Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1811

De heilige, of het natuurlijk wonder.

(Naar het Hoogduitsch van langbein.)

In Bohemen was een Priester, die elken kus, welke niet door den huwelijksband bij het outer geheiligd was, vervloekte. Hij sprak den kerkban uit over elk eenen, die eenen kus gaf of ontving, hiervan was niemand uitgezonderd, zelfs dreigde hij ieder een, het zij jongeling of meisje, die zich aan deze contra-

[p. 608]

bande waren vergreep, met de ijsselijkste straffen der hel. Zijne dienstmaagd was eene oude weduwe met een gerimpeld vel en grijze haren; ook deze verdoemde elken kus, hoe kuisch, hoe onschuldig dezelve ook wezen mogt.

Eens kwam een pelgrim bij dezen zonderlingen man; deze vreemdeling keerde terug uit verre landen, en gaf aan dien Priester, die hem eenen beker met wijn ter verkwikking had aangeboden, eenen bruinen harden steen, van eene geheel bijzondere soort, ten geschenke. De Geestelijke zond dit geschenk, welks naam voor hem een raadsel bleef, met den eersten post naar Praag, en schreef aldaar aan eenen beeldhouwer: ‘maak van dezen steen, wiens gelijken ik nog nooit heb gezien, voor de kerk van mijne gemeente het beeld der H. ursula!’

Het beeld werd vervaardigd, en kwam geheel en gaaf terug bij den Priester, die het zeer statelijk, van eene groote schaar verzeld, op het hoogaltaar, waar men reeds eene plaats voor hetzelve had uitgekozen, plaatste.

Digt bij de nis, waarin de H. ursula werd geplaatst, stond een kleine onbekende Heilige; dit beeld was van ijzer, en naauwelijks, van het hoofd tot de voeten, zeven duimen lang. Het aangezigt en baard van dit beeld was geheel met roest bedekt, en het scheen, als van den hemel en de menschen verlaten, daar te staan.

Deze onverschilligheid, welke men hem jaren lang betoond had, kon hij niet langer verdragen, hij wilde de aandacht van het volk naar zich trekken. Hij begon zich, zoodra zijne buurvrouw verscheen, op zijne plaats te bewegen, en begaf zich naar den kant der nis, waarin hij reeds, sedert onheugelijke tijden, had gestaan. ‘O! welk een wonder!’ riep het volk; on zie! de kleine dwerg sprong zeer vlug, gelijk een kikvorsch, over naar de H. ursula, en sloot zich zoo vertrouwelijk en teeder aan haar vast, als of hij zijne bruid, na eene veeljarige scheiding, wedervond.

De Priester beefde terug, zijn bloed verstijfde in zijne aderen, en hij beschouwde deze gebeurtenis eenige oogenblikken, zoo stijf en stom, als of hij zelf van ijzer ware geweest. Niets verwonderde hem meer, dan dat de H. ursula den onbeschaamden niet af-

[p. 609]

wees, maar even koelbloedig bleef. Zijn gezigt begon te gloeijen, en hij beval, met eene geslotene vuist, den kleinen booswicht, naar zijne plaats terug te keeren. Doch het kleine mannetje zag en hoorde niet.

‘Is het mogelijk’ - riep hij uit - ‘dat een heilige het waagt, om deze plaats zoo te ontheiligen? - En gij, H. ursula! verjaagt dien stouten karel niet? Het schijnt zelfs, dat zijn bezoek u bevalt.’ - De Heilige sprak geen woord. - ‘Ach!’ - sprak hij al zuchtende - ‘gij zijt, voorzeker, van dezelfde soort, beide zijt gij even slecht, en ik ben niet waardig mijne priesterlijke waardigheid langer te bekleeden, als ik deze heiligschennis langer dulde.’

Geheel vergramd zijnde, trok hij een groot mes, dat hij bij zich droeg, uit de scheede, en stiet verwoed toe op het verliefde paar. Toen zag men nieuwe wonderen; want ursula maakte zich meester van het mes, terwijl de Priester alleen het hecht in de hand hield.

Zulk eene gebeurtenis kon den dappersten man met vrees vervullen. De ontwapende Priester stond, drie minuten lang, geheel door vrees en verwondering verstijfd, onbewegelijk, en zuchtte eindelijk: ‘Dit zijn bedenkelijke gebeurtenissen! Dit Godshuis is ontheiligd! Geliefde Christenen! vlugt van hier. - Ik wil alles, wat gij gezien hebt, terstond aan den Bisschop melden.’

Toen hij daarop, vol vrees, de kerk verliet, riepen de jongelingen en meisjes vrolijk uit: ‘O! hoe dikwerf heeft hij niet een ijsselijk leven over eenen enkelen onschuldigen kus gehouden! nu ziet hij toch ook, dat de Heiligen elkanderen beminnen.’

Terwijl men de kerk sloot, hield een man te paard voor derzelver deur stil. Het was de vriend uit Praag, die een plaisierreisje deed, en nu het geld, dat hij aan het beeld van ursula had verdiend, kwam vragen, om met hetzelve gemakkelijker zijne reize voort te zetten.

‘Ach!’ - riep de Geestelijke - ‘welkom, mijn lieve zoon! ik ben verpligt, om u te betalen; doch ursula heeft hier veel kwaads gebrouwen. Een' ijzeren schepsel, dat wij, tot op dezen dag toe, in

[p. 610]

onze eenvoudigheid voor eenen heiligen hielden (dehemel echter mag weten, of het waar zij), sprong met beide zijne voeten te gelijk naar haar toe, en hangt nog, vol van geile liefde, vast aan hare borst.’

De beeldhouwer sprak lagchende: ‘Gij beschuldigt den ijzeren man al te hevig! als hij de heilige Dame hulde bewijst, dan doet hij volstrekt datgeen, wat hij niet laten kan. Het gaat hem even als wij, en als alle zonen der aarde. De tooverblikken der schoonen boeijen ons met eene onweerstaanbare kracht. Vergeef hem toch de vlugheid zijner liefde, want ik schuif alles, de geheele schuld op de aantrekkelijkheden van ursula; want, zonder langer te spotten, zij is, geloof mij, die dit in den grond versta - niets anders dan een ijzeraantrekkende magneet.’

Nu hield alle verwondering op. - De Geestelijke was gerust. De beeldhouwer ontving zijn geld, en vervolgde vrolijk zijnen weg. - -