Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1802

Bericht, aangaande eene gebrande koffyboon, welke, geduurende den tyd van elf maanden, in de luchtpyp van een twee en een half jaarig meisje vertoefde. Medegedeeld door D. Struve, Stads Physicus te Neustadt-Eberswalde.

Wie zou gelooven, dat eene gebrande Koffyboon zich, geduurende den tyd van elf maanden, in de luchtpyp zou kunnen ophouden? En echter bewyst het volgend geval daarvan de mogelykheid.

Op den elfden Maart 1788 speelde het Dochtertje van den Heer * *, te Neustadt-Eberswalde, toen twee en een half jaar oud, met eenige gebrande Koffyboonen. De Moeder, die meende gezien te hebben, dat het Kind daarvan eene in den mond stak, verschrikte niet weinig, door een sterken schreeuw van het Kind, en riep teffens den Vader, die het Kind in den mond voelde, doch, daarin niets vindende, dagt, dat zyne Vrouw zich bedroogen had, en trachtte haar gerust te stellen.

Onmiddelyk na dit geval wierd het Kind aangedaan door een geweldigen hoest, die van dag tot dag heviger wierd; waarom men met verschillende Geneesheeren raadpleegde. In den beginne gaven dezelve braakmiddelen, om daardoor, zo 'er zich een vreemd lichaam in de luchtpyp mogt ophouden, hetzelve te ontlasten. Dan daar hiervan niets vernomen wierd, en de ziekte, die nu reeds geduurende eenige maanden had aangehouden, steeds verergerde, zo was het natuurlyk te verwagten, dat ook deeze kundige lieden het vermoeden der Moeder voor ongegrond hielden; waarom

[p. 420]

zy het aanwezend gebrek op andere manieren trachtten te geneezen, doch zonder eenig gevolg. In den beginne was de hoest droog; doch allengskens begon het Kind fluimen op te geeven, die in den beginne wit en dun waren, doch allengskens dikker en bruiner wierden, en ten laatsten een rottigen reuk van zich gaven. Zomwylen zaten de fluimen vast; doch dan was de hoest ook sterker, en de koorts, die zich allengskens daar by gevoegd had, heviger. Geduurende de laatste maand hoestte het Kind steeds geweldig, zonder ophouden en zonder nachtrust; waardoor het noodwendig vrolykheid, eetlust. en kragten verloor; ja zomwylen lag het, door dat geweldig hoesten uitgeput, uuren lang, als dood. In het midden van Sprokkelmaand 1789 was het Kindje zodanig uitgeteerd, dat de Geneesheer en de Ouders, van dag tot dag, den dood te gemoet zagen. De natuurlyke ontlastingen liepen van zelven af, zonder dat het Meisje daarvan iets gevoelde; het kon geen voet meer beweegen, lag plat te bed, en een weinig soupe was haar eenigst voedzel. Op den 21 dier maand wierd het Kind, in den morgenstond, door eene allergeweldigste vlaag van hoesten overvallen, met eene zo groote magteloosheid, dat men thans den dood voorzeker verwagtte. De Vader, deeze laatste oogenblikken van 't leven zyns Kinds zo gemakkelyk, als mogelyk scheen te zyn, willende maaken, nam het op zynen schoot. Intusschen wierd de hoest steeds erger, met eene verschrikkelyke benaauwdheid; tot dat het Kind eindelyk, als in eene stuiptrekking vervallende, een groot stuk slym uitwierp, 't geen geweldig stonk, en in 't midden eene bruine vlek had. De Vader, die deeze vreemde zelfstandigheid in een zakdoek opving, verschrikte niet weinig, dewyl hy dezelve voor een worm aanzag; want aan de Koffyboon dagt niemand meer. Straks na dit voorval geraakte het Kind, 't geen nu, geduurende vier etmaalen, geen rust genooten had, in een zoeten slaap; terwyl de Vader 'er zyn werk van maakte, om de laatst geloste fluim nader te onderzoeken, met dit gevolg, dat hy dezelve bevond te bestaan uit de opgezwollene Koffyboon, die in eene laag taaije slym was ingewikkeld; zynde dezelve de zwarte vlek en de vermeende worm. Na verloop van eenige uuren wierd het Kind gezond wakker, en vroeg naar spyze, 't geen in geen

[p. 421]

tyden gebeurd was. Nog een tydlang wierd het Kind, in den morgenstond, op denzelfden tyd, op welken de Boon was uitgeworpen, met hoest geplaagd; doch dit hield allengskens op, zo wel als de fluimloozing. Van tyd tot tyd kwam het Kind weder tot voorige kragten, en is thans eene schoone sterke Maagd.

Dat de bewuste Boon haare zitplaats heeft gehad in de luchtpyp, schynt onbetwistbaar; kunnende men, met geen schyn van grond, onderstellen, dat dezelve in de maag haare plaats heeft gehad: want

1^o.	Was de maag haare zitplaats geweest, zo zou zy ras verteerd of door de braakmiddelen uitgeworpen zyn geweest.
2^o.	Zodanig een vreemd lichaam kan bezwaarlyk een zo geweldigen aanhoudenden hoest verwekken, zo het zyne zitplaats niet heeft in de luchtpyp.
3^o.	Een vreemde prikkel van dien aard, die de maag beledigt, verwekt braaking, maar geen hoest.

Wat nu de plaats aangaat, alwaar de Boon in de luchtpyp heeft gezeten, zo is 't denkelyk geweest eene der zydelingsche holligheden der strot, of de plaats, alwaar zich de luchtpyp in tweeën scheidt.