Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1803

[p. 327]

Twee zonderlinge gevallen, tot de geschiedenis der honden behoorende.

(Getrokken uit Mr. dibbin's Observations on a Tour through almost the Whole of England, and a considerable Part of Scotland.)

Ik nam (schryft de Heer dibbin) den laatstvoorleden Zomer met my een dier gevlekte Honden, welke men Deensche Honden noemt; maar het is een Dalmatisch Ras. Men kan zich geen Dier verbeelden, leevendiger, aartiger en onbeledigender dan deeze Hond. In het bergagtig gedeelte van Cumberland en Schotland schiep hy zyn vermaak in de Schaapen te jaagen; hy volgde deeze Beesten, met de grootste vaardigheid, tot op de schroomlykste steilten: wanneer hy dezelve bevreesd gemaakt en gejaagd hadt tot zyne voldoening (want nimmer deedt hy eenig leed) kwam hy terstond terug, kwispelstaartende, en wel voldaan over ons streelen, 't geen wy, misschien, in dit geval, te onpas deeden.

Omtrent zeven mylen aan deeze zyde van Kinros, op den weg van Sterling, hadt hy zich vermaakt met die potzen te speelen; de Schaapen waren in allerlei rigtingen weggevlugt; wanneer een zwart Lam zich na den Hond wendde, en hem sterk aankeek. De Hond scheen voor een oogenblik versteld; doch, eer hy besloot iets te doen, begon het Lam met hem te speelen. Dit maakte een zonderlingen indruk op het Beest; hy hieldt den staart tusschen de beenen, scheen zeer bevreesd, en sloop vol verlegenheid weg. Dan deeze nieuwe kennis poogde door allerlei sprongen hem uit te noodigen om goede vrienden met hem te zyn. Welk een oogenblik voor pythagoras of lavater! De Hond, allengskens van de vreeze bekomende, nam de aanbieding van vriendlyk spel aan. Zy liepen te gader weg, en rolden over elkander heen.

Hun spel baarde verlegenheid. De Herdersjongen kwam, om zyn Lam weder te haalen; doch het hadt geen aandagt dan op den Hond; en zy waren op een vry grooten afstand verwyderd. Wy gingen langzaamer, om den wil van den Herdersknaap; doch het betekende niets; wy konden met ons roepen den Hond zo min tot ons doen komen, als hy het Schaap beweegen om tot hem te naderen. Zy bleeven een groot end wegs met elkander speelen. Eindelyk, eenen omweg genomen hebbende, waren zy agter ons; en, naa het overgaan van eene kleine brug, kreeg de Herdersknaap met zyn staf het Lam, zo dat het hem niet kon ontkomen. Uit vrees voor den Herder, en uit gehoorzaamheid aan ons roepen,

[p. 328]

volgde de Hond, maar met ongewillige schreden. Het Schaap deedt alle moeite om den Herder te ontkomen, en zou, losgelaaten zynde, eer in het water gesprongen, dan zyn Speelmakker verlaaten hebben. Dit worstelen des Lams duurde zo lang wy het zien konden. Het zonderlingst van alles was, dat onze Hond, naa dit voorval, nooit weder jagt op de Schaapen maakte.

Het andere Geval doet ons de schranderheid eens Honds kennen. By een Klooster in Frankryk werden, alle dagen, op een bepaald uur, twintig Armen van Spys verzorgd. Een Hond, tot het Klooster behoorende, miste nimmer, die spysuitdeeling by te woonen; dewyl 'er nu en dan voor hem wat afviel. De Spyshaalders allen hongerig, en dus geenzins mild zynde, moest de Hond zich te meermaalen met den enkelen reuk vergenoegen; terwyl hy gaarne wat beters hadt. De Portien werden een voor een uitgedeeld, op het teken van het trekken aan een schel. Die de Portien kwamen haalen, zetten hun pot op een werktuig, dat binnenwaards gedraaid, en gevuld na buiten gebragt werd, zonder dat men den persoon, die de beweeging maakte, zien kon. - De Hond wagtte, op zekeren dag, tot dat alle de Armen vertrokken waren, nam het touw in den bek, en haalde de schel over. Zyne list gelukte: de Kok, geen pot vindende, voorzag, uit medelyden, ook in dat gebrek. De Hond herhaalde het den volgenden dag, met even gelukkige uitkomst. De Kok, eindelyk bemerkende, dat hy een-en-twintig in stede van twintig Portien hadt weggegeeven, besloot het bedrog uit te vinden. Dit viel hem niet moeilyk. Hy tekende, op een verhoolen plaats zich vervoegd hebbende, de Armen op, die geregeld om hunne Portien kwamen, en telde 'er niet meer dan twintig; dat 'er dus geen zich ingedrongen hadt, dan alleen de Hond. Hy begon vermoeden op te vatten, en dit vermoeden werd volkomen bewaarheid. De Hond wagtte, met alle bedaardheid, tot dat de Armen bedeeld en heen gegaan waren, waarop hy de schel trok. De Kok bleef niet in gebreke, deeze list des Honds te melden; men besloot dezelve te beloonen, en men stondt den Hond toe, alle dagen de schel te trekken, tot het bekomen van het voor hem geschikte eeten.