|
| |
| |
| |
Aan den godsdienst.
ô Waardste schat der wislende aarde!
ô Eêl geschenk van zo veel waarde!
U zy dit nedrig Lied gewyd,
U, zaligheid der zaligheden!
Die, boven alles hier beneden,
Het rustpunt van genoegen zyt.
Wat vreugd kan ons het aanzyn geeven,
Wat heil verschaft een zwoegend leven,
Zo gy ons niet ten gids wilt zyn?
Een droom, verschriklyk by 't ontwaaken,
Een drom van ydele vermaaken,
Wier loon bestaat in ydlen schyn.
ô Sterveling! wagt hier beneden
Geen waar geluk, geen zaligheden,
Zo gy den Godsdienst niet bemint;
Een poos mag 't schyngeluk u streelen,
U zyn bedwelming mededeelen,
Maar 't is een schaduw, die gy vindt.
Een slag van 't noodlot doet u beeven;
't Geluk ontwykt u; en dit leven
Schynt u vervuld met bang verdriet:
Te kleen om 't noodlot te verdraagen,
Zinkt gy, wanhopend, weg in klaagen,
En kent de waare grootheid niet.
Maar hy, die Gods getuigenissen,
Die, wat ooit wankelt, nimmer missen,
Als zynen grootsten schat beschouwt,
Hy is het, die, schoon stormen loejen,
Schoon dondrende onweêrswolken broejen,
Altoos zyn vasten moed behoudt.
Hy denkt - wat my moge overkoomen,
Voor geen gevaar hebbe ik te schroomen,
Al wat God doet, is wèl gedaan;
Hy treft in 't allerbitterst lyden,
In 't grootst gevaar, in 't heetste stryden,
De goede hand eens Vaders aan.
| |
| |
Zich onbewust van euveldaaden,
(Schoon 't ongeluk hem soms moog' schaden)
Draagt hy grootmoedig ramp en smart;
Hy weet, dat dit kortstondig leven
Geen vreugde zonder smart kan geeven;
Ja! 't lyden reinigt hier zyn hart.
Zo staat een rots in 't hart der baaren,
Die schuimend rondsom heenen waaren;
Maar zy, zy spot met hun geweld;
Zy durft haar trotsche kruin verheffen,
Verzekerd, dat geen golf kan treffen,
Geen storm haar ooit ter nedervelt.
Doch niet alleen in bitter lyden,
In bange smart, in angstig stryden,
Is 't Godsdienst, waar zyn oog op staart;
Maar dan ook, als een milde regen
Van voorspoed daauwt op al zyn wegen,
Is hy 't, die waar genoegen baart.
Hy leert hem voorspoed regt gebruiken,
Een te overdreeven lust te snuiken,
Die hem het waar genot ontrooft; -
Hy leert hem aan die waarheid denken,
Dat de aard geen vast geluk kan schenken;
Waardoor zyn hoogmoed wordt verdoofd.
Door zynen invloed aangedreeven,
Slyt hy vernoegd zyn vlugtig leven
Op 't stil, van woeling vrye land,
Hier smaakt hy duizend zaligheden,
Natuur schynt hem een bloejend Eden.
Wyl hy zyn hart der deugd verpandt.
Ziet hy den morgen glansryk ryzen,
Dan moet zyn hart Gods grootheid pryzen;
En, wen de scheemrende avond naakt,
Dan vergt Natuur op nieuw zyn klanken,
Hy blyft zyn God, zyn Vader danken,
Tot rust zyn blyde toonen staakt.
Zyn grootste zorg is wel te leeven,
Den armen hulp en troost te geeven,
Menschlievendheid zyn grootste vreugd;
Mag hy de dwalenden verlichten,
Doet hy voor weldoen rampen zwichten,
ô! Dan, dan is zyn hart verheugd.
| |
| |
Dus weldoend slyt hy zyne dagen,
Omringd van heil, bevryd van klagen,
Tot dat de Dood zyne oogen sluit,
En dan, vertrouwende op zyn Vader,
Treedt hy de hoogste Godheid nader,
En blaast gerust den adem uit.
ô Godsdienst! waardste schat der aarde!
ô Eêl geschenk van zo veel waarde!
Met u kan ik gelukkig zyn;
Blyf gy my by in ramp en smarten;
Met u kan ik het noodlot tarten,
En, buiten u, is alles schyn.
Houdt vry, gy, laag gezonken zielen!
Die 't ongeloof ten prooije vielen,
Den Godsdienst slegts voor iedlen schyn,
Maar, weet ook tevens, dat, by 't sterven,
Gy niets dan wroeging zult beërven,
En wanhoop dan uw deel zal zyn.
Welzalig 't volk, dat Gods geboden,
Zo regt geschikt naar zyne noden,
Ver boven aardsche glorie mint!
Wat ongeluk het ook moog' treffen,
God zal het uit den nood verheffen,
Hy is zyn Vader en zyn Vrind.
Dat Godsdienst dan op de aarde woone!
Dat hy alom zyn' invloed toone!
Dat deugd het ongeloof verteer'!
Dan zal de zon van voorspoed schynen,
De nev'len van verdriet verdwynen,
En 't menschdom kent geen rampen meer!
1803.
N.
|
|
Auteursrechtvrij