Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1786

Treurzang over Dinnabo.

Eene Vertaling.

Langzaam vloeiden de stroomen uit het Gebergte door de Valeijen. - Liefelyk was het murmelend geluid, dat zy over den steenachtigen Grond maakten. - De winden, opgesloten in hunne Schatkameren, waren stil; ook waren alle de nevels van de Lugt geweken. - Liefelyk was de schoone Morgenstond, en verkwikkelyk derzelver aankomst, voor de vrolyke Bewooners der digte Bosschen. - De Dagpoort wierd ontsloten, terwyl de Morgenwolkjes aan den Horisont met een gloeijend purper beschilderd wierden. - Deze begon langzaam, met een glansryken optogt, uit de kimmen te ryzen, en deed haare koesterende straalen op de menigvuldige dauwdrupjes, als op een vloeijend Kristal, afschitteren. - Dan, hoe schielyk legt de Natuur haare Schoonheden af, en wind zich in een nevel van treurigheid! - Waarom verbergt zich de Zon zo onverwagt agter een rouwsluijer? - Wat onheil naakt 'er ? Een schielyk opkomende Stormwind rukt los! - De Stroomen bruischen; een huilende Wervelwind verandert hunnen stillen loop, in een geweldig gedruis! - Een donkere Nagt van zwarte wolken bedekt alom het Gelaat des Hemels. - Geen Zon vertoont zich; allerwegen ziet men tekens van naarheid. - Dan neen; ik hoor, ik zie het: het is een Oorlogs rumoer, - het geklank der Wapenen!

[p. 403]

- Rook en Oorlogsvlammen trekken op in den Voortogtt - Brand - Vlammen - Rook, en dikke nevels, schynen den Dag in eenen akeligen Nagt te herscheppen!

Dinnabo trekt aan met zyne dappere Krygsbenden. - Een moedig jong Held, - geroemd onder de Dapperen - een Voorbeeld voor de Helden, - de luister van Mavors Zoonen, trekt op ten stryde! - Verheven zyt Gy in roem onder de Helden, gelyk een Eik uitsteekt boven de andere Boomen des Wouds! - Dan, welk eene doodelyke schigt, vliegt aan, op mynen Held! - Zy treft hem! - De moedige borst, doorwond, stort heldenbloed uit! - Dinnabo valt in het stof der aarde! - Geweldig is deze val. - De schrik zyner Vyanden stort neder. -- Hy, die geen Verwinnaar, dan zich zelven, kon, - stort, helaas! neder; - eene doodelyke schigt treft zyn heldenborst?

Komt hier, - komt hier, gy Zoonen der droefheid, verheft nu uwe Treurzangen, en beweent met my den jongen verslagen Held.

Dinnabo trok op met zynen Broeder, - verschrikking baande voor nun den weg; net geklank hunner Wapenen was ysselyk. - Hunne Aangezigten waren als de Zon; een gloed van dapperheid straalde uit hunne vuurige Ogen.

Tegen den raad van zynen Broeder, drong dinnabo door tot in net hevigste van den Stryd, tot in het midden der Vyanden; de hittigheid van uwen Heldenmoed voerde U te ver. - Waarom, o Held, verwierpt Gy den wyzen raad van uwen voorzigtigen Broeder? - Hy kende uwe fierheid, en wilde U weerhouden, dat Gy niet zo vroeg uw heldenbloed zou uitstorten. - Maar Gy luisterde niet naar den heilzamen raad van uwen Broeder. - Gy drongt door tot in het hevigste van den Stryd.

Waar Gy heenen toogt, wierd het Veld bezaaid met doode Lyken. - Uw glinsterend Zwaard dronk Menschenbloed. - Uwe Oogen, als twee vuurige Koolen, schoten stralen als den blixem! - Eene jammerlyke Moordkreet ging 'er op, en daarmede vermengde zich het gekerm der Stervenden! - Elke slag van myn Held was doodelyk voor iederen Vyand, die getroffen wierd. - Zyne aanvallen waren als het geweld van een Orkaan. - Alle zyne slagen waren onweerstaanbaar.! - Men kende Hem aan het gewigt zyner slagen, aan de slagen van zynen Arm. - Ysselyk viel men van weerzyde aan! - Verschrikkelyk was het geschitter der uitgetogen Zwaarden! - De Vyanden vlugtten, en konden den aanval van dinnabo niet weerstaan. - Nochtans zyt Gy gevallen, ô onverwinbre Held! en uw val was als het storten eener rots in de diepte der Golven. - Gy had de zege bevogten; - uwe Vyanden doen vlugten; en, in het midden uvver Overwinning, stort Gy neder in het stof. - De toem van uwen Heldenmoed

[p. 404]

vloog ras in de ooren van uwen Vader; hy hoorde dat uwe Vyanden gevlugt waren; - zyn hart wferd vervuld met blydschap. - Dan verheug u niet, o Vader van dinnabo! want uw Zoon is onder het getal der verslagenen. De Vader van dinnabo hoort die droeve maar: - zyn hart word overstelpt van droefheid. - De Vader van dinnabo beweent zynen verslagen Zoon.

Weent nu, gy Zoonen des Treurgezangs, - daar is een Held gevallen! - Doorwandelt nu de Valeijen der dooden; - zet u op het Graf van dinnabo. - Roemt nu in uwe Treurzangen zyne groote heldendaden; - maar vergeet niet, dat deze dappere Held zyn bloed gestort heeft, ter bescherming van zvn Vaderland.

Weent nu, gy Zoonen der droefheid! - Eene ongelukige schigt treft den jongen Held! - Hy stort verbleekt neder in het stof! - Het bloed stroomt uit de wonde! - Ach dinnabo sterft!

Eene akelige Grafkelder houd nu den Held gekluisterd, in de banden des doods! - Zyne daden doen al de Wereld verbaasd en verwonderd staan!

Vaar wel jonge Held, die nu een bewooner word van het stof der aarde! - Gy zult niet nieer in de Velden verschynen, onder de Zoonen van Mavors; - noch uw Arm meer gevreesd worden onder uwe Vyanden; want gy slaapt nu gerust den yzeren doodslaap.