Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1808

Merkwaardig voorval, lord Pelham bejegend.

Lord pelham woonde bijkans het geheele jaar op een kasteel, aan den Teems, eenige mijlen van Londen. Hij had de gewoonte, dikmaals naar de stad te gaan, te voet en zonder eenig gevolg. Op zekeren avond ontmoette hij een man, in slecht gewaad, dragende eene mand onder zijnen arm. ‘Milord!’ aldus sprak de man hem aan: ‘wilt gij mijn klein wit konijn koopen?’ Lord pelham gaf door teekens een weigerend antwoord, en vervolgde zijnen weg, zonder een woord te spreken. ‘Milord,’ hervatte hij, ‘gij zult evenwel mijn klein wit konijn van mij koopen?’ - ‘Ik heb er niets mede te maken,’ antwoordde Lord pelham, eenigzins ontsteld: ‘daarom, mijn vriend! laat mij gaan.’ - ‘Evenwel houd ik mij verzekerd, Milord, dat gij op staanden voet mijn klein wit konijn van mij zult koopen;’ en dit zeggende, zette hij den Lord een pistool op de borst. - ‘Ja! ja! ik zie wel dat ik het moet koopen: waarom hebt gij u niet terstond zoo duidelijk verklaard? Wel dan, hoeveel vraagt gij voor uw konijn?’ - ‘Duizend guinies, Milord.’ - ‘Duizend guinies! en dat voor een konijn?’ - ‘Geen schelling minder; en gij zult het er mij voor geven, Milord, niet waar?’ Hij had zijn pistool geladen, en den haan overgehaald. - ‘Ongetwijfeld,’ hernam Lord pelham, ‘gij zult uwe duizend guinies hebben; maar ik heb zoo veel gelds niet bij mij.’ - ‘Daar twijfel ik niet aan; maar met uw handschrift ben ik te vrede; ik weet, wie uw bankier is.’ - ‘Mijn handschrift? Maar daartoe zoude ik noodig hebben ...’ - ‘Niets anders dan papier, pen en inkt; hier zijn ze, Milord; ik heb voor alles gezorgd.’

Lord pelham, maar al te duidelijk ziende, dat er geen ander middel was om van dezen zonderlingen poelier ontslagen te worden, teekent eenen wissel ten bedrage van gemelde somme, op zigt betaalbaar, en spoedt zich om zijnen weg te vervolgen. Maar de onbekende verzet zich tegen hem, houdende nog al het pistool in de hand. ‘Waar wilt gij henen, Milord?’ - ‘Naar Londen.’ - ‘Gij hebt mis, Mi-

[p. 623]

lord; gij zult naar uw kasteel terugkeeren; ik ga naar Londen, om de duizend guinies bij uwen bankier te ontvangen; en gij begrijpt, dat ik zulks buiten u wel zal redden. Vaarwel! Zie daar uwen, en hier mijnen weg.’ - Lord pelham vond niet geraden, den man langer aan de praat te houden; treurig keert hij naar zijn landgoed terug met zijn wit konijn, en verhaalt aan niemand, hoe veel het diertje hem gekost had.

Tien jaren daarna, op zekeren tijd zich te Londen bevindende, ging Lord pelham, naar gewoonte te voet, langs de straten dier groote stad; een groote, prachtig opgeschikte galanteriewinkel, trok zijne aandacht. De gestalte des winkeliers valt hem in het oog; hij bekijkt hem, en straks komt hem de witte konijnverkooper in de gedachten. Hij treedt in den winkel, en verzoekt eenige nieuwe galanterien te mogen zien. Naauwelijks heeft de winkelier twee woorden gesproken, of Lord pelhams twijfeling is verdwenen; hij herkent volkomen zijnen dief. Maar wat te doen? Hoe zal hij hem verhlagen en beschuldigen, zonder getuigen en zonder bewijzen? De Lord vertrekt, zonder zijn vermoeden te hebben doen blijken, en peinst den ganschen nacht over middelen om zijn geld terug te bekomen.

's Anderendaags vroeg in den morgen, zeer eenvoudig gekleed, en dragende eene kleine mand onder den arm, verzoekt hij, in het oogenblik dat de winkel wordt geopend, den meester te spreken. Men brengt hem in een binnenvertrek, alwaar de winkelier zat te schrijven. ‘Mijnheer,’ sprak Lord pelham, zoodra zij alleen waren, ‘zoudt gij nies een klein wit konijn willen koopen?’ De koopman zet een wijd gezigt, en ziet hem stijf aan. - ‘Ik ben verzekerd,’ vervolgt de Lord, ‘dat gij op staanden voet dit klein wit konijn van mij zult koopen.’ Dit gezegd hebbende, zet hij hem een pistool op de borst. - ‘ô! Zeer gaarne,’ antwoordt de winkelier, van schrik bevangen: ‘hoe veel vraagt gij voor uw konijn?’ - ‘Marktsprijs, duizend guinies.’ - ‘Ach! eens, tweemaal zoo veel, Milord!’ riep de koopman, op zijne knieën vallende; er nevens voegende, terwijl hij hem zijne brieventasch aanbood: ‘maar, in 's hemels naam, ruïneer mij niet!’ Getroffen van zijne tranen en berouw, en nog meer door het gezigt van eene jonge vrouw en twee kinderen, die hij in den winkel zag, vergenoegde zich Lord pelham met het terug bekomen van zijne duizend guinies. - ‘Dat geld kan mij niet deren,’ sprak nu de koopman: ‘met het geld, welk ik op eene zoo vreemde wijze van u geleend heb, Milord, heb ik eenen handel begonnen, waarin ik boven verwachting gelukkig geslaagd ben.’ Thans nam Lord pelham uit 's Mans brieventasch nog duizend guinies, welke hij aan het Von-

[p. 624]

delingshuis zond. Bij zijn vertrek beloofde hij plegtig den winkelier, van dit voorval nimmer te zullen spreken; hij hield zijn woord; het is alleen bekend geworden uit de papieren, na zijnen dood bij hem gevonden.