|
| |
Taal- en Dichtlievende Oefeningen van het Genootschap ter spreuke voerende: Kunst wordt door arbeid verkreegen. En Prijsvaerzen. Vierde Deel. Te Leyden, by C.v. Hoogeveen junior en C. Heyligert 1783. Behalven de Voorreden en den Inhoud 324 bladz. in gr. octavo.
Vier Prysvaerzen, ten onderwerp hebbende Gods Wysheid in zyne Werken, stellen ons hier dit gewigtige Stuk op 't leevendigste voor: zy noopen den Leezer om Gods werken steeds met meer oplettendheid te beschouwen, en den wyzen Maaker, uit een gevoelig hart, te verheerlyken. De verdere Mengeldichten gaan, volgens den aart deezer verzamelinge, over verschillende soorten van onderwerpen, en leveren ons een
| |
| |
aantal van Dichtstukken, die 't keurigste oor kunnen streelen. Men leeze, tot eene proeve, het geen ons de Heer J.H.v.d. Palm wegens de Weldaadigheid indeezervoege onder 't oog brengt.
Gij, die, in 't bovenmaensche rijk,
Gekoesterd in den schoot van 't onbegrensd vermogen,
Uw lof door 't streelend choormuzijk
Van duizend Englen ziet verhoogen;
Die, wenge op 't nietige aardrijk woont,
De vreugd, den wellust doet herleven,
En uit het blij gewest, de zaligende dreven,
De Godheid naar beneden troont!
Gij waart het, ô Weldaadigheid!
Gij waart het, die voor 't oog der wijze Algoedheid speelde,
Toen eene wenk der Majesteit
Aen 't Niet het aenzijn mededeelde;
Toen zij haer schepslen, verr' verdwaeld
Van 't onverleidbre spoor der reden,
Een nieuwe bron ontsloot van ware zaligheden,
En zelf op 't aerdrijk is gedaeld.
En wekt uw glans, ô Hemelspruit,
De onstrafbre neigingen der blijde Hemelschoren,
Lokt hij de hooge Godheid uit,
En kunt gij 't eindloos Al bekoren;
Hoe moet dan 't lage menschdom niet,
Wen zulk een drift hun 't hart kan roeren,
Zich tot den hoogsten trap van wellust heen zien voeren!...
Zwicht stervling, zwicht voor haer gebied!
Zwicht stervling, en verdoof geen drift,
Die 't onvervalscht gevoel zoo zacht, zoo teêr kan treffen,
Versmaed niet roekeloos een gift,
Die boven 't stof u kan verheffen.
Hij, die de laffe slavernij
Van 't vuige zelfbelang ontwijken,
En in verheven deugd de Godheid durft gelijken,
Gevoel, gevoel, hoe groot hij zij.
Verheven doel, het lage stof,
Dat zich door loutren schijn zoo dikwerf laat verblinden,
Schudt hier de slaefsche kluisters of,
Die 't aen de nietige aerd verbinden,
En ziet, bezielt door de eêlste deugd,
't Heelal als uit haar oog verdwijnen,
Het mengt zich in den drang der gloênde Serafijnen,
En haedt zich in een zee van vreugd!
| |
| |
Een vreugd, waervan het flaeuw penseel
Eens Dichters zelfs geen schets, geen schaduw af kan malen,
Al nam hij voor zijn dichttafreel
Het goud te baet der zonnestralen.
Geen krans die de ijdele eerzucht vlecht,
Geen schat door koningen bezeten,
Haelt bij het streelend zoet, door 't onbevlekt geweeten,
Aen 't oeffnen van de deugd gehecht.
Dat vrij 't wellustig ledikant
Der ongebonden weelde u 't vleiendst zoet voorspelle,
Keer stervling, keer te rug, eer schand'
Eer wanhoop u alöm verzelle.
Gij zoekt met rustelooze schreên
Uw hoogst geluk in ijdele vertooning,
Maar treed in deze hut, zie in die lage wooning
Een schets van ware zaligheên.
Zie daar een schaemle Weeuw, bezield
Met ware dankbaarheid, zich in 't genoegen baden,
Van, voor haar Redder neêrgeknield,
Hem met haer zegen te overladen. -
Zie, hoe ze, in 't edelst vuur ontgloeid,
Daer stem en spraek haer thans ontbreken,
Het vuurigkloppend hart, het druipend oog doet spreken,
En met haer tranen hem besproeit.
Zie hoe 't dien edlen 't hart verrukt,
Dat een onnoozel kind hem vleijende de wangen
Met stamelende lipjes drukt
En schreijende aan zijn hals blijft hangen.
Zie, hoe 't weldadige gemoed,
Wen andrer rampen het doen zwoegen,
In elke teedre zucht een bron vindt van genoegen,
Die moeite en schatten ruim vergoedt.
Gij zijt het, ô Weldadigheid!
Die 't menschdom, door het gif der zinbetooveringen
Van 't spoor der reine deugd verleid,
Den wellust schenkt der hemellingen.
Onttrekt gij de aerde uw gnnstbewijs,
Dan is ze een kuil van monsterdieren,
Waer heerschzucht, vuig belang en rooflust zegevieren;
En schenkt gij 't ze is een Paradijs.
| |
| |
Blijf eeuwig, grootsche hemeldeugd,
Blijf eeuwig in het hart van Adams nakroost wonen,
Uw onbevlekte zielsgeneugt
Wekke ieders hulde en dankbre toonen!
Dan valt het dwingende geweld;
Dan blijft de onschatbre deugd in waerde;
Dan bloeit verdraegzaemheid, dan ziet m'alöm op aerde
Den voorspoed, vrée, 't geluk hersteld.
|
|
Auteursrechtvrij