Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1819

De Hervatting van den Predikdienst, door den Wel-eerw. Heer A.L.C. Coquerel. (Eene Cantate.) Door G.C. Dubois, née Savary. Te Amsterdam, bij A. Vink. In gr. 8vo. 4 Bl. f :-4-:

Het spijt ons, dat de Jufvrouw Hollandsch is gaan spreken. Men verstaat dat hier zoo algemeen volkomen, dat elk foutje voor den dag komt, en geen enkele gulden klank, gelijk haar Ed. zich ergens zeer naïf uitdrukt, behoorlijke werking doet, zoo er geen gulden, of zelfs wel gouden, zin in opgesloten ligt. Zij zegt wel, dat gansch Neêrland het moet weten - welk een man, namelijk, coquerel is, en hoe hij, met de ondeugd in een regelmatig gevecht, en dan nog links en regts door nijd en wangunst besprongen, zoo maar alles, samt ongeloof en bijgeloof, heeft verjaagd -, maar dit komt ons nog zoo noodzakelijk niet voor: want die arme menschen, welke geen Fransch verstaan of al te ver af wonen, hebben er immers maar hartzeer van, en zouden slechts gevaar loopen minder te vreden te zijn met hunne eenvoudige vaderlandsche prekers, gelijk men zegt dat vele dames betuigen ná coquerel niemand meer te kunnen hooren; (het zou hier dus gaan, zoo als die geleerde Rabbi zeide: ‘Adam heeft van den appel gebeten, en hij is blind geworden; maar wij, och arm! hebben niet eens ge-

[p. 493]

proefd, en wij zijn toch blind’) - maar is het, bovendien, wel stichtelijk en christelijk en liefderijk en bevorderlijk voor de herstelde eendragt en vrede in de gemeente zelve, door coquerel bediend, om zoo luide van kabalen te spreken, die verstomd zijn, benevens al die andere scheldnamen en verguizingen, welke, over het algemeen, in eene Cantate zoo jammerlijk valsch klinken? - Wat is er dan toch eigenlijk gebeurd? Is de zaak in proces geweest, en is gebleken, dat de wet geen examen van coquerel vorderde? Of is der Commissie, die hierop aandrong, van hoogerhand het zwijgen opgelegd? (quod Deus avertat omen!) Neen, naar men ons verzekerd heeft, is eene minnelijke schikking getroffen, waarbij beider eer bewaard en niemand geheel in het ongelijk gesteld werd. Wie verheugt zich daarover niet? Wie is niet blijde met deze uitkomst, al meende hij ook, dat wij er niet bij zouden verloren hebben, zoo de jongman in Frankrijk gebleven was, en daar aan het bouwvallig gesticht van geloof en goede zeden was blijven werken? Maar wie moet zich dan ook niet ergeren, wanneer het gekras eener ontstelde lier al de voorgevallene onaangenaamheden op de onaangenaamste wijze herinnert? Wie moet zich niet ergeren over het smakeloos gesnork en geblaas, dat zeker den man zelven, die er het voorwerp van is, een' gloed van schaamte, verontwaardiging en toorn zou op de kaken jagen? Immers des mans werk is openbaar - de proeven zijner bekwaamheid zijn in openbaren druk uitgegeven - gansch Nederland, voor zoo ver het Fransch leest, kan met eigene oogen zien. Wat behoeft eene vrouw..... Doch wij willen er geen woord meer van zeggen. Het stuk is, van welken kant ook beschouwd, beneden de kritiek.

Zou men niet, zonder den tusschengevoegden naam, aan den Heiland zelven denken, (die hier trouwens overal op den achtergrond staat, en zijne kerk zelve aan coquerel hoort toekennen) bij de lezing dezer twee voorlaatste regels?

Triomf! hij blijft ons bij! wat heil staat ons te wachten!
Triomf! want coquerel begeeft ons nimmermeer.