Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1811

Aardige zet van den Pastoor Arlotto.

De door zijne vrolijke zetten bekende Pastoor arlotto, in Italie, nam zijnen intrek eens, op eenen zondag, doornat zijnde, in een dorp, waar de boeren, in de herberg, zoo digt om den haard, bij het vuur zaten, dat zich de arme arlotto niet warmen noch droogen kon. Hij verzocht hun een weinig plaats voor hem te maken, en de waard, die hem kende, deed ook een goed woord voor hem; maar de boeren zaten vast. - Arlotto werd op eens geheel diepzinnig en ging, zwijgend, het vertrek op en neder. - ‘Waarom zoo diep in gedachten?’ vroegd de waard hem. - ‘Ach!’ antwoordde arlotto, ‘het is mij zeer slecht gegaan. Ik heb onder weg al mijn geld verloren - er waren 18 guldens

[p. 671]

en nog 10 stuivers klein geld. In Borselli, waar ik eens gedronken heb, had ik het nog, en kort daarna steeg ik maar eens af, daar moet ik het dus verloren hebben.’ - Arlotto verzocht den waard, den volgenden morgen vroeg met hem derwaarts te gaan, om hem te helpen zoeken; want nu zou hem toch niemand, om den slechten weg en het ruwe weder, meer achter op volgen. Zeker moest dit geld zich niet ver van de opgegevene plaats bevinden, waar hij was afgestegen.

Weinige oogenblikken na deze vertelling, sloop nu de eene boer na den anderen weg. Men kan gemakkelijk raden waarom? - Arlotto had nu zijn oogmerk bereikt. Hij had plaats genoeg, om zich regt goed bij het vuur te droogen en te warmen. - De boeren vonden echter geen geld, want arlotto had het niet verloren.