Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1811

Voorbeeld van strenge geregtigheid in het Oosten.

Ofschoon het sijstema der Oostersche Regering enkel door grenzeloos Despotismus in stand gehouden wordt, zoo vindt men toch bij de Vorsten aldaar zeer dikwerf niet slechts eene ongewone bereidwilligheid, om de belangen hunner onderdanen te behartigen; maar er zijn ook niet weinige voorbeelden, dat de wreedste Tirannen bittere waarheden en bitse redenen, wanneer zij slechts met eene zekere stoutmoedigheid en gezond verstand uitgebragt worden, aangehoord hebben, zonder daarover gevoelig te worden.

De groote woestijn Naubendigan werd een' langen tijd door roofgespuis, hetwelk de Karavanen plunderde en de kooplieden ombragt, onveilig gemaakt. Zoo gebeurde het ook, dat in het begin der XIde Eeuw, weldra na dat Sultan mahomed Perzie veroverd had, eene Karavaan geplunderd werd. Onder de vermoorden bevond zich ook de zoon eener weduwe. Deze arme vrouw begaf zich oogenblikkelijk naar den Sultan en vorderde genoegdoening voor de vermoording van haren zoon. Mahomed hoorde hare klagten opmerkzaam aan, en gaf haar daarop tot antwoord: dat zijn Rijk te uitgestrekt was, dan dat het hem mogelijk zou zijn, om elke kleine ongeregeldheid, die zich op eenen zoo verren afstand van zijne Residentie toedroeg, voor te komen. ‘Waarom’ (hervatte de weduwe) ‘zorgt gij dan op eene andere wijze niet daarvoor? Gelooft gij niet, dat gij daarvan op eenen oordeelsdag rekenschap zult moeten geven?’ Mahomed, die zich door de waarheid dezes antwoords getroffen vond, verontrustte zich daarover niet in het minste, maar beschonk veelmeer de wedu-

[p. 424]

we op het grootmoedigste, en beloofde haar de volstrektste genoegdoening. Hij ijlde hierop onverwijld naar Ispahan, en vaardigde aldaar eene bekendmaking uit, waarin aan allen, die door de woestijn reizen zouden, voor hunne personen en goederen volkomene veiligheid beloofd werd. Hij verzamelde eene groote menigte kooplieden in Ispahan; maar zij stonden niet weinig verbaasd, toen zij niet meer dan honderd soldaten vonden, om de Karavaan te dekken. Zij stelden, wel is waar, den Sultan voor, dat de roovers te talrijk en te vermetel waren, dan dat een korps van 100 man in staat zou zijn, om ze in teugel te houden; maar mahomed, die zich op zijne genomene maatregelen verliet, beval, dat zij afreizen moesten, en verzekerde hen nogmaals van de volstrektste veiligheid. Hij had namelijk te gelijker tijd bevel gegeven, om eene menigte korven met vergiftigde vruchten te vullen; de bevelvoerende Officier moest dan aan zeker oord, alwaar de roovers gewoonlijk de Karavaan plagten te overvallen, halt houden, en de vruchten aldaar, als of hij ze in de zon wilde laten droogen, uitpakken. Dit geschiedde, de roovers kwamen weldra te voorschijn, en de wacht nam, overeenkomstig hare orders, de vlugt. Daar nu natuurlijk in deze brandende woestijn, den roovers niets gewenschter zijn kon, dan zulke verkoelende en verkwikkelijke vruchten, zoo vielen zij, terwijl zij de Karavaan weldra weder hoopten in te halen, aanstonds met eene groote begeerte op deze vruchten aan. Doch naauwelijks hadden zij daarvan een gedeelte opgegeten, of het daarin verborgene vergift werkte, en de gansche rooversbende stierf op de plaats.