Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1811

[p. 235]

Zonderlinge krijgslist.

In het begin des vijfden jaars van Koning darius, gebeurde de opstand der Babyloniers, waardoor die Vorst genoodzaakt werd, hen met zijne gansche magt te belegeren. Achttien maanden lang, stelden de Perziers alles te werk, wat de list en het geweld vermogten, doch al hunne pogingen waren vruchteloos, en darius begon bijna de hoop te verliezen, van de stad te kunnen bemagtigen - toen hij eenmaal, tot zijne uiterste verbazing, zopyrus, eenen der grootste Heeren van zijn gevolg, bij zich zag inkomen, met bloed bevlekt, den neus en de ooren afgesneden, en het gansche ligchaam doorwond. Hij stond op van zijnen troon, en riep uit: ‘Och! wie heeft u dan dus kunnen mishandelen?’ - ‘Gij zelf, Heer,’ antwoordde zopyrus. ‘De begeerte om u dienst te doen, heeft mij in dezen staat gebragt. Overtuigd dat gij dit nooit zoudt toegestaan hebben, ging ik alleen met mijnen ijver te rade.’ Hij deelde daar op den Koning het ontwerp mede, dat hij bij zich zelven beraamd had, om hem de stad in handen te leveren. Hij zou, te dien einde, tot de muitelingen overloopen; en men kwam voorts overeen, in alles wat hij zoude uitregten. Het was niet dan met gevoelige smart, dat darius hem zag vertrekken. Zopyrus nadert tot de stad, en gezegd hebbende wie hij was, wordt hij binnengelaten. Men brengt hem tot den Stadvoogd, wien hij een verhaal doet van zijn voorgewend ongeluk, en van de wreedheid, welke darius aan hem gepleegd had, omdat hij hem had geraden, zich niet langer op te houden voor eene stad, welke toch onwinbaar voor hem zoude wezen. Hij bood zijne diensten aan, welke den belegerden misschien niet nutteloos zouden zijn, dewijl hij onderrigt was van al de voornemens der Perziers, en de begeerte om zich te wreken, hem nieuwen moed en nieuwe vonden zoude inboezemen. - De naam en het gelaat van zopyrus waren in Babylon zeer bekend. De staat waarin hij verscheen, zijn bloed, zijne wonden, deden hem geloof vinden, en schenen door

[p. 236]

onverdachte bewijzen getuigenis te geven aan alles wat hij zeide. Men stelde derhalve een volkomen vertrouwen op hem, en gaf hem zooveel krijgsvolk als hij begeerde. In eenen eersten uitval, deed hij duizend man van de belegeraren sneuvelen. Eenige dagen later, doodde hij het dubbeld van dat getal. Een derde keer, bleven er vierduizend op de plaats liggen. Dit alles geschiedde volgens onderling overleg. Bij de Babyloniers sprak men niet dan van zopyrus; elk beijverde zich, als om strijd, om zijnen roem te verhessen, en de woorden ontbraken, om de achting die men hem toedroeg, en het geluk, van zoo groot een' Man te bezitten, uit te drukken. Hij werd tot Oppergezaghebber over het krijgsvolk verklaard, en men betrouwde hem de bewaring der muren. Op den bestemden tijd, en ter bepaalde plaatse, voerde darius zijn leger aan. Zopyrus opende hem de poorten, en maakte hem dus meester van eene stad, welke hij nooit, noch door bestorming, noch door honger, zou hebben kunnen bemagtigen. Darius, hoe groot een Vorst ook, vond zich buiten staat, om zoo uitstekend eenen dienst naar waarde te beloonen, en zeide menigwerf, dat hij, indien het mogelijk ware geweest, Babylon van harte honderdmaal zoude opgeofferd hebben, om zopyrus van de wreede behandeling, die hij zich zelven aangedaan had, te bevrijden. Hij schonk hem, voor al zijn leven, de inkomsten geheel van deze magtige stad, van welke hij alleen hem meester had gemaakt, en belaadde hem met alle eerbewijzingen, die een Koning eenen onderdaan geven kan.