Gedagten by het graf van een zuigeling.
Hier, in dit eenzaam dennenwoud,
Waar 't beekje lieflyk ruischt,
Waar 't koeltje door het lisplend loof
Zoo zagt, zoo streelend zuist,
Hier slaapt een teeder Zuigeling,
Van 's leevens rusteloozen dag
De zoelste rustplaats vond.
Gelyk een roos, die schoon ontluikt,
Door 't lieflykst licht gekleurd,
Om blos en geur elks teed're gunst
Zig waardig ziet gekeurd,
Zoo bloeide ook 't kindjes vroegste jeugd,
Door onschulds vleiend schoon;
Elk lachje schonk aan 't moederhart
't Onschatbaarst, zaligst loon.
Dan, ylings borst een stormwind los;
De blaadjes vielen, fel geschud,
En 't roosje was niet meer!
Maar - schoon het bloempje wierd geknakt,
Neen - eeuw'ge lente omving de plant,
En, eed'ler bloem ontsproot.
o Treur niet, droeve Moeder! - neen,
Hy slaapt slegts voor een oogenblik
In 's aardryks kouden schoot.
Uw Zuig'ling wisselt slegts van stand,
Herleeft, en juicht dan bly.
Zoo valt de Rups in slaap, maar zweeft,
Als Vlinder, schoon en vry.
Hoe moedig klopt myn teeder hart
Hier in dit eenzaam oord,
Waar ydelheid noch woeste drift
Myn God! 'k gevoel myn waarde, als mensch,
Hier, by dit need'rig graf:
'k Ben ook onsterflyk, ja - myn ziel
Legt slegts 't bekleedzel af.
| |
Mogt ik slegts, lieve Zuigeling,
Zoo rein, zoo kalm als gy,
Zoo vatbaar voor 't volmaaktst geluk,
Hier sluim'ren aan uw zy'!
Hee zagt was niet die rust voor my!
Ontvlood my dan geen traan der smart,
Neen - 'k juichte in U, myn God!
Maar 'k bloos. Myn ziel herneemt den moed;
'k Zweer trouw aan u, o Deugd!
Schep gy, hoe lang de proeftyd duur,
Op 't doornigst pad, my vreugd!
'k Treed' aan uw hand gerust en vry
Door 't wiss'lend leeven heen!
Maak my, hoe ook de smart moog' woên,
Toch met myn lot te vreên!
Wees gy 't, die in de doodsvallei
Het troostrykst licht verspreid'!
o Deugd! o Godsdienst! 'k smaak' eens 't heil
'k Verlaat dit kleen, maar vreedzaam graf;
'k Zoek, wen my de ondeugd boeit,
Myn vryheid weer, hier, waar in 't stof
|
|
Auteursrechtvrij