Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1811

Natuurlijke historie van den Paauw.

De Paauw, een zeer fraaije vogel, heeft een' kleinen en langwerpigen kop, welke met een klein bosje fijne vederen, die in de gedaante van een klein langharig boompje geschikt zijn, versierd is. Zijn hals is lang, en zijne vederen, voornamelijk die van zijnen staart, zijn groot, breed, blinkende, heerlijk, van verscheidene kleuren, en eene verwonderingswaardige schoonheid, en aan het einde met vlekken vervuld, die oogen verbeelden. Zijne pooten zijn lang, zijne klaauwen, waaraan de sporen alleen staan, zijn groot en lomp; het geluid, dat hij maakt, is onaangenaam en voor het gehoor lastig. De vederen van den staart

[p. 698]

zet hij somtijds op even als een waaijer, om er mede te pronken, en loopt dan met eenen hovaardigen tred; hier van daan het Italiaansche spreekwoord, dat hij de vederen van eenen engel, de stem van eenen duivel en den gang van eenen vrek heeft. Men vindt hem veel in ons Vaderland en alle zuidelijke deelen van Europa. Oorspronkelijk is hij in Oost Indie t'huis. Alexander heeft ze het eerst naar Griekenland, van daar naar Rome en verdere gewesten vervoerd. Hij zag ze in Indie voor het eerst, en vond ze zoo schoon, dat hij het dooden van hen verbood. Zelfs reisden de inwoners van Griekenland en Rome naar andere plaatsen, om hem te zien. Zijn vleesch is goed om te eten. Hij voedt zich, even als de Hoenders, met koren en groenten. Het geneesmiddel door de Gravin van Waldeck uitgevonden tegen de duizeligheid, en gemaakt uit den drek van den Paauw, behoort tot de ongeoorloofde geneesmiddelen.