tig man gedragen heeft, vervullende, zo veel in zyn vermogen was, de pligten van zyn beroep, en dienende God met yver en standvastigheid; en ondertusschen, deze achtingwaardige, deze eerlyke en vroome man was eertyds een Rover der gemeene wegen. Het is dertig jaaren geleden dat hy my op den grooten weg aanrandde, en om myne beurs vroeg; zonder ontsteld te wezen, liet ik my met hem in een gesprek in: ik vroeg, wat hem had kunnen nopen om zich aan zulk eene gevaarlyke en misdadige levenswyze over te geven. “Mynheer!” zeide hy, “ik was Koetsier; ik bevind my buiten dienst, en geen getuigschrift hebbende, kan ik 'er geen weder krygen, en ben genoodzaakt om te stelen.” Ik nodigde hem om by my te komen; hy beloofde het my, en hield zyn woord; wy spraken breedvoeriger, en ik eindigde met hem voor te slaan om hem in myn dienst te nemen; hy nam dit aan. Sedert dien tyd heeft hy niet opgehouden, God met yver en met getrouwheid te dienen; eindelyk, in plaats van zyn leven schandelyk op een schavot te verliezen, met een bedorven en verstokt hart, gelyk waarschynlyk zyn lot zou geweest zyn, is hy in vrede gestorven, vervuld met eene vertroostende hoop, en bereid, wy moeten het geloven, om de zaligheid in gemeenschap der rechtvaardigen te genieten. Deze byzonderheid is tot dezen dag in zyn en myn hart begraven gebleven; myne beste vrienden hebben 'er niets van geweten.’
Auteursrechtvrij