Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1819

Beschrijving van een' zoogenaamden bloedregen in het koningrijk Napels en de beide Calabriën. Door den Ridder Luigi Sementini.

(Giorn. di Fisica, etc. decade seconda I. 28. 32.)

Den 14den Maart 1813, bij een' sedert twee dagen waaijenden oostewind, namen de inwoners der, op een' berg aan de zee, in de provincie Calabria ulteriore gelegene stad Gieraci eene digt uit zee het land naderende wolk waar. Ten twee ure des namiddags ging de wind liggen; de wolk, in tegendeel, bedekte bereids de naaste bergen, en had het zonnelicht reeds aanmerkelijk verzwakt; hare in het eerst bleekroode kleur ging naderhand in vuurrood over. De stad werd nu in zulk eene dikke duisternis gewikkeld, dat men ten vier ure in de vertrekken der huizen licht moest aansteken. Het volk, door de duisternis en de kleur der wolk verschrikt, liep naar de domkerk tot het openbaar gebed. De duisternis werd telkens grooter, en de gansche hemel zag er uit als gloeijend ijzer. De donder begon te rollen, en het bruisen der zes mijlen van de stad gelegene zee vermeerderde den schrik. Toen vielen het eerst groote droppels van een' roodachtigen regen, die eenigen voor bloed, anderen voor vuurdroppelen hielden. Bij het invallen van den nacht klaarde eindelijk de lucht weder

[p. 551]

op, het onweder bedaarde, en het volk keerde gerust naar huis.

Meer en minder gelijkvormig, doch zonder volksbeweging, had hetzelfde verschijnsel niet alleen in de beide Calabriën, maar ook op de tegenoverstaande spitsen der Abruzzi plaats.

Deze stof had eene gele kaneelkleur en een' flaauwen aardsmaak; op het gevoel scheen zij vet, wegens hare groote fijnheid, hoewel het vergrootglas daarin kleine, naar vuursteengruis gelijkende, harde korrelen waarnam, die echter der stof zelve vreemd, en slechts toevallig bij het inzamelen op de aarde daarbij gemengd waren. Door de hitte werd zij bruin, daarna zwart, en, wanneer dezelve nog heviger was, eindelijk rood. Toen de stof aan de hitte blootgesteld was, vertoonde zij, ook zelfs aan het ongewapend oog, eene menigte kleine glanzige blaadjes, die een gele glimmer zijn; zij bruist nu met zuren niet meer op, en heeft omtrent een tiende deel van haar gewigt verloren. Hare specifieke zwaarte, nadat de harde ligchamen daarvan afgezonderd zijn, bedraagt 2,07; zij bestaat uit 33,0 kieselaarde, 15,5 kleiaarde, 11,5 kalkaarde, 1,0 chromium, 14,5 ijzer en 9,0 koolzuur; te zamen 84,5. De afval is eene gele harssubstantie, die men door behandeling des poeders met alkohol en uitdamping des laatsten tot afdrooging toe bekomt; het gewigt van het overblijfsel kwam zeer na met het bij de analyse geleden verlies overeen. Deze harsachtige stof geeft het poeder de eigenschap met salpeter te deflagreren.

Doctor lavagna vermeldt een dergelijk verschijnsel van aarde of stofregen, die, in den nacht van den 27sten October 1814, te Caneto in het dal van Oneglia plaats had. Deze aarde, welker kleur die van gewrevene baksteenen geleek, bedekte de bladen van boomen en planten en de daken der huizen. Den volgenden dag viel er een zeer fijne regen, die allengs het oplosbare en minder gekleurde gedeelte wegnam, en het overige in de holle oppervlakte der bladeren terugliet. Het was aar-

[p. 552]

dig, toen de regen ophield, op vele kruidachtige planten, inzonderheid op de koolplanten, kleine portiën van eene roode aarde verzameld te zien, welker glans door de waterdroppelen, die dezelve bedekten, nog versterkt werd. Het scheen alsof de koolkruinen met bloed besprengd waren, welks waterdeel of serum zich van het gekleurd gedeelte afgezonderd had. Doctor lavagna vraagt, of niet de vermaarde bloedregen, dien de oudheid als een wonder van kwade voorbeduiding aanzag, op dergelijk eene wijze te verklaren zou zijn. De door hem verzamelde aarde was grootendeels kleiaarde; hij gelooft, dat zij door den zuidewind, die 's nachts te voren woei, aangevoerd is geworden.