Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1803

Ibrahim.
Een Persiaansch Vertelzel.

Shirvan, een Persisch Landschap, hadt langen tyd de zegeningen des Vredes genooten. De gelukkige Inwoonders smaakten, in stille rust, alle de voordeden, die een verstandig Vorst zynen Onderdaanen weet te verschaffen. 's Vorsten naam was ibrahim. Geheel bedagt op het geluk zyns Volks, maatigde hy zyn Oppergezag, door uitmuntende Wetten; sloeg naauw acht op zyne Staatsdienaaren en Volks-overheden, opdat zy allen regt lieten wedervaaren, zonder aanzien des persoons: hy moedigde den Landbouw en de Kunsten allerwegen aan; deelde belooningen en straffen uit, naar billykheid en regt. Door alle deeze middelen hadt hy gerustheid en weltevredenheid in alle deelen zyns Ryks gevestigd, en 'er volvrolyken overvloed ingevoerd. - Terwyl dit Volk ten toppunte des geluks was opgesteegen, en eenpaarig de zegeningen des Vredes en der Regeeringe met dankbaare harten toejuichte, en uitweidde in den lof des Souverains, kwam 'er eene tyding, die de grootste ontsteltenisse baarde.

De groote tamerlane, die de schrik van geheel Asia geworden was, 'er vuurig op gesteld om de grenzen zyns Gebieds wyder en wyder uit te zetten, naderde het Ryk van Shirvan, met een talryk Leger, om 't zelve te onder te brengen, en aan zyne andere vermeesteringen toe te voegen.

Op het hooren deezer droeve maare, deedt ibrahim, veel meer bekommerd over het lot zyns Volks, 't geen hy met den grootsten ramp gedreigd zag, dan over zichzelven, terstond alle zyne Raadslieden zamenkomen, om te beraadslaa-

[p. 615]

gen, wat in deezen dreigenden en dringenden nood te doen stondt.

Osman, de Veldoverste zyner Legermagt, een trotsch en dapper Man, riep terstond: ‘Oorlog! Oorlog moet 'er verklaard worden! Laat de wreede tamerlane komen, - hier, hier is het, dat hy Mannen zal aantreffen, die in staat zyn om eindelyk zynen hoogmoed te vernederen! Niemand onzer, ô ibrahim! die zal weigeren zyn laatsten druppel bloeds te storten voor U, voor uwe Kinderen, voor ons Land, voor onze Woonsteden. De stoutmoedige vyand zal ondervinden, hoe hard het valle, te vegten tegen een Volk, 't welk beslooten heeft, liever alles te waagen, alles op te offeren, dan zich te onderwerpen aan zyn wreed en afschuwelyk juk.’

Wanneer de moedige en dappere Krygsheld zich nedergezet hadt, rees usbek, 's Konings Schatbewaarder, op, en sprak: ‘ô Ibrahim! ik ben zo gereed als iemand uwer Dienaaren om myn bloed te storten, myn leeven op te offeren, indien gy tot den Oorlog besluit, en denkt door dit middel ons te kunnen redden. Nogthans, hoe kan ons Volk, zo veel minder talryk, door een langen Vrede den Oorlog geheel ontwend, zich verzetten tegen een zo magtig Leger, gewoon te overwinnen, en vuurig door herhaalde zegepraalen? Het komt my raadzaam voor, den Vrede te verzoeken van den wreeden tamerlane, indien deeze verhoopt kon worden, en men ontheeven kon blyven van de ondraaglykste slaaverny. Ik zie geen open dan in de vlugt. Uw Persoon, uwe Schatten moeten ten spoedigsten geborgen, en na elders, in een veilige wyk, gebragt worden. Wy, als getrouwe Onderdaanen, zullen u volgen, werwaards gy ook verkiest heen te trekken. Tamerlane zal zich niet lang onthouden in een van Schatten ontledigd Ryk; zyne Eerzugt zal hem aandryven tot het maaken van verder afgelegene vermeesteringen; en wanneer de Oorlogsstorm voorby is, zal de goede Hemel ons den weg openen om tot ons Land en onze Bezittingen weder te keeren.’

De gevoelens der Ryksgrooten waren verdeeld tusschen deeze twee tegen over elkander staande Partyen. Eenigen lieten zich sterk uit, om moed en onverschrokkenheid tegen de overmagt van tamerlane te stellen; anderen keurden het wyzer en geraadener, het juk deezes Aloverweldigers door eene tydige vlugt te ontgaan.

Ibrahim, deeze strydige meeningen gehoord hebbende, sprak: ‘Ik prys den moed en de dapperheid der zodanigen, die zich bereidvaardig toonen om hun leeven voor hun Vaderland op te offeren; en, door zulk eene proeve, zou myne liefde tot u grootlyks vermeerderen, indien dezelve voor vermeerdering vatbaar was; maar die zelfde liefde,

[p. 616]

welke ik u toedraag, gedoogt niet, om bloed, my zo dierbaar, ten mynen gevalle te doen storten. - 't Is waar, dat de vlugt my aan zyne overheerschende magt zou onttrekken; maar de woede van tamerlane zou met des te grooter wreedheid vallen op het ongelukkig Volk, daar aan blootgesteld. - Ik dank den Hemel, dat dezelve my eene betere gedagte heeft ingestort, om u allen te behouden. - Gy zult welhaast weeten, welke die is. - Bidt intusschen den Hemel, dat dezelve myne oogmerken begunstige!’

De Raad scheidde vaneen. Ibrahim begon onmiddelyk Geschenken van de rykste soort gereed te maak en, en besloot, met dezelve zich te vervoegen by tamerlane, om de vryheid en veiligheid zyns Volks te bewerken.

Tamerlane hadt een bevel doen uitgaan, dat de Geschenken, hem aangeboden, altoos negen in getal moesten weezen. Ibrahim, des gedagtig, vervoegde zich tot den Overwinnaar, en boodt hem ten geschenke aan, negen fraaije Paarden, ryklyk met goud en paarlen vercierd; negen Luipaarden, tot de jagt afgerigt, met gouden halsbanden; negen zyden Dekkleeden voor Tenten, fraai met goud en zilver geborduurd; negen Vloertapyten, in den heerlyksten smaak gewerkt; negen gouden Vaten, met kostbaare steenen omzet: van dien aart waren alle de overige Geschenken negen in getal. Eindelyk boodt hy hem eenige Slaaven aan; doch deezer getal bestondt uit agt. - ‘Waar,’ vroeg de Tartaarsche Koning op een forschen toon, ‘waar is de negende Slaaf?’

Ibrahim, zich voor tamerlane nederbuigende, sprak: ‘Hy ligt geknield aan uwe voeten. Gy zult geen onderwerplyker, geen getrouwer Slaaf hebben. De ketenen der Slaaverny zullen my welkom weezen, indien ik daarvoor gunst en veiligheid voor myn verlegen Volk kan bedingen, en 't zelve voor uwe wraak beveiligen. ô Magtige tamerlane! ontferm u hunner alleen; laaten zy bevryd mogen weezen voor allen geweld en hoon. - Wat my betreft, beschik over myn lot, naar uw welgevallen. Ik ben reeds de uwe.’

Tamerlane, getroffen door dit gedrag, vondt zynen trots geleenigd. Hy beurde ibrahim op, zeggende: ‘Een geheel ander lot, dan dat van Slaaverny, verdient eene zo verheevene Deugd. Gy zult de eerste plaats bekleeden onder myne Vrienden. Ik zal u beschouwen als een Broeder, als een Vader. Keer volvrolyk tot uw Volk weder; vaar voort met hetzelve gelukkig te maaken, gelyk gy tot duslange gedaan hebt. Indien myne bestemming my niet opriep tot uitgebreider en roemryker onderneemingen, dan zou het myn grootst genoegen weezen, in een klein Koningryk te leeven, en alle myne poogingen in te spannen, om uw voorbeeld na te volgen.’