Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1808

De fakirs.

Zeker Schrijver, wiens geboorte de natuur zeven of acht eeuwen vroeger moest geplaatst hebben, en die alsdan een zeer gepast medgezel van peter den Kluizenaar zou geweest zijn, de Kruistogten predikende, heeft den Christelijken Godsdienst alleen de eere willen geven van de vrijwillige folteringen, welke de godvruchtige Kloosterlingen zich zelve opleggen, welke hij tot de helden van zijne Romans stelt.

Indien het geoorlofd ware, als een bewijs voor de waarheid van eenen Godsdienst den ijver en moed zijner Apostelen te doen gelden, zal men zien, uit het verhaal der voorvallen, welke ik zal vermelden, en van welke ik zelf getnige geweest ben, dat de Indische Fakirs met onze Monniken wel zouden kunnen wedijveren. Maar gelukkig rust het geloof der Christenen op vaster grondslagen; en het eenige gevolg, welk uit dit tafereel der menschelijke dwaasheden kan worden afgeleid, is, dat de dweeperij overal hare helden heest, en dat die van het Schiereiland aan gene zijde van den Ganges alle hunne mededingers de loef afsteken.

In den jare 1786 bevond ik mij te Pondichery, en woonde een feest bij, welk de Indianen jaarlijks in de maand November vieren, op den dag der Volle Maan, aan den voet eens bergs, Teruna Maliy (de Heilige Berg) genaamd, en ongeveer vijfen-twintig mijlen van de puinhoopen van het Fort St. David gelegen.

Eene ontelbare menigte pellegrims, van alle kanten des Schiereilands zamengevloeid, was bij deze plegtigheid tegenwoordig. Het feest werd geopend met een statelijken omgang rondom den berg; vier-en-twintig kleine pagoden, of tempeltjes, op gelijke afstanden van elkander staande, maakten zoo vele rustplaatsen uit, bij ieder van welke de processie moest stilhouden, en wier tusschenruimten opgevuld waren door eene menigte Fakirs, welke de Indianen van de kust van Coromandel, Pandarans noemen. De voornaamsten van hun zaten bij het heiligdom der afgoden, vermeldden derzelver magt, en prezen derzelver eerdienst als den heiligsten en meest verdienstelijken. Allen zochten zich te onderscheiden door de vreemdigheid hunner gebaren, de mismaaktheid hunner lig-

[p. 221]

chamen, en vooral door de ongehoorde straffen, welke zij omtrent zich zelve oefenden. Sommigen hadden eene gelofte gedaan van hun haar, baard en nagels te zullen laten wassen, en de stem alleen verried in hun de menschelijke natuur; anderen, onder aardhoopen begraven, lieten zich door de voorbijgaanden met voeten treden; eenigen rolden naakt op bedden van distelen; terwijl elders een zeker getal dier geestdrijvers, onder hunnen linker arm brandende toortsen dragende, te midden van vuurkolken in het rond dansten; velen staken zich met ijzeren punten in de vleezigste deelen van hun ligchaam, en ontvingen hun bloed op wieken van katoen, welke zij onder de aanschouwers ronddeelden. Naar welken kant men de oogen wendde, nergens konde men het tooneel der smarte en strafoefeninge miskennen.

Ik merkte op, den optogt der processie volgende, dat de vrouwen alleen bleven stilstaan voor eene pagode, alwaar men de onkuische afbeelding van zekere deelen zag hangen, welke konden doen vermoeden, welk eene soort van hulde deze afgod eischte.

Na den berg te zijn rondgegaan, klom men op diens top; en de Indiaansche tolk, die mij verzelde, droeg zorg om mij te doen opmerken, dat deze top vijf zijden had, leder van welke gekeerd was naar eene der vijf magten, die den God des bergs kenmerken. Den top van den Teruna Maliy bereikt hebbende, lieten de aanwezigen een geschal van aanbidding hooren in het gezigt van eene kolom, welke zij de Naald noemen, aangaande welke wordt verhaald, dat de Godin Meamaya zich daarop plaatste en den vrede sloot met haren echtgenoot Ispuren, den God des bergs. Van de aandachtige beschouwing van deze kolom, op welke men met verbaasdheid de fraaiheid en naauwkeurigheid der Grieksche gestalten en evenredigheid aantreft, werd ik afgetrokken op het zien van eenen Fakir, wiens schrikwekkende toestand hem de bijzondere eer had doen verdienen, dat men aan den voet der kolom voor hem op de knieën viel. Die rampzalige hield zijne beide armen regt om hoog boven het hoofd verheven. Zijne handen waren gesloten; de gewrichten zijner armen hadden alle hunne veerkracht verloren; de geledingen waren beenachtig geworden, en zijne nagels, die de palmen zijner handen hadden doorboord, kwamen op de bovenhand uit. Deze Fakir was uit het land der Maratten gekomen; hij was toen omtrent de veertig jaren oud, en het was nu twintig jaren verleden, dat hij in den vermelden verschrikkelijken toestand had geleefd. Hij verhaalde, dat hij, op zekeren dag, in de pagode van Jagrenat vurig biddende, met de handen om hoog geheven in de gestalte zoo als zij nu gezien werden, hij zich verbeeldde dat zij aldus werden vastgehouden, en dat hij van

[p. 222]

oen af eene gelofte deed, dezelve in diervoege te zullen laen blijven, ten einde zich niet te verzetten tegen den wil der Voorzienigheid.

Mijns bedunkens bevat het Martelaarsboek van alle de Godsdiensten der wereld niets, dat in vergelijking komt met dit ongehoord bedrijf van dweeperij en moed.