Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1819

[p. 177]

Iets, over de kolibri.

(Uit een' Brief van het Eiland Marie Galante, den 20 Mei 1816.)

Wij zijn gewoon, mijn vriend, zijn huisgezin en ik, ons na het middagmaal buiten het huis voor eenige oogenblikken in een prieel van Barbadinen neder te zetten, wier, acht duimen in de doorsnede hebbende, kunstrijk gevormde, en rondom met rozekleurige, sierlijk nederhangende franje bezette bloesem alle bekende bloemsoorten in schoonheid overtreft. Op deze plaats ontvangen wij uit de eerste hand den liefelijken adem des gezondheid en verkoeling brengenden oostewinds. Een bekoorlijke tuin ligt vlak voor onze oogen, en tusschen denzelven door hebben wij het gezigt op een der heerlijkste landschappen, welke de natuur ooit met haar tooverpenseel geschilderd heeft. Niet meer dan zes schreden van ons af, op den voorgrond, groeijen eenige kleine, witbloemige struiken. Hier hebben wij het vermaak van de Kolibris waar te nemen, en de bewegingen harer gouden vleugels gade te slaan, die in het zonlicht vonkelen, terwijl hare tong in minder dan eene seconde den honig uit een' bloemkelk zuigt. Met schichtige levendigheid zweven deze vogeltjes van den eenen bloemkelk naar den anderen. Zelden zetten zij zich neder, en, als dit gebeurt, is het slechts voor een oogenblik. Vangen kan men hen zeer ligt, zoowel met vogellijm als met de hand. Om hen op de laatste wijze te bekomen, behoeft men slechts door een paar Neger-jongens hunne nesten te laten opzoeken, die, op niet zeer hooge struiken, omtrent drie voeten boven den grond, dikwijls op den Curatari-boom, zonder veel moeite te vinden zijn. Is zulk een nest gevonden, en nadert men hetzelve zoo stil mogelijk, op het tijdstip van zonneöndergang, dan is men zeker van het wijfje magtig te zullen worden, dat om dezen tijd in het nest zit, en met het broeden van hare eijeren of met het warm houden van hare pasgekipte jongen bezig is. Ook het mannetje is gewoonlijk onder het loof van eene naburige struik te vinden.

Op deze wijze heb ik een groot getal dezer aardige vogeltjes, benevens hunne katoenen, wonderkunstig vervaardig-

[p. 178]

de nesten, in mijne magt gekregen. Meer dan eenmaal heb ik in zulk een nest twee langwerpige, wit en zwart gespikkelde eijeren, en twee jongen, zoo groot als eene kleine erwt, gevonden.

Op de Kolibri past de benaming, welke Pater dutertre den kleinen Paradijsvogel geeft, wanneer hij hem eene ‘bloem des hemels’ noemt, en op hem past insgelijks hetgeen Pater commise van den Vlinder zegt:

Florem putares nare per liquidum aethera.

De laatste beschrijft het nestbouwend Kolibri-wijfje in dezer voege:

Al het katoen, dat het mannetje aanbrengt, wordt door het wijfje, om zoo te spreken, versponnen, en met snavel en pooten haartje voor haartje uit elkander gekaard. Alsdan legt het haar nest aan, hetwelk naauwelijks half zoo groot is als de schaal van een duivenei. Wanneer het kleine gebouw begint te rijzen, maakt de kleine bouwmeesteres duizenderlei korte wendingen, en begint den rand van het nest met den hals en het inwendige met haren slaart glad te maken. Wat het zij, dat de moeder haren jongen in den snavel toedraagt, heb ik nooit kunnen ontdekken; alleen heb ik bemerkt, dat zij hun, om te zuigen, de tong toesteekt, die, van het uit de bloemen gehaalde sap, zonder twijfel geheel in honig gedoopt moet zijn.

De heerlijkste Kolibri-soorten krijgt men op het Eiland Trinidad te zien, namelijk de zoogenaamde Robijn-topazen en Robijn-smaragden. Beiden schijnen een' robijn in den vorm eener kroon op het hoofd te dragen. De hals der eerste heeft de kleur en de schemering van een' topaas, en de hals der laatste is glanzig groen, als de schoonste smaragd. Over het algemeen schijnt de Natuur in de vorming van dit vogelgeslacht zichzelve overtroffen te hebben. Van de allerkleinste Kolibris zijn eenigen, tot nog grooter sieraad, met een' kunstigen halskraag voorzien, die eene voortreffelijke uitwerking doet.