Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1806

Iets over de duiven.

In Spanje, en vooral in de Provincie Valencia, is het houden van een verbaazend aantal tamme Duiven in algemeen gebruik. In de gemelde Provincie ziet men een duivenkot bijkans op alle daken, die plat zijn. Het zijn kleine vierkante torentjes, van onderscheidene hoogte en breedte. Gemeenlijk worden zij gemaakt van zamengevoegde latten, wier tusschenruimten met biezen matten worden aangevuld; de vloer, alwaar de nesten zijn, wordt met dunne vierkante ruiten van aardewerk belegd.

Ongemeen is de vrugtbaarheid der Duiven hier te lande. Naar gelange van het ras beginnen zij eijeren te leggen in de vierde, vijfde of zesde maand, en gaan daarmede voort tot aan haar twaalfde, veertiende, of zelfs twintigste jaar.

Gemeenlijk brengen zij, jaarlijks, van twee- tot vier-en-twintig paar jongen voort. Binnen de vier-en-twintig uuren leggen zij twee eijeren. In de lente en in den zomer broeden zij niet langer dan vijftien of zestien dagen. Ongetwijfeld moet deeze groote kragt en werkzaamheid der hervoortbrenginge aan de zagtheid van het klimaat, en aan het rijkelijk en uitgezogt voedzel worden toegeschreeven. Zindelijkheid, egter, en de gunstige plaatzing der duivenkotten hebben 'er ook veel invloeds op.

't Geen buffon en andere Natuurkundigen van de wijze van 't broeden der Duiven zeggen, dunkt mij niet naauwkeurig te zijn: want, volgens bestendige

[p. 190]

waarneemingen van verscheiden jaaren, broedt het wijfje van drie uure 's namiddags tot half elf uure in den volgenden voormiddag; dan lost haar het mannetje af, en zit tot drie uure in den namiddag.

Even min kan ik mijn zegel hangen aan den grooten lot, welken buffon aan de onwrikbaare trouwe der Duiven geeft. De vogelen, zoo mannetjes als wijfjes, doch de laatste niet zoo veel, loeren op steelswijze minnaarijen, zelfs geduurende den broedtijd, althans laaten zij de gelegenheden, wanneer zij zich aanbieden, niet voorbijgaan. Oneindige maalen heb ik deeze waarneeming gedaan: nogtans erken ik gaarne, dat geen paar gewoon is, daadelijk en voor altoos vaneen te scheiden.

Bij deeze gelegenheid herinner ik mij een zonderlingen trek, waarvan ik, in mijn eigen duivenkot, ooggetuige geweest ben. Twee van mijne jonge wijfjes, geen mannetje vindende, en diensvolgens in het vuurigste verlangen om te paaren teleurgesteld, gingen te zamen de naauwste vriendschap aan, verkoozen een gemeenschappelijk nest, waren op eenige dier heimelijke verbintenissen bedagt, leiden eindelijk elk haare twee eijeren, broedden ze gezamentlijk, en voedden insgelijks haare jongen op.