Utrechts zang-prieeltjen

Wevers-klacht

Stemme:
De Fiere Nachtegaele.

M En hoort nu alle daghen,
Deurt Landt, in Schuyt, op Waghen,
Van quade nering klaghen,
By sonder van het Weven;
Dies zit ick heel verslaghen,
En moet deur dese plaeghen
Berooyde Kleeren draghen,
En soober zijn in 't leven:
Want alle dingh is hier
Heel kostelijck en dier,

[p. 91]

 

Van als, van light, van vier,

 

Van Vleesch, van Broodt, van Bier,

 

En voort van and're Waren;

 

Hoe kan een Mensch wel varen,

 

Die weeft; en met quaedt garen

 

Steets is gheplaeght;

 

Ist wonder dat hy klaeght;

 

 

 

2 Men praet hart van de Vrede;

 

Nae vrede wensch ick mede,

 

Dan sou men in veel Steden

 

't Werrick weer zien floreren;

 

't Weven wert nu bestreden,

 

Onder de voet ghetreden,

 

Dies nu de Wevers heden

 

Kovel en Kap verteeren:

 

Ick leef in swaren strijdt,

 

Deur dees benauwde tijdt,

 

't Geloove, mijn credijdt,

 

Wert ick te samen quijt:

 

Mijn kleeders staen te pande,

[p. 92]

 

Om dat ick met de mande

 

Wat krijghen sou te branden:

 

Want ick van kou,

 

Niet gaeren sterven sou.

 

 

 

3 Aen Linn' en Wolle Laecken,

 

Om weer wat nieuws te maecken

 

En weet ick niet te raecken,

 

Ten waer mijn goet bekende

 

Een kleedt voor mijn afspraecke,

 

'k Wenschte gheen beter saecke,

 

Als van mijn magre kake

 

Den hongher weer te wende:

 

Och of mijn oogh dien dagh

 

Dien ick in 't soet gelach

 

Soo vroolijck als ick plach,

 

By fraye maets mocht weesen,

 

Soo soet gelijck voor desen;

 

Kond' ick in planeten lesen,

 

Ick woud' eens zien

[p. 93]

 

Of sulckx meer sou geschien.

 

 

 

4 Vergeefs zijn mijn gedachten,

 

Ick sou deur dese klachten

 

't Weven wel heel verachten,

 

En soo mijn Mondt vergapen;

 

Laet ick mijn daer voor wachten,

 

Mits dat ick alle nachten,

 

Om 't Lichaem te versachten,

 

In 't Linnen soeck te slapen

 

Gheen Ambacht is soo goet,

 

Soo fray alst Weeven doet,

 

Al treetment met de Voet,

 

Men lichter voor den hoet:

 

Want niemandt sonder gecken,

 

Een schoon Hembt kan aentrecken,

 

Of sal sijn Hooft ontdecken:

 

Maer hy die 't maeckt,

 

Verfoeyt wordt, en ghelaeckt.

Noch seydt de wever foey.

Jan Janssen van Asten.