Toen Hy lag op uw' grond ter neêr!
Wat zuchtte Hy daar keer op keer,
In 't draagen van Gods vloek en tooren!
Wat bitter lot was Hem beschoren!
Hy bad in deeze duisternis:
‘Myn Vader! zo het mooglyk is,
Neem dan van my dien bittren beker.
Verzagt myn smart, gestrenge Wreeker!
Maar, kan 't niet zyn, dan zwyg ik stil,
En blyf gehoorzaam aan uw' wil.’
[Is dat denkbeeld van gestrengen Wreeker, zo het al op zich zelven goed te keuren ware, hier wel gepast, in den mond van Jesus, die, volgends de Euangelische berichten, ook nu God niet anders, dan Vader, en myn Vader, noemde?]
ô Doodshoofdberg! wat zien myne oogen!
Myn Jesus aan het kruis verhoogen,
Met 's menschen schulden zwaar belaên;
Ja, zelfs zyn kruis in t midden staan
Van twee bekende Moordenaaren.
Niets kan die smaadheid evenaaren.
Hy klaagt, schoon vruchteloos: ‘My dorst!’
Ja, Hy, die was de Levensvorst,
Moest, eer Hy wierd van smart ontheven,
Aan 't vloekhout, als doodschuldig, sneeven.
Hy moest voldoen aan 't hoogste Recht,
Als onze borg, en 's Vaders knecht.
Myn ziel! word gy niet diep verslagen,
Als ge overdenkt zyn bittre plaagen,
In 't boeten voor des menschen schuld?
Zyn lyden met het grootst geduld?
Betreurt gy dan niet uwe zonden,
Die Hem aan 't schandlyk kruishout bonden?
Auteursrechtvrij