Voorjaerszang.
De vruchtbre droppels van een malschen Lenteregen
Ontsluiten 's aerdryks schoot, die wachtte op zulk een' zegen,
Om graen en planten, aen zyn koestring toevertrouwd,
Te ontwiklen, nu de vorst haer' zetel elders bouwt.
Het sap, dat traegelyk in boom en heester vloeide,
Zo lang de strenge kou' het in zyne aders boeide,
Loopt thans, met sneller vaert, door duizend buizen heen,
En ondervind de kragt van 't vuur, dat het bescheen.
De boom heeft reeds zyn blad en bloessemknop ontslooten,
En spreid, aen allen kant, zyn'sierelyke looten,
De ruime weiden zyn in 't lieflyk groen gekleed.
De vlyt en zorg, die aen den bloemhof is besteed,
Zien haer' liefhebbers op het rykelykst beloonen,
Daer zy een' regenboog van kleuren thans vertoonen,
Die hen, wie met gevoel dees wondren gadeslaên,
Terwyl hun reuk verkwikt, doen in verrukking staen.
De blyde voglenzang laet zich alom weêr hooren,
En streelt op 't aengenaemst des wandlaers luistrende ooren.
De gouden zon praelt met een grooter majesteit,
Daer zy een' sterker gloed op beemd en akkers spreid.
Het gansche schepslen heir, als uit den dood verreezen,
Kruipt, wemelt, rent en vliegt met een herboren wezen.
De mensch gevoelt ook rasch den invloed van dat vuur,
En word doortinteld van die stooving der natuur.
Het duf vertrek, dat hem zo lang hield opgeflooten,
Verlaet hy; 't lagchend veld kan zyn gene gt vergrooten.
Hy weid 't nieuwsgierig oog verrukt aen allen kant,
Dat pas verzadigd word door loof, en bloem, en plant.
Op den begraesden top eens heuvels neêrgezeten,
Ziet hy het dartlend vee de jonge spruiten eeten.
Hy vind genoegen in den kunsteloozen toon
Der melkmeid, die, versierd door een natuurlyk schoon,
| |
In 't kwikste van haer jeugd, en kloek en rap van leden,
De zwangere uiers leegt, om stadwaerd heen te treeden.
Zachtaerte schaepjes stappen blaetend hem voorby;
De lammers hupplen hunne moeders op de zy'.
De herdersknaep, gekneld door zielsverdriet noch zorgen,
Treed achteloos hen na, wenscht gul hem goeden morgen.
De bergen in 't verschiet, de kronkelende stroom,
De scheepjes, zeilende langs zynen groenen zoom,
Verwekken in zyn' geest de zoetste mymeringen,
En doen voor hem een bron van zuivre vreugd ontspringen.
Gy, die in 't ruim genot van aerdsche goedren deelt,
En als, door wanlust, u het stadsgewoel verveelt,
By 't lieve Lenteweêr naer 't land u kunt begeeven,
Om daer den Zomer in het eêlst vermaek te leeven;
Hoe groot is uw geluk in dat gezegend oord,
Waer reine wellust woont, geen kalmte word gestoord,
Door nyd en tweedragt, die 't verblyf der drokke steden
Ondraeglyk maeken, daer geen rust vaek word geleeden.
De frissche lucht geeft u gezondheid, bloei en kragt.
Spanseerend door het veld, kunt gy de weidsche pracht
Van al Gods wondren, in die zalige landouwen,
Met een bespieglend oog genoegelyk beschouwen.
Als gy behagen in de wysbegeerte schept,
Dan word uw weetlust nog te meerder opgewekt;
Dan kan het onderzoek u duizend zaeken leeren,
Die u den Maeker in zyn' schepselen doen eeren.
Het stille boekvertrek, waer op geen stoorenis
U van het denken trekt, en alles zwygend is,
Schenkt u, by poozen, een verwisselend genoegen;
Terwyl de vleiery en eerzucht driftig zwoegen,
Om, loosselyk vermomd, haer zelfbelang alleen
Bevorderlyk te zyn door heur' gedienstigheên.
Aenminnig land! wie zou naer uw verblyf niet hacken,
Om, met een vol genot, de waere rust te smaeken!
Die, voor een' tyd, uw' grond, zo vreedzaem, heeft betreên,
Vind geen bekooring in de luisterrykste steên.
|
|
Auteursrechtvrij