Utrechts zang-prieeltjen
(1649)–Anoniem Utrechts zang-prieeltjen–
AuteursrechtvrijWijse: Nova.
A Ls Arituse moe quam van de jacht,
Wt het Stimphalis wout
Van Phebus straeltjen schier versmacht,
Socht sy verflout,
Laeffenis te vinden by beeck of bron
In 't coel geblaes van Auras winden,
Voor d' het der Zon.
2 Doen vondse een stille water-plas,
Heel claer gelijck een Cristal,
't Geen met groen lommeringh begroit was.
Set van de wal
Een van haer voetjes, in't koele nat,
En tot haer knietjen gaet sy soetjes
Tot laevingh wat.
| |
[pagina 60]
| |
3 Hier mede was sy noch niet te vreen
Maer ley boogh en pijlen neer,
Ontgort haer, en treckt uyt haer cleen,
Sy hangtse weer
Aen de groene tackjens en treet gans bloot
Int beeckjen neer, speelt, swemt heel swackjens,
Denckt om geen noot.
4 Maer laes! Nerus dochter hoort een geruys
Wt de gront vanden beeck,
't Geen haer vervaerde en baerde kruys,
Sy wiert schaemt bleeck
Naer de kant vliende, die sy was naest,
Soo haest sy Alpheum wierdt siende,
Vlucht sy verbaest.
5 Wt de gront riep hy met een heerse stem
Vlucht niet, vlucht niet mijn lief,
Maer 't soet Nimphje was in klem,
Hy hem verhief
Wt sijn reviertje
Meent sijn begeer
| |
[pagina 61]
| |
Te blusschen, maer het soete diertje
Vlucht even seer.
6 Heel naeckt soo looptse geswind voor hem heen,
't Geen meerder ontsteeckt sijn brandt
Door 't aensien van haer schoone leen,
Door bosch menich landt.
Hy haer naer vliende door bergh en dal.
Sy steets sijn schaduw voor haer siende,
Tot meer ongeval.
7 Goddinne, Diana, doet my doch bystant,
Roept sy al vluchtende voort,
Eer mijn Alpheia brenght tot schant.
Sy wiert verhoort,
Een Wolck comt drijven, die haer bedeckt.
Hy soeckt en roept hy wil daer blijven
Tot die vertreckt.
8 Toen wiertse benauwt, en van angst heel besweet,
Om dat hy daer hout sijn stee,
Sy smeltse in haer traentjes heet
Van lieverlee
| |
[pagina 62]
| |
S'een Fonteyn werde, Alpheum die siet,
Verkeert hem weer tot mins volherde
In eenen vliet.
Wt is dit liet. |
|