Utrechts zang-prieeltjen

[p. 314]

Op een Lonckje

E Y Rosemondt spaer, spaer u loddere loncken,
En spilt soo milt en ruymt niet uwe voncken,
Want die maer schaers sijn ooch op u laet vallen,
Ontselft sijn selfs, en woet u slaef met allen,
En moet sijn wil, onwilligh daer nae buyghen,
Om u sijn dienst, dienstplichtich te betuyghen.

2 Hoe meer hy te ontworstelen tracht sijn handen
Hoe meerder dat u vlammen hem verbranden,
Wat uytkomst isser dan voor mijn te hopen,
Die met voordracht, mijn ooch laet spelen loopen,
Op u ghesicht en suyp mijn selve droncken,
In't stralent vyer van u geschoote loncken.