Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1803

[p. 514]

Eene zeldzaame ontmoeting.

(Ontleend uit jens wolff's Sketches and Observations on a Tour through a Part of the South of Europe.)

Eenige mylen van Montpellier te paard rydende, volgde ik den gewoonen weg, langs den voet der bergen heen loopende, door een valei, waar zich de Schaapherders onthielden, om hunne kudden op de eenigzins van daar verwyderde heuvelen te weiden. Ik reed verder, dan ik in den beginne my voorgesteld had, in dien verrukkend schoonen oord, en sloeg geen agt waar ik my bevond, voor dat de ondergaande zon my den naderenden avond aankundigde.

Onkundig hoe verre ik my van de Stad bevond, steeg ik af, maakte myn paard aan een boom vast, om te zoeken na eenig huis of hut, waar ik het noodig onderrigt bekomen kon. Geen spoor van eenig voetpad deedt zich ten mynen geleide op, voor dat ik, op eenigen afstand, eene brug in 't oog kreeg, die twee rotspunten scheen te vereenigen, tusschen welke een water liep met eene verbaazende snelheid, tot het by eene steilte nederstortte, en een waterval vormde, die het witte schuim in de lugt deedt opgaan, 't geen door de nog teruggekaatste zonnestraalen eene allerschoonste kleurvermenging vormde. Aan den kant deezer steilte stondt eene kleine, doch nette hut, overschaduwd door pynboomen, Twee Kinderen, speelende aan de deur, hadden my niet ontdekt voor dat ik zeer digt by dezelven stond. Zy liepen onverwyld na huis, roepende: Mama! Mama!

De Kinderen volgende, trad ik de hut in. Ik zag eene schoone Vrouw, zittende aan tafel, in de houding van eene, die bezig was met leezen. Verschooning gevraagd hebbende, wegens myn stoutmoedig binnentreeden, onderrigtte ik haar van mynen toestand, met vermelding van myn vertrouwen op haare goedheid, om my te onderrigten, hoe ik den verlooren weg zou wedervinden. - Op de bevalligste wyze, en met eene beleefdheid, welke ten zigtbaaren blyke strekte, dat zy de wereld kende, gaf zy my de noodige onderrigtingen, Verneemende dat ik door Montpellier trok op myne reis na Italie, en dat ik my door de schoonheid van den oord had laaten verlokken om deeze afgelegene plaats te bezoeken, boodt zy my eenige verversching aan, welke ik in myn vermoeiden staat wel zeer noodig had, en daarom ook door my werd aangenomen.

Toen ik opstond om heen te gaan, kwam haar Egtge-

[p. 515]

noot van zyne schemeravond - wandeling terug. Zeer zigtbaar waren de kenmerken van verwondering, met ontseltenisse gepaard, op 't gezigt van my. Zyne Vrouwe, aan wier vriendlyke gastvryheid en onthaal ik zo zeer verpligt was, ontvouwde hem de omstandigheden, welke aanleiding tot myn bezoek gegeeven hadden; en alle beduchtheid over myne komst verdween; en ik vond my als opgewekt tot een langer toeven, daar de kleine en aartige jeannette van haare Moeder af by my was gekomen, en aan myne kniën speelde.

Ik voelde eenige nieuwsgierigheid, om ontwikkeld te vinden, waarby het toekwam, dat ik Lieden, in hun geheele voorkomen, en manieren, zo verre verheeven boven het bewoonen van deezen oord, en van die hut, naauwlyks het onontbeerlyk noodige tot het leeven verschaffende, aldaar aantrof: dan de tyd scheen my des alle navraag te ontzeggen. Myne ongeduldigheid deswegen werd voorgekomen door myns Gastheers openhartige verklaaring van eenige omstandigheden betreklyk zynen toestand. Ik vernam daaruit, dat hy een Edelman van Napels was, die een Mede-officier, in een tweegevegt, eenigen tyd geleden, overhoop gestooten hadt, 't welk hem noodzaakte, Italie te ruimen, om in deeze wydafgezonderde wykplaats die gerustheid te vinden, welke zyn eigen Vaderland hem weigerde.

De avond reeds ver gevorderd zynde, moest ik vertrekken: dit myn voorneemen te verstaan geevende, vergezelde my de Heer zeer vriendlyk, tot wy, langs een veel nader pad, dat gedeelte van den weg bereikten, 't welk my hadt doen dwaalen. Hier namen wy afscheid van elkander. Of het de beleefdheid, het verstandig onderhoud, de braafheid van den Heer, de ongemaakte vriendlykheid zyner Egtgenoote, of het betooverend schoon deezer plaatslyke ligging ware, 't geen my zo zeer aandeedt, weet ik niet; maar vast gaat het, dat ik by het afscheid neemen een leedweezen gevoelde, waarvan ik, uit hoofde van de kortstondigheid onzer kennismaaking, geen reden weet te geeven.