Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1819

Verbranding van Bengaalsche weduwen, in 1817.

Den 27 Maart had te Khaligant eene zelfopoffering plaats van weduwen ten brandstapel, niet minder door de betoonde standvastigheid der slagtoffers, dan door eenige, daarmede vergezeld gaande, buitengewone omstandigheden, merkwaardig.

In dit treurig bedrijf zien wij, met hartelijk leedwezen, den invloed, welken deze soort van dweeperij op de misleide gemoederen uitoefent; en wij zijn gedwongen te erkennen, dat het zedelijk karakter van dit volk nog grootelijks moet verbeterd worden, alvorens wij de volkomene afschaffing van dit afschuwelijk gebruik mogen verwachten.

De slagtoffers van het bijgeloof waren, in het onderhavig geval, de twee vrouwen van nilloo, geneesheer en inwoner van Shova Barzar; de eene drieëntwintig, de andere slechts zeventien jaren oud. Volgens eenen maatregel van het Gouvernement, moet, alvorens eene plegtigheid van dien aard mag plaats hebben, daarvan kennis gegeven worden aan de Politie; en wij vernamen, dat de daartoe behoorende ambtenaren, uit een lofwaardig menschlievend beginsel, vele pogingen hadden in 't werk gesteld, om, zoo mogelijk, de bedrogene ongelukkigen van haar noodlottig voornemen af te brengen. Hunne beweegredenen werden niettemin met versmading verworpen. Doch men vernam, wij meenen uit ram mahon roy, dat, in de tegenwoordige wijze van opoffering, eene groote afwijking was ingeslopen van de oorspronkelijke instelling bij de heilige schriften der Hindoos. De herstelling van het misbruik te dezer gelegenheid zou dus niet alleen de tegenwoordige ongelukkigen, maar ook menige andere, bij toekomende gelegenheden, kunnen redden. Thans was het gebruikelijk, dat de vrouwen, alvorens het vuur begint op te blaken, zich naast het lijk nederleggen, waarop zij, onmiddellijk, door zulk eene hoeveelheid houts en andere brandstoffen overstelpt worden, dat, bijaldien zij, door het vuur werkelijk aangegrepen, en alzoo in doodsangst, ge-

[p. 268]

noopt mogten worden van hun voornemen af te zien, dit niet meer in hare magt is. Dit is vermoedelijk een kunstgreep van de Braminen, om hunne slagtoffers tot vrije handeling geheel buiten staat te stellen; want, als wij wél onderrigt zijn, is bij de Shastra uitdrukkelijk bepaald, dat het vuur eerst in den brandstapel, waarop het lijk geplaatst is, zal moeten aangebragt worden, en dat dán eerst, wanneer de vlam daarin woedt, de vrouw, des genegen zijnde, toetreden en zich op den toestel zal nederleggen. Eene vonk van menschelijkheid, hoe vreemd ook overigens aan dit gebruik, is, in dit voorschrift, niet te miskennen; althans heeft de wetgever der Hindoos blijkbaar bedoeld, dat der vrouwe, een' voorsmaak als 't ware hebbende van het verschrikkelijk lot, waaraan zij zich stond over te geven, de vrije keuze zou overblijven om zich daaraan te onttrekken, in gevalle het haar mogt doen terugbeven. Wij vernamen, dat, overeenkomstig de bedoeling dezer wet, beschikt was, dat de vrouwen van nilloo het voorregt van deze wijze van opoffering zouden genieten; zijnde de Braminen overgehaald geworden om daarin toe te stemmen. Dan, met leedwezen vermelden wij, dat de daarop gegronde hoop van inkeer aan de zijde der slagtoffers geheelenal werd te leur gesteld. De vlam begon naauwelijks op te flikkeren, of de oudste der ellendigen legt zich gelaten op den brandstapel, en de jongere volgt haar voorbeeld met bijzondere levendigheid, doch wendt zich vooraf, met geestdrift, tot de aanschouwers, en zegt: ‘Gij hebt daar mijns mans eene vrouw haren pligt zien vervullen; gij ziet mij haar voorbeeld volgen. Staakt, bid ik u, elke poging, om de vrouw van een' Hindoo te verhinderen van zich op den brandstapel te werpen: wij bereiken hem, al zou het over u henen zijn.’ Daarop wierp zij zich in de vlammen, blijkbaar met dezelfde onverschilligheid, als waarmede zij gewoon was zich in de Hoogly, ter verrigting harer uchtendreiniging en aandacht, te dompelen.

Wij hebben reden om te gelooven, dat de Bengaalsche schriften van ram mahon roy een' diepen, hoezeer, voor het tegenwoordige, nog niet zeer blijkbaren, indruk op de Hindoos van Calcutta en de nabuurschap zullen gemaakt hebben, en dat dezelve strekken zullen tot volkomene afschaffing van dit, zoo wel als menig ander gebruik, door rede en menschelijkheid verfoeid. Wij hebben verscheidene achtens-

[p. 269]

waardige en verstandige inboorlingen afschuw hooren betuigen van het wreedaardig godsdienstig gebruik der Satie; en het is waarschijnlijk, dat een gelijk gevoel zich verheft in het hart van menig ander, die hetzelve, voorzigtigheidshalve, nog verbergt.

De talrijke gevallen, dat deze menschenoffers, sedert kort, zijn vernieuwd geworden, wekken den hartelijken wensch op, dat de dageraad des Christendoms ook over deze nachtelijke landstreken moge opgaan, en ook aldaar van eenen zegenenden invloed zij!