan zich de ruimte volgens 1500 couverts voorstellen. In Gottische bouwwijze, is derzelver hoogte omtrent 100 voeten, doch zonder pilaren. Het geheel verdeelt zich voor de hustings (eereplaatsen) voor 500 personen, en voor de body (benedenplaatsen) voor 1000 personen; de afdeeling voor de hustings steekt 5 voet boven de body-ruimte uit, bovendien nog door staketsels afgezonderd: zoo gelijkt het geheel het tooneel en het parterre in een' schouwburg. Aan de tafel der hustings neemt de Lord-Mayor met alle aanzienlijke lieden plaats; aan de tafels der body schikken zich de burgers der City. Iedere straat is met reusachtige letters aangeduid. Met stoelen zijn alleen de naaste plaatsen bij den Lord-Mayor bezet; enkel banken, met rood laken bekleed, waaronder de afgenomene schotels en borden plaats vinden, zijn de zitplaatsen der overige gasten.

Met lichten zijn de tafels niet onmiddellijk bezet, maar eene guirlande van vele duizend gasvlammen, ondersteund door twee ontzaggelijke sterrekroonen, werpt van de uiterste hoogte der zaal een' lichtglans naar beneden, dien zelfs de zon benijden kon.

De tafels zijn bezet met alles, wat van spijzen verschijnen moet; schotel aan schotel is bedekt met verzilverde blikken deksels, en bevat schildpadsoep, visch, rostbeef, pasteijen, ham, pudding, gebraden vleesch, ijs, konfituren en de vruchten uit alle werelddeelen, ook saladekruiden, die, volgens de Engelsche manier, enkel met zout bestrooid, genuttigd worden. Portwijn, Madera, Langkurk, Hochheimer en Champagne moeten den dorst lesschen en aanprikkelen; bij ieder couvert zijn te dien einde vijf bijzondere glazen geplaatst.

Nog vertoeft een groot gedeelte der gasten van de husting-

[p. 567]

tafels met den Lord-Mayor in een zijvertrek; uit dit gaat men thans aan tafel. Allerlei insigniën worden den trein vooruitgedragen, welken drie geharnaste Ridders besluiten. Weldra wordt het gewoel en gedrang, om plaats te bekomen, drok en bont. Menig een houdt den naasten weg voor den besten, en klimt, zonder omstandigheden, over tafel en bank naar zijne plaats: dit hindert niemand. De banken hebben omtrent de breedte van de doorsnede eens bords; dus hangt er veel over van zwaarlijvige gasten: een voetbreed ruimte is voor ieder afgemeten; echter weet men zich te schikken, al had ook een van allen twee voet voor zijne ligchaamsruimte noodig. Nu tast elk wakker toe, en opent den maaltijd met hetgene het digtst bij hem staat. Het smaakt goed; een behagelijk smakken getuigt luid genoeg daarvan. Reeds bij den eersten beet knallen, als een pelotonvuur, de Champagneflesschen. Portwijn en Madera worden op zijde geschoven. De hooge belasting voert de prijzen der vreemde wijnen op eene guinie. Dit is, ook voor de rijken, te duur, en dus worden zij hier ijverig aangesproken.

Deftige mannen, in zwarte tabbaarden met lange witte staven in de hand, handhaven de goede orde. Talrijke knechts, met nommers en namen, mijlen ver kennelijk op borst en armen geteekend, wisselen ieder' gast oogenblikkelijk het gebruikte bord, het mes en de vork. Volle flesschen vervangen snel de plaats der geledigden. Servetten worden niet gebruikt; het algemeene tafellaken moet genoegzaam zijn; een koddig getrek bij een gelijktijdig gebruik van twee over elkander zittenden is niet zeldzaam.

Wij willen nogmaals het geheel eens overzien, tot de gezondheden beginnen. Op eene lange rij, stijf van goud, met geweldige haarzakken op den rokskraag vastgehecht, staan achter den Lord-Mayor zijne knechts; het digtst achter hem, op eene verhooging, staat een der drie Ridders, en wel die in gouden wapenrusting; ter zijde, in de hoeken, zien wij de beide anderen in zilver geharnast, met den veldheersstaf in de handen. Aan den zijwand heeft de Heraut zijne verhoogde standplaats gevonden; het is eene imposante Cyclopenfiguur. Als tegenstukken in de hoeken tegenover, vallen twee reusachtige afbeeldingen van een' Angelsaks en een' Oud-Brit, in wapenrustingen der vijfde eeuw, in het oog. Merkwaardig is de strijdknods van den Saks; aan deszelfs zwaarste ein-

[p. 568]

de hangt nog geketend, een dreigende penkogel; een slag daarmede zou bezwaarlijk het dikste schild wederstaan.

De dames dragen een' ongemeen prachtigen opschik. Brazilië schijnt al zijne diamanten en paradijsvogels (wij telden in onze nabijheid reeds over de twintig soorten), de Kaap hare struisvederen, en Brussel zijne kanten hier verkwist te hebben. Het alledaagsch vermommen heeft de vrije, onschuldige natuur hier geheelenal verdrongen.

Van de zitplaats des Lord-Mayors klinken thans trompetten, en trompetten antwoorden van het andere einde der zaal: zij moeten het gedruisch stilte gebieden: er zal een toast ingesteld worden. Het wordt wel stiller; dan, hoe schreeuwend de stem des toast-instellers zich ook verheffe, verstaan kan men haar niet, maar alles staat op met het volle glas in de hand. Achter den Lord-Mayor treedt nu de toast-uitroeper te voorschijn; met geweldigen arm zwaait hij links en regts het glas, roepende: one, two, three! (een, twee, drie!) inmiddels de gasten de glazen ledigen, waarop dan een zesmalig hurrah! na den voorroep en voorzwaaijing, onder algemeene glaszwaaijing, volgt. Zulk een voorroeper gelijkt volkomen een' voormaligen voorëxercerenden vleugelman.

Give us a song! klinkt van nieuws de stem, en drie gehuurde zangers ontrollen de muzijkbladen. Het zijn tenoren; zij sparen hunne longen niet: maar wat helpt het? In zulk eene ontzaggelijke zaal, bij zulk eene menschenmassa, is het om het even, of een krekel piept, dan of drie tenoren zich afmartelen. En waarom is er geene basstem bij de tenoren? Basstemmen zijn zeer zelden onder de Britten. Het klimaat schijnt hiermede de mannelijke borst niet te willen begunstigen. Ook op de tooneelen moeten brommende halfstemmen voor bassen doorgaan. Mogten de dames maar de baspartijen vervullen! want de natuur schijnt daar ook hierin het verkeerde te beminnen. Maar treffend is het algemeene gezang van het volkslied: God save the King! Verheffend drukte algemeene huldiging en eerbied zich uit. Zoo volgt de eene toast kort op den anderen, nu van gezang, dan van trompettenklank verzeld.

Ondertusschen is het den drie op schildwacht staanden Ridders broeijend heet geworden onder de zware rusting; zij snakken naar lucht en verkwikking. Wapendragers klimmen bij

[p. 569]

hen op, ligten hun de hooggevederde helmen af, zuiveren het gloeijend aangezigt van zweet, kammen sierlijk en net het druipende haar, en stoppen, tot besluit, elk eene flesch in de onbehulpzame ijzeren vuist.

Ook tafelschuimers hebben, door eene kunstige vermomming als knechts, een' gelukkigen ingang gevonden. IJveriger dan zelfs de ware lakkeijen zijn zij in den dienst; doch zij dragen den wijn niet op de tafel, maar naar hunne sluiphoeken. Thans betrapt men een' dezer looze gezellen, en sleept hem over tafel en bank.

Aan wederspannigen ontbreekt het ook niet. Hier heeft een gentleman den ingestelden toast niet willen respecteren. Heethoofden springen bliksemsnel over de tafel, grijpen met stevige vuist den om zich boksenden misdadigen bij het haar en den kraag, en smijten hem de zaal uit. Verder wordt voor het oogenblik van al zulke dingen geene notitie genomen. Gebeurd en vergeten is eenerlei. Men vraagt niet eens, wat er voorgevallen is.

Het wordt vrolijker en bonter. De schotels zijn ledig. De redevoeringen zullen beginnen. De dames verwijderen zich. Een redenaar verheft zijne stem. Men kan zittende niet wel hooren: in weinig minuten heeft ieder de tafel beklommen. Redevoering volgt op redevoering; de toehoorders blijven op de tafel; alleen om de verdere toasten te drinken, klimt men af, en vult de glazen. Slechts zeer weinigen blijven bewegingloos op hunne plaatsen zitten, om ongestoord hunne geheele opmerkzaamheid aan de flesch te wijden. Niet genoeg kan de vriendelijkheid, vrolijkheid en orde geprezen worden, die onder al dit gewoel blijft voortheerschen.

Een Bal besluit eindelijk dit imposante karakteristieke feest, hetwelk wij, zonder af- of bijdoen, vrij en naar het leven geschilderd hebben.