Utrechts zang-prieeltjen

[p. 88]

't Samen-spreeckinge,
Tusschen Coridon en Sylvia.

Stemme:
Ach treurt met mijn bedroefde Schaepjes.

I Ck zie de Son in 't Oosten rijsen,
In desen soeten Morghen-stondt,
Die ons zijn Godtheydt komt bewijsen;
Ick tradt in 't Bos, alwaer ick vont
Mijn Herderesje, droevigh staen alleen,
Mijn Ziels voogdesje, vond' ick in 't gheween;
Doch ick haer haest verscheen.

2 Ach Herderin wat droeve suchten
Ontslippen uwen boesem reyn?
Wie doet u hier soo schielijck vluchten
Met uwe Schaepjes groot en kleyn?
Siet hier u Herder, Coridon doch staen,

[p. 89]

 

Die met u verder, wil ten Bos waert gaen,

 

Om u van druck t' onlaen.

 

 

 

3 Ach Coridon laet ons wat rusten

 

Hier bymalkander in dit groen,

 

Om soo ons jeughdigh hert met lusten

 

Met Nectars soetigheydt te voen;

 

Treen wy ten offer, met malkander hier,

 

Ontsluyt Ziels-koffer, van het Minne-vier,

 

Treedt met mijn 't plesier.

 

 

 

4 Ach Sylvia mijn Bruyt verkooren,

 

Die ick heb in mijn hert bemint,

 

Veel stercker als oyt van te voren,

 

V Zieltjen doch aen mijn verbint:

 

Dan sult ghy wesen, sonder druck of pijn,

 

En wilt niet vreesen, voor het Helsch fenijn,

 

't Is maer een ydel schijn.

 

 

 

5 Ach Coridon gins komt een Iaegher,

 

Drijven wy ons Vee naer de Stal,

 

Eer dat zijn winden worden graegher,

 

En rooven onse Schaepjens al:

[p. 90]

 

'k Salse bevrijen, Sylvia mijn Bruyt,

 

Voor droevigh lijen, pluckt vry Bloem en Kruyt.

 

Daer mee ons trouw besluyt.

W.H. Groen is de Linde.