Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1819

[p. 282]

Persoonlijke veiligheid in Italië.

(Uit de Histoire de la Peinture en Italie, par M.b.a.a. 1818.)

Ik kwam in eene der bevolktste steden van Italië. Eene jonge dame, die ik, des avonds, uit een gezelschap te huis bragt, zeide mij: ‘Ga toch denzelfden weg terug, niet dwars over de straat aan het einde; het is daar eene eenzame plaats.’ - Ik reis van Milaan naar Pavia, om den beroemden scarpa te zien; mijn vertrek is bepaald, twee uren vóór zonneöpgang; doch mijn voerman weigert ronduit aan te spannen. Dit kwam mij vreemd voor; doch ik vernam weldra, dat hij bang was uitgeplunderd te zullen worden. - Ik kom te Lucca; een gedrang van menschen houdt mij op; ik vraag naar de oorzaak: men berigtte mij, dat daar zoo even een mensch, bij het uitgaan van de Vesper, met drie messteken was vermoord geworden, en dat, toen de moordenaar hem trof, hij uitriep: ‘Eindelijk zijn de Fransche Gendarmes voort, die mij drie jaren lang in den weg geweest zijn!’ waarop hij, met het bloedig mes in de hand, zijnen weg vervolgde. - Ik kom te Genua. ‘Het is zonderling,’ zeide het hoofd der regering tot mij; ‘tweeëndertig Fransche Gendarmes wisten hier de publieke veiligheid te bewaren; thans hebben wij tweehonderdvijftig inboorlingen, en er wordt aan alle kanten gemoord.’ Ik bezoek de Opera: toen men naar huis zou gaan, zie ik, dat elk zich voorziet; de jonge lieden droegen dikke stokken; allen gaan in het midden der straat, en, een' hoek om moetende slaan, in eene wijde bogt. In het parterre zegt men, met bedoeling overluid, dat men geen geld bij zich heeft. - Toen ik te Novara in garnizoen lag, merkte ik op, dat men in den grond zeer dikwijls schatten vond, die roovers aldaar verborgen hadden, doch welke zij, door den dood overvallen, geene gelegenheid hadden gehad, hunnen makkers aan te wijzen; en dat men, in de stad door roovers overvallen, zich wel wachtte roovers te schreeuwen, in welk geval niemand zou zijn ter hulpe gesneld: om die reden riep men brand! - Deze gevaarlijkheid is dan ook voorzigtige lieden diep ingeprent. Reizenden vormen steeds karavanen, of voorzien zich van eene schutwacht. De

[p. 283]

aanmatigingen der roovers in de zamenleving ontspringen uit de verjaring hunner vermeende regten. In de bergen van Fondi en op de grenzen van Napels is het niet vreemd, dat het moordenaars handwerk, sedert driehonderd jaren, van vader tot zoon is overgegaan. Piemont is vol boeren, die bekend staan, door sluipmoord zich verrijkt te hebben. In hetzelfde gerucht staat de postmeester van bre....; maar hij is daarom niet te minder gezien; en, verkeerdet gij in het land, gij zoudt mede eenen spitsboef nog al naar de oogen zien, die zoo menigmaal in het jaar uw leven in zijne hand heeft. - Ik verlangde, in de omstreek van Bologna, zeker hooiland te zien, dat achttienmaal in het jaar gemaaid zou kunnen worden. Men zond mij, te dien einde, naar den pachter. Bij het rondwandelen wees ik hem vier mannen, die, digt aan den weg, in de schaduw van eenen boom lagen. ‘Dat zijn roovers,’ zeide hij. Mijne verbazing bemerkende, verhaalde hij mij, dat hij geregeld alle jaren op zijne pachthoeve aangegrepen werd. De laatste keer duurde de aanval drie uren, onder een aanhoudend snaphaanvuur. Aan den uitslag twijfelende, wilden de roovers de stalling in brand steken, toen de aanvoerder, bij het aanbrengen van vuur, door een geweerkogel in het voorhoofd getroffen werd, waarop de bende de wijk nam, onder bedreiging van terug te zullen komen. ‘Als ik,’ vervolgde hij, ‘met alle de mijnen om het leven gebragt wilde worden, behoefde ik hen slechts bij de Overheid aan te geven. Mijne beide veehoeders zijn roovers; want zij hebben, maandelijks, twintig franken loon, en verspelen, alle zondagen, tien of vijftien: doch afdanken kan ik hen niet; ik wacht, tot zij zich eenmaal beklagen. Gisteren joeg ik een' bedelaar weg, die, op gezette uren, mijne deur belegerde; mijne vrouw was daar hoogst ongerust over, verzekerende dat hij een verspieder van de roovers was. Ik zond hem achterna, en liet hem eene flesch wijn en een brood geven.’