Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1803

Anekdoten aangaande Linnaeus.

Eene aanzienlyke Vrouw, uit de Provincie Upsal, die nooit over derzelver grenzen geweest was, deedt by eenen Vriend van linnaeus aanzoek om brieven van voorschryvinge, ten einde gelegenheid te hebben om kennis te maaken met deezen beroemden Man, en tevens zyne Verzameling van Natuurlyke Zeldzaamheden te zien. Met veel beschaafdheids ontving haar de Wysgeer, en, terwyl hy haar zyn Museum deedt bezigtigen, stondt de goede Vrouw van verbaasdheid derwyze opgetoogen, op het gezigt van eene verzameling van zulk een groot getal onderscheidene voorwerpen, op ieder van welke linnaeus telkens iets hadt aan te merken, dat zy uitriep: ‘Nu verwonder ik my niet meer, dat linnaeus zoo wel bekend is in de geheele Provincie van Upsal!’ Linnaeus, die, in stede van de Provincie van Upsal, verwagt hadt, het gantsche Heelal te zullen hebben hooren noemen, was dermaate geraakt, dat hy haar niets meer van het

[p. 232]

Museum wilde laaten bezien, en liet de Dame gaan, geheel bedremmeld over de verandering van zyn humeur, en tevens vast geloovende, dat haare hooge lofspraaken de kieschheid des grooten Wysgeers gekwetst hadden.

Op zekeren dag in een droefgeestigen luim zynde, gaf hy bevel, dat geen mensch tot hem moest worden toegelaaten, en zette zich, in zynen Nachtrok en Muts, mismoedig en in diepe gedagten, op eene Sofa neder. Thans kwam 'er een Officier in Zweedschen dienst, geleidende eenige Vrouwen van hoogen rang, die met voordagt eene reize gedaan hadden, met oogmerk om linnaeus's Verzameling te zien. Men weigerde den Officier binnen te laaten; doch des Wysgeers grilligheid kennende, wilde hy zich door den Knegt niet laaten afwyzen, maar drong door, en tradt in de kamer, alwaar linnaeus zat. In 't eerst toonde hy zich eenigzins misnoegd over deeze indringing; maar de Officier leidde de Dames binnen met eene hoogdraavende lofspraak op den doorluchtigen Wysgeer, die het eenig doelwit haarer reize was; op den Man, welken de geheele Waereld als den Grootsten erkende; op den Man, die de Natuur zelve op den pynbank had gelegd, om haare dierbaarste geheimen te openbaaren, enz. Straks week van linnaeus zyn kribbige luim, en nimmer vertoonde hy zich beminnelyker in zyne manieren, dan aan deezen Officier, dien hy tederlyk omhelsde, hem zynen waarden Vriend noemende.

Zoo driftig was hy op roem gesteld, dat nooit zyne ziel zich in een toestand bevondt, bedaard genoeg, om hem waaren lof van vleiery en bedrog te doen onderscheiden. Zeker Geestlyke, die in 't eerst aan dusdanige berigten geen geloof kon slaan, wierdt van derzelver echtheid overtuigd, door eenen zyner Vrienden, die eene zoo belachelyke Lofrede op linnaeus schreef, dat een kind het voor een Spot- of Hekelschrift zou gehouden hebben. Dezelve was gesteld in de grootspraak der Middeleeuwe, of in den Asiatischen styl. Hy noemde hem de Zon der Kruidkundigen, den jupiter der Letterkundigen, den Geheimschryver der Natuur, een Oceaan van kunde, een beweegenden Berg van Geleerdheid, en meer andere soortgelyke benaamingen. Linnaeus, verre van over zulke buitenspoorige en belachelyke pligtpleegingen eenig misnoegen te betoonen, viel den Lofredenaar by elke zinsnede in de rede, hem omhelzende, en zynen waardsten Vriend noemende.

Toevalligerwyze heeft in de Titulature van den Heere f.g. van ingen (in het Meng. van No. III.) een misslag plaats gehad, dien wy door zyn Ed. verzogt zyn te berstellen; 'er staat Med. Doct., moet zyn Heelmeester.